Σαν αποψε το βραδυ, τρεχαμε ολοι στο ναυσταθμο. Τα τηλεφωνα μας, χτυπουσαν συνεχως και το ενα πλοιο πισω απο το αλλο, απεπλεε με τη μεγιστη δυνατη ταχυτητα.
Ουρες τα αυτοκινητα, στο Σχιστο και στη Σαλαμινα, για να περασουμε τις κεντρικες πυλες εισοδου.
Οι διευθυνσεις Οπλισμου & Επικοινωνιων, ειχαν επιφορτιστει με το μεγαλυτερο βαρος της προετοιμασιας. Εγω ανηκα στη πρωτη..
Ετσι, αλλοι τρεχαμε με τα τζιπακια και τους φακους ανα χειρας, σε κατι απομακρυσμενα τουνελ φυλαξης των Sea Sparrow, αλλοι ενεργοποιουσαμε τα ρανταρ, αλλοι φορτωναμε τους HARPOON, αλλοι επιαναν ποστο στην αναχορηγια του Oto Melara & αλλοι στα διαμερισματα Phallanx..
Οι διευθυντες των επιστασιων, συγκεντρωθηκαν στο καρε αξιωμ/κων για το briefing, ανοιγαν τα επιχειρησιακα σχεδια, εδιναν εντολες, ανεμεναν εντολες..
Στο ΚΠΜ (Κεντρο Πληροφοριων Μαχης), δεν επεφτε καρφιτσα. Δεκαδες οθονες αναμμενες, ανακατες αναφορες απο τον ασυρματο να καταφθανουν, πολυχρωμα λαμπακια να αναβοσβηνουν, συστηματα να τεσταρονται.
Οι Α/Υ επισης στο ποστο τους, ετοιμοι να εντοπισουν τα πρωτα τουρκικα υποβρυχια, στο πρωτο ping του σοναρ.
Εκεινο το βραδυ, ολοι μιλουσαμε με τα μικρα μας ονοματα. Παραξενο το πως λειτουργει ο κινδυνος, στη ψυχοσυνθεση του ανθρωπου. Ο ανωτερος σου σε αποκαλουσε ξαφνικα Θανο, κι εσυ επισης με το μικρο του ονομα.
Εξω εβρεχε. Καταρρακτωδως.
Εκανε παγωνια.
Το κρυο σε περονιαζε.
Ουτε που θυμαμαι που ειχα παρκαρει το αμαξι, ουτε και με ενοιαζε.
Το πλοιο ζεσταινε τις μηχανες για αποπλου και ηξερες πως πατε για πολεμο. Ωστοσο, κανεις δεν ανησυχουσε.
Αντιθετα, επικρατουσε ενα πρωτογνωρο κλιμα έκστασης και συναδελφικης αλληλεγγυης..
Το μονο που ακουγες ηταν : "θα τους γ@μησουμε"
Για ποτε λυσαμε καβους, για ποτε προσνηωθηκε το ελικοπτερο, για ποτε επιβιβαστηκαν οι ΟΥΚαδες, ουτε που το καταλαβα..
Θυμαμαι μονον, πως η φρεγατα, τραντάζονταν απο τη ταχυτητα των 35+ κομβων, με την οποια επλεε μεσα στη νυχτα, προς τα Ιμια..
Σε λιγες ωρες, ηρθε και η διαταγη, να παραδωσουμε ολοι τα κινητα μας τηλεφωνα και να παυσει η οποιαδηποτε επικοινωνια με τους οικειους μας.
Μετα αρχισε η ροη των πληροφοριων απο διαφορες στρατιωτικες μοναδες : αναφορες απο τη Σκυρο και τη Ροδο, οτι επικειται βομβαρδισμος των κατοικιων των στρατιωτικων, που διεμεναν πλησιον των αεροδρομιων.
Αναφορες απο τον Εβρο, οτι εχει τοση πολλη λασπη, που ειναι αδυνατον τα τανκς να προωθηθουν.
Ο κυβερνητης, μας μιλησε στα μεγαφωνα. Δεν θυμαμαι τι ακριβως μας ειπε, αλλα προσπαθησε να μας εμψυχωσει.
Μετα φτασαμε στο σχηματισμο και πηραμε θεση μαχης. Αρχισαμε να εγκλωβιζουμε ο,τι πετουσε και ο,τι επλεε.
Και ετσι περασαν τα πρωτα 3 εικοσιτετραωρα.
Αυπνοι, νηστικοι, αλλα περηφανοι..
Καθε χρονο τετοια μερα, κλαιω.
Και τι δεν θα'δινα για να ξαναζησω αυτες τις στιγμες.
Αυτο.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ
