Κάτι ύποπτο συμβαίνει…. με την «Συνθήκη της Πανδημίας» τον Ιούνιο του 2022, η οποία μπορεί να σηματοδοτήσει την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης επισκιάζοντας τον ΟΗΕ. Όχι δεν είναι σενάριο συνομωσίας. Οι πρώτες δημόσιες ακροάσεις για την προτεινόμενη «Συνθήκη για την Πανδημία» έχουν προγραμματιστεί για τα μέσα Ιουνίου 2022.
Ένα άρθρο στην Telegraph που γράφτηκε στις 12 Απριλίου αναφέρει:
«Ο κίνδυνος είναι πραγματικός μια συνθήκη πανδημίας θα μπορούσε να είναι «πολύ αποδυναμωμένη» για να ανακόψει τα νέα κρούσματα ή μια νέα πανδημία»… Μάλιστα το άρθρο επικαλείται μια έκθεση από το Panel for a Global Public Health Convention (GPHC) και αναφέρει μια από τις συγγραφείς της έκθεσης Dame Barbara Stocking:
«Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι ότι είναι πολύ εύκολο να σκεφτούμε ότι η λογοδοσία δεν έχει σημασία».
Η έκθεση GPHC αναφέρει ότι οι ισχύοντες Διεθνείς Κανονισμοί Υγείας είναι «πολύ αδύναμοι» και ζητά τη δημιουργία ενός νέου «ανεξάρτητου» διεθνούς φορέα που θα «αξιολογεί την ετοιμότητα των κυβερνήσεων ανά τον κόσμο». Μάλιστα αυτός ο ανεξάρτητος φορέας «θα μπορεί να επιπλήττει δημόσια ή να επαινεί τις χώρες, ανάλογα με τη συμμόρφωσή τους με ένα σύνολο των συμφωνημένων απαιτήσεων».
Γερμανοί και London School of Economics, ζητούν ο νέος παγκόσμιος φορέας να μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις σε όσες χώρες δεν κάνουν πολλά για την πανδημία.
Σε ανάλυση του το London School of Economics που υπογράφουν και μέλη της Γερμανικής Συμμαχίας για την Κλιματική Αλλαγή και την Υγεία (KLUG), προωθούν επίσης την ιδέα της «υπευθυνότητας» και της «συμμόρφωσης»:
«Για να είναι αξιόπιστη αυτή η συνθήκη για την πανδημία, ο οργανισμός που θα αναλάβει να την παρακολουθεί πρέπει να έχει την εξουσία – είτε πολιτική είτε νομική – να επιβάλλει τη συμμόρφωση».
Οι απόψεις αυτές απηχούν επίσης την έκθεση του ΟΗΕ από τον Μάιο του 2021 , ζητώντας περισσότερες εξουσίες για τον ΠΟΥ τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας:
«Στην τρέχουσα μορφή του, ο ΠΟΥ δεν διαθέτει τέτοιες εξουσίες
Για να προχωρήσουμε με τη συνθήκη, ο ΠΟΥ πρέπει επομένως να εξουσιοδοτηθεί — οικονομικά και πολιτικά».
Μάλιστα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προτείνει την συμμετοχή «μη κρατικών παραγόντων» όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας στις διαπραγματεύσεις και προτείνει η συνθήκη για την πανδημία να προσφέρει οικονομικά κίνητρα για την έγκαιρη αναφορά «έκτακτης ανάγκης για την υγεία»:
«Σε περίπτωση που ενεργοποιηθεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης για την υγεία, οι πόροι πρέπει να ρέουν προς τις χώρες στις οποίες συμβαίνει η έκτακτη ανάγκη, ενεργοποιώντας στοιχεία αντίδρασης , όπως χρηματοδότηση και τεχνική υποστήριξη.
Αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικά και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να ενθαρρύνουν και να ενισχύσουν την έγκαιρη ανταλλαγή πληροφοριών από τα κράτη, διαβεβαιώνοντάς τα ότι δεν θα υπόκεινται σε αυθαίρετες εμπορικές και ταξιδιωτικές κυρώσεις, αλλά αντίθετα θα τους παρέχονται οι απαραίτητοι οικονομικοί και τεχνικοί πόροι που χρειάζονται για να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στο ξέσπασμα μιας πανδημίας».
