Μια δυσάρεστη έκπληξη περιμένει κάποιον, όταν μετά από σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο καταλήξει σε παραπομπή της wikipedia.org με τίτλο «Libya-Turkey maritime deal» (Θαλάσσια συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας).
Νέες κουτοπονηριές της Τουρκίας, θα είναι η πρώτη σκέψη, ή κάποιος μπορεί να το υποβαθμίσει ως γεγονός και να το προσπεράσει; Τι συμβαίνει όμως;
Στην εισαγωγή διαβάζουμε σε ελεύθερη μετάφραση «…Η Τουρκία και η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης υπέγραψαν μια Συνθήκη για τα Θαλάσσια Όρια προκειμένου να δημιουργήσουν μια αποκλειστική οικονομική ζώνη στη Μεσόγειο Θάλασσα. [1]
Σύμφωνα με τον κατάλογο των συνθηκών για τα θαλάσσια σύνορα, αυτή είναι η πρώτη συμφωνία που έχει υπογραφεί ποτέ μεταξύ των δύο χωρών, και ως εκ τούτου εισάγει μια νέα δυναμική στην ανατολική περιοχή της Μεσογείου. Η συμφωνία θεσπίζει για τη Λιβύη και την Τουρκία μια ΑΟΖ που σημαίνει ότι μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα για πόρους ωκεανών…»
Εν μέσω πανδημίας και έναν οικονομικό Αρμαγεδδώνα προ των πυλών και παρά τα όσα έχει να έρθει αντιμέτωπη η Τουρκία, λύπη και αγανάκτηση προκαλεί το γεγονός πως οι γείτονες παραμένουν απτόητοι.
Παρακάτω στα περιεχόμενα: 1. Σύμβαση του ΟΗΕ (ελεύθερη μετάφραση), «…Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας στο Άρθρο 57 ορίζει ότι μια αποκλειστική οικονομική ζώνη μπορεί να εκτείνεται έως και 200 ναυτικά μίλια. Ωστόσο, δεν προβλέπει κανόνες για τα κράτη να συνάπτουν συμφωνίες σχετικά με την ΑΟΖ τους…»
Ξεχνώντας να αναφέρει πως το ψευτο Τουρκο-Λιβυκό σύμφωνο «σβήνει από το χάρτη» τις θαλάσσιες ζώνες ελληνικών νησιών, όπως το Καστελόριζο, η Κάρπαθος, η Ρόδος, και φυσικά η Κρήτη, καθώς και τα δικαιώματα της Κύπρου.
Ξεχνώντας πως αναπόσπαστο κομμάτι του Διεθνούς Δικαίου είναι το Δίκαιο της Θάλασσας, με βάση το οποίο καθορίζεται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, και το οποίο κατά την Συνθήκη του Montego Bay (1982) είναι δεσμευτικό για όλους. Ενώ αναφέρεται καθαρά στο άρθρο 121 του Δικαίου της Θάλασσας ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.
Ξεχνώντας να αναφέρει πως υπάρχει το προηγούμενο της Κούβας με τις ΗΠΑ οι οποίες όταν καθόρισαν την ΑΟΖ των 200 ν.μ. (1983) δεν αμφισβήτησαν την Κούβα, ως ένα νησί που απέχει σχεδόν 100 μίλια μακριά, και ως ένα νησί το οποίο δεν δικαιούται ΑΟΖ, αλλά έκαναν την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την μέθοδο της μέσης γραμμής.
Ξεχνώντας να αναφέρει πως αν και η Τουρκία ούτε προσυπέγραψε ούτε επικύρωσε τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, λέγοντας πως δεν το αναγνωρίζει, έπραξε κατά τις επιταγές του και το 1986 όρισε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα καταλήγοντας σε συμφωνία με την Ρωσία (πρώην ΕΣΣΔ) για τις επικαλυπτόμενες περιοχές. Ενώ την ίδια μέθοδο της μέσης γραμμής επανέλαβε η Τουρκία λίγα χρόνια μετά, όταν οριοθέτησε ΑΟΖ με την Ρουμανία και την Βουλγαρία.
Είναι ξεκάθαρο πως η Τουρκία, η οποία δρα με βάση τη θεωρία του ζωτικού χώρου ποτέ δε θα ικανοποιείται, καθώς η κουλτούρα της και το πολιτικό κατεστημένο θα ασφυκτιά με συνέπεια τις συνεχείς προκλήσεις. Είναι στο χέρι μας και επιβάλλεται να βρει απέναντι της ένα αρραγές εθνικό μέτωπο.
