Γεννήθηκα από γονείς πρόσφυγες του ’22 και την δεκαετία του ’50 όταν άρχισα και καταλάβαινα το κόσμο δύο λέξεις κρατών με σημάδεψαν στην ζωή μου και έκτοτε αποτελούν στάση Ζωής.
Οι λέξεις διαχρονικά επίκαιρες και σε πείσμα της Ιστορίας πάντα με εκδικητικό τρόπο μου έρχονται μπροστά μου. Τούρκοι και Γερμανοί.
Βλέπεις ότι δεν τέλειωσαν το’22 οι Τούρκοι το αποτελείωσαν το ’40 οι Γερμανοί. Και σε πείσμα της Ιστορίας, το Έθνος μας, πάλι μπλεγμένο με τους ίδιους θύτες. Τι άλλο είναι η Ε.Ε. παρά η Γερμανία και τι άλλο είναι η σημερινή Τουρκία;
Απλά κάποια γελοία υποκείμενα της Χώρας μας (Σημίτης, Κώστας Καραμανλής και επόμενοι), φρόντισαν έτσι που η ιστορία να μας εκδικείται συνεχώς. Επίσης γνωρίζω ότι κάτι που χάθηκε με αίμα μόνο με αίμα το παίρνεις πίσω όσο σκληρό και απάνθρωπο και αν ακούγεται αυτό. Θα πρέπει να πάμε πίσω και να δούμε τι μας λέει η Ιστορία μας.
Ο Περικλής οχύρωσε την Αθήνα γιατί πίστευε πως θα δεχθεί πόλεμο. Δικαιώθηκε. Ο Θουκυδίδης στον διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους μας δίδαξε τι τύχη περιμένει τον αδύναμο.
Ο Αλέξανδρος αποφάσισε ότι δεν είναι ζωή αυτή κάθε 10 χρόνια να έχουμε τους Πέρσες στην αυλή μας και η εκστρατεία του μας δίδαξε τι μπορεί να κάνει ένας μικρός αλλά συνάμα πανέξυπνος Λαός για να νικήσει μια αυτοκρατορία.
Γνωρίζουμε τι απάντησε ο Καραϊσκάκης στον Μαχμούτ Πασά και τι έγινε το ’40. Για να «γυρίσει» η Κύπρος θα πρέπει να δώσουμε αίμα. Για να μείνει το Αιγαίο «Αιγαίο Πέλαγος» και όχι Ege Denizi θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το υπερασπιστούμε.
Χρειαζόμαστε λοιπόν εμείς οι ίδιοι να πάρουμε τα χαλινάρια της Ιστορίας μας και να την πάμε εμείς και όχι να τα αφήσουμε (τα χαλινάρια) σε κάτι τύπους σαν και αυτούς που ανέφερα παραπάνω.
Με λίγα λόγια χρειαζόμαστε Ηγέτες (σε Ελλάδα και Κύπρο), χρειαζόμαστε εγχώριες Αμυντικές λύσεις με συμπληρώματα απ’ έξω όπου δεν μας βγαίνει, κοντολογίς θέλουμε ένα εγχώριο Ισραηλινό μοντέλο. Μπορούμε;
πηγη