Ζητούν την τιμωρία όσων κρατών δεν συμμορφώνονται
Η συνθήκη για την Πανδημία πρέπει να διαθέτει ένα προσαρμόσιμο καθεστώς κινήτρων, συμπεριλαμβανομένων κυρώσεων όπως δημόσιες επιπλήξεις, οικονομικές κυρώσεις ή άρνηση παροχών.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Εάν μια χώρα αναφέρει «εγκαίρως κρούσματα ασθενειών», θα λαμβάνει «οικονομικούς πόρους» για να τα αντιμετωπίσει. Εάν μια χώρα δεν αναφέρει κρούσματα ασθενειών ή δεν ακολουθεί τις οδηγίες του ΠΟΥ, δεν θα τυγχάνει διεθνούς βοήθειας ενώ θα αντιμετωπίζει εμπορικά εμπάργκο και κυρώσεις. Οι προτεινόμενοι κανόνες θα έδιναν κίνητρα για την αναφορά πιθανών «εστιών ασθενειών». Οι εθνικές κυβερνήσεις που θα αρνηθούν να συμμετέχουν ενεργά θα τιμωρούνται.
Τι συνέβη σε Μπουρούντι και Τανζανία;
Δύο αφρικανικές χώρες το Μπουρούντι και η Τανζανία απαγόρευσαν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να επισκεφθεί τις χώρες τους αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την αφήγηση της πανδημίας.
Παραδόξως και οι δύο Πρόεδροι του Μπουρούντι και της Τανζανίας πέθαναν απροσδόκητα μέσα σε μήνες μετά από αυτήν την απόφαση, για να αντικατασταθούν από νέους Προέδρους που άλλαξαν αμέσως τις πολιτικές των προκατόχων τους για τον κορωνοϊό.
Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά τον θάνατο του προέδρου Πιερ Νκουρουνζίζα, το ΔΝΤ συμφώνησε να συγχωρήσει σχεδόν 25 εκατομμύρια δολάρια από το εθνικό χρέος του Μπουρούντι, προκειμένου να βοηθήσει στην καταπολέμηση της «κρίσης» του Covid19. Μόλις πέντε μήνες μετά τον θάνατο του προέδρου Τζον Μαγκουφούλι, η νέα κυβέρνηση της Τανζανίας έλαβε 600 εκατομμύρια δολάρια από το ΔΝΤ για «να αντιμετωπίσει την πανδημία του Covid19».
Είναι αρκετά ξεκάθαρο τι συνέβη εδώ, έτσι δεν είναι;
Οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης υποστήριξαν πραξικοπήματα και επιβράβευσαν τους δράστες με «διεθνή βοήθεια». Οι προτάσεις για τη συνθήκη για την πανδημία απλώς θα νομιμοποιούσαν αυτή τη διαδικασία, μεταφέροντάς την από τα παρασκήνια στο… προσκήνιο.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι ο μόνος θεσμός στον κόσμο που είναι εξουσιοδοτημένος να κηρύξει «πανδημία» ή έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος (PHEIC). Ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ – που δεν είναι εκλεγμένος αλλά διορισμένος – είναι το μόνο άτομο που ελέγχει αυτή την εξουσία.
Έχουμε ήδη δει τον ΠΟΥ να κάνει κατάχρηση αυτών των εξουσιών για να δημιουργήσει μια ψεύτικη πανδημία και προφανώς δεν αναφερόμαστε στον Covid. Πριν από το 2008, ο ΠΟΥ μπορούσε να κηρύξει πανδημία γρίπης μόνο εάν υπήρχε «τεράστιος αριθμός θανάτων και ασθενειών». Το 2008 ο ΠΟΥ χαλάρωσε τον ορισμό της «πανδημίας γρίπης» κατά το δοκούν. Μια ανάλυση του 2010 στο British Medical Journal ανέφερε ότι χωρίς αυτές οι αλλαγές «πολλοί ιοί της εποχικής γρίπης θα μπορούσαν να ταξινομηθούν ως πανδημική γρίπη».