πηγη
Νέες κουτοπονηριές της Τουρκίας, θα είναι η πρώτη σκέψη, ή κάποιος μπορεί να το υποβαθμίσει ως γεγονός και να το προσπεράσει; Τι συμβαίνει όμως;
Στην εισαγωγή διαβάζουμε σε ελεύθερη μετάφραση «…Η Τουρκία και η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης υπέγραψαν μια Συνθήκη για τα Θαλάσσια Όρια προκειμένου να δημιουργήσουν μια αποκλειστική οικονομική ζώνη στη Μεσόγειο Θάλασσα. [1]
Σύμφωνα με τον κατάλογο των συνθηκών για τα θαλάσσια σύνορα, αυτή είναι η πρώτη συμφωνία που έχει υπογραφεί ποτέ μεταξύ των δύο χωρών, και ως εκ τούτου εισάγει μια νέα δυναμική στην ανατολική περιοχή της Μεσογείου. Η συμφωνία θεσπίζει για τη Λιβύη και την Τουρκία μια ΑΟΖ που σημαίνει ότι μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα για πόρους ωκεανών…»
Εν μέσω πανδημίας και έναν οικονομικό Αρμαγεδδώνα προ των πυλών και παρά τα όσα έχει να έρθει αντιμέτωπη η Τουρκία, λύπη και αγανάκτηση προκαλεί το γεγονός πως οι γείτονες παραμένουν απτόητοι.
Παρακάτω στα περιεχόμενα: 1. Σύμβαση του ΟΗΕ (ελεύθερη μετάφραση), «…Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας στο Άρθρο 57 ορίζει ότι μια αποκλειστική οικονομική ζώνη μπορεί να εκτείνεται έως και 200 ναυτικά μίλια. Ωστόσο, δεν προβλέπει κανόνες για τα κράτη να συνάπτουν συμφωνίες σχετικά με την ΑΟΖ τους…»
Ξεχνώντας να αναφέρει πως το ψευτο Τουρκο-Λιβυκό σύμφωνο «σβήνει από το χάρτη» τις θαλάσσιες ζώνες ελληνικών νησιών, όπως το Καστελόριζο, η Κάρπαθος, η Ρόδος, και φυσικά η Κρήτη, καθώς και τα δικαιώματα της Κύπρου.
Ξεχνώντας πως αναπόσπαστο κομμάτι του Διεθνούς Δικαίου είναι το Δίκαιο της Θάλασσας, με βάση το οποίο καθορίζεται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, και το οποίο κατά την Συνθήκη του Montego Bay (1982) είναι δεσμευτικό για όλους. Ενώ αναφέρεται καθαρά στο άρθρο 121 του Δικαίου της Θάλασσας ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.
Ξεχνώντας να αναφέρει πως υπάρχει το προηγούμενο της Κούβας με τις ΗΠΑ οι οποίες όταν καθόρισαν την ΑΟΖ των 200 ν.μ. (1983) δεν αμφισβήτησαν την Κούβα, ως ένα νησί που απέχει σχεδόν 100 μίλια μακριά, και ως ένα νησί το οποίο δεν δικαιούται ΑΟΖ, αλλά έκαναν την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την μέθοδο της μέσης γραμμής.
Ξεχνώντας να αναφέρει πως αν και η Τουρκία ούτε προσυπέγραψε ούτε επικύρωσε τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, λέγοντας πως δεν το αναγνωρίζει, έπραξε κατά τις επιταγές του και το 1986 όρισε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα καταλήγοντας σε συμφωνία με την Ρωσία (πρώην ΕΣΣΔ) για τις επικαλυπτόμενες περιοχές. Ενώ την ίδια μέθοδο της μέσης γραμμής επανέλαβε η Τουρκία λίγα χρόνια μετά, όταν οριοθέτησε ΑΟΖ με την Ρουμανία και την Βουλγαρία.
Είναι ξεκάθαρο πως η Τουρκία, η οποία δρα με βάση τη θεωρία του ζωτικού χώρου ποτέ δε θα ικανοποιείται, καθώς η κουλτούρα της και το πολιτικό κατεστημένο θα ασφυκτιά με συνέπεια τις συνεχείς προκλήσεις. Είναι στο χέρι μας και επιβάλλεται να βρει απέναντι της ένα αρραγές εθνικό μέτωπο.
πηγη
