Για τους Αμερικανούς φίλους και προστάτες οι ελληνοτουρκικές τριβές στην περιοχή δεν είναι τίποτε περισσότερο από ενοχλητικές λεπτομέρειες, οι οποίες καλό θα είναι να διευθετηθούν για να μην διαταράσσεται το ενιαίο του χώρου της νοτιοανατολικής Μεσογείου υπό την αμερικανική - ΝΑΤΟϊκή εποπτεία.
Αυτοί είναι οι εχθροί
Όπως φάνηκε και από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ, αυτό που ενδιαφέρει τις ΗΠΑ είναι ο σαφής προσανατολισμός της (υποτελούς) Ελλάδας κατά των εχθρών του ΝΑΤΟ (Αμερικανών), που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλοι από τους Ρώσους και την Κίνα.
Για να είναι το μήνυμα σαφές, η επίσκεψη Πομπέο ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη και ολοκληρώθηκε στην Κρήτη και τη βάση της Σούδας. Στη Θεσσαλονίκη ο Αμερικανός ΥΠΕΞ με την παρουσία του υπογράμμισε τη νέα «αμερικανική κατάσταση», η οποία δημιουργήθηκε με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτή η συμφωνία επέτρεψε την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Με αυτήν τη συμφωνία, την οποία έφερε εις πέρας ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και με τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε αμερικανικό έδαφος στη βάση της συμφωνίας ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συνεργασίας που «διαπραγματεύτηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η Ν.Δ., οι ΗΠΑ πέταξαν έξω από τα Βαλκάνια τους Ρώσους.
Είναι προφανές (και από τη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ότι τουλάχιστον οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις της χώρας ταυτίζονται απόλυτα με την επιλογή μετατροπής της χώρας σε εξάρτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Κοινός τόπος που δικαιολογεί αυτήν την επιλογή, έστω κι αν δεν ομολογείται ρητά από τα δύο κόμματα, είναι ότι οι ΗΠΑ θα προστατεύσουν τη χώρα από την τουρκική βουλιμία. Το τίμημα γι’ αυτήν την προστασία, το οποίο και οι δυο τελευταίες κυβερνήσεις δεν δίστασαν να καταβάλουν, είναι η διάλυση των σχέσεων της χώρας με τη Ρωσία...
Ωστόσο, παρά τις μέγιστες υπηρεσίες που έχουν προσφέρει οι δύο τελευταίες (τουλάχιστον) ελληνικές κυβερνήσεις στην Ουάσιγκτον, η ανταμοιβή της προστασίας φαίνεται πως δεν καταβάλλεται από τις ΗΠΑ. Μπορεί ο ελληνικός Τύπος να ψάχνει εναγωνίως λέξεις που να αποδεικνύουν την αμερικανική υποστήριξη στις ελληνικές θέσεις, ωστόσο τίποτε δεν μετουσιώνει αυτές τις λέξεις σε πράξεις.
Οι Αμερικανοί, έχοντας λάβει (και με τη βούλα μιας συμφωνίας) τα πάντα από την Αθήνα, παραμένει παρατηρητής μιας ενδοοικογενειακής (ενδοΝΑΤΟϊκής) ελληνοτουρκικής διαμάχης και καλεί τα δύο μέρη, δηλαδή επιτιθέμενο (Τουρκία) και αμυνόμενο (Ελλάδα) να τα βρουν μέσα από τους μηχανισμούς που προσφέρει το ΝΑΤΟ.
Το ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι ότι οι αμερικανικές παροτρύνσεις ακούγονται με ιδιαίτερη προσοχή (και) από τον σημερινό πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος πολύ θα ήθελε να προσφέρει κι αυτός μια καίριας σημασίας υπηρεσία στην Ουάσιγκτον με τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών, όπως κατ’ αναλογίαν έπραξε ο προκάτοχός του με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι, ωστόσο, πολύ μεγάλο το βάρος μιας τέτοιας «φιλοδοξίας» για να το αντέξει ακόμη κι ένας Μητσοτάκης...