Εάν ο ΠΟΥ δεν είχε κάνει αυτές τις αλλαγές, το ξέσπασμα της «γρίπης των χοίρων» του 2009 δεν θα μπορούσε ποτέ να χαρακτηριστεί πανδημία και πιθανότατα θα είχε περάσει χωρίς προειδοποίηση.
Αντίθετα, δεκάδες χώρες ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια σε εμβόλια κατά της γρίπης των χοίρων που δεν χρειάζονταν και δεν λειτούργησαν, για να καταπολεμήσουν μια «πανδημία» που είχε ως αποτέλεσμα λιγότερους από 20.000 θανάτους διεθνώς.
Πολλοί από τους υπεύθυνους για την παροχή συμβουλών στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας είχαν κηρύξει τη γρίπη των χοίρων έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία αλλά στην συνέχεια αποδείχθηκε… ότι είχαν οικονομικούς δεσμούς με τους παρασκευαστές εμβολίων δηλαδή τις φαρμακευτικές εταιρίες.
Παρά αυτό το ιστορικό παράδειγμα κατάφωρης διαφθοράς, μια ρήτρα στην Συνθήκη για την Πανδημία που προτείνεται θα διευκόλυνε ακόμη περισσότερο το σχέδιο να δημιουργηθεί ένας φορέας παγκόσμιου ελέγχου.
Σύμφωνα με την έκθεση Μαΐου 2021 «Covid19: Make it the Last Pandemic»:
«Οι μελλοντικές δηλώσεις από τον Γενικό Διευθυντή του ΠΟΥ θα πρέπει να βασίζονται στην αρχή της προφύλαξης όταν και όπου αυτό δικαιολογείται Η προτεινόμενη συνθήκη για την Πανδημία θα μπορούσε να επιτρέψει στην διοίκηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε παγκόσμιο επίπεδο για να αποτρέψει μια πιθανή πανδημία και όχι ως απάντηση σε μια πραγματική πανδημία. Ένα είδος πανδημίας πριν ξεσπάσει η πανδημία».
Εάν όλα αυτά συνδυαστούν με την προτεινόμενη «οικονομική βοήθεια» για τις αναπτυσσόμενες χώρες που αναφέρουν «δυνητικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για την υγεία», γίνεται αντιληπτό ποιος είναι ο στόχος – ουσιαστικά δωροδοκούν τις κυβερνήσεις του τρίτου κόσμου για να δώσουν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ένα πρόσχημα για να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Ποια τα βασικά σημεία που ενδέχεται να συμπεριληφθούν σε μια συνθήκη πανδημίας;
Σχεδόν σίγουρα θα προσπαθήσουν να εισάγουν διεθνή πιστοποιητικά εμβολίων και θα χρηματοδοτήσουν τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες για να παράγουν «εμβόλια» όλο και πιο γρήγορα και με ακόμη λιγότερες δοκιμές ασφάλειας.
Αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να ωχριούν σε σύγκριση με τις νομικές εξουσίες που δυνητικά μπορούν να δοθούν στον γενικό διευθυντή του ΠΟΥ (ή οποιοδήποτε νέο «ανεξάρτητο» σώμα μπορεί να αποφασίσουν να δημιουργήσουν) για να τιμωρήσουν, να επιπλήξουν ή να επιβραβεύσουν τις εθνικές κυβερνήσεις.
Μια «Συνθήκη πανδημίας» που υπερισχύει των εθνικών ή τοπικών κυβερνήσεων θα παρέδιδε υπερεθνικές εξουσίες σε έναν μη εκλεγμένο γραφειοκράτη ή «ειδικό», ο οποίος θα μπορούσε να τις ασκήσει εξ ολοκλήρου κατά τη διακριτική του ευχέρεια και με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια.
Αυτός είναι ο ίδιος ο ορισμός της τεχνοκρατικής παγκοσμιοποίησης, μια μικρή ομάδα ελίτ μπορεί να κάνει ότι θέλει σε όλο τον κόσμο.
πηγη
