Μπράβο σου παλικάρι μου ο θεός να στο ανταποδώσει το καλο που έκανες...
Ο 35χρονος Σταύρος Κυριακάκης είναι οδηγός του Υπεραστικού ΚΤΕΛ Ηρακλείου-Λασιθίου. Εγκλωβίστηκε για 31 (!) ώρες με το λεωφορείο του- επιστρέφοντας από σέρβις στο Κορωπί-στη χιονισμένη Αττική Οδό.
Υπό συνθήκες πολικού ψύχους και σκληρής δοκιμασίας στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, ο 35χρονος Ηρακλειώτης δεν έχασε το χαμόγελό του αλλά ούτε και επαναπαύτηκε στην ζεστασιά του λεωφορείου του.
Όταν χρειάστηκε, άνοιξε τις πόρτες να μπουν μέσα άνθρωποι που βρίσκονταν σχεδόν στα όρια της κατάρρευσης. Είχαν γίνει μπλε από το κρύο. Δεν είχαν ένα μπουκαλάκι νερό. Τα χέρια τους είχαν κοκκαλώσει από το ψύχος και τα πόδια τους δεν τα αισθάνονταν. Απέδειξε έμπρακτα ότι είναι Άνθρωπος -με Α κεφαλαίο- καθώς έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο εκείνες τις δύσκολες ώρες.
Μιλώντας στην εφημερίδα «Πατρίς» και την Ευαγγελία Καρεκλάκη, περιέγραψε ότι από τους πρώτους που μπήκαν στο λεωφορείο ήταν ένας άνθρωπος από την Αλεξάνδρεια που είχε γίνει… μπλε από το κρύο. Αργότερα έμαθε ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του.
Τους ζέστανε με το καλοριφέρ του λεωφορείου, μοίρασε νερά, κέρασε ρακόμελο, αγόρασε καφέδες και ζαμπονοτυρόπιτες από ένα βενζινάδικο στα 500 μέτρα, φτυάρισε να απομακρύνει τον πάγο και μέσα σε όλα αυτά είχε την τύχη, όπως λέει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα «Πατρίς», να κάνει και ένα νέο φίλο.
Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης λεωφορείου. Το λεωφορείο τον μεγάλωσε (υπό την έννοια του βιοπορισμού), μέσα στα λεωφορεία αναθράφηκε, από άποψη παραστάσεων. Το 2012 ήρθε η σειρά του να πάρει το τιμόνι. Χαμογελάει με όλη τη δημοσιότητα που έχει πάρει η ιστορία του.
Ο Σ. Κυριακάκης άνοιξε τις πόρτες του λεωφορείου του για να μην ξεπαγιάσουν οι εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό
«Είστε το πρόσωπο της ημέρας…» τον πειράζουμε. Είχε μεταβεί στο Κορωπί για σέρβις του λεωφορείου και αναχώρησε από ‘κει στις 12.12 ακριβώς, με προορισμό τον Πειραιά. Μαζί του στο λεωφορείο ήταν ένας δικός του φίλος που είχαν ταξιδέψει για παρέα και ένας συνάδελφος του από τον Έβρο, τον οποίο γνώρισε εκείνη την ημέρα. Και εκείνος είχε πάει στο Κορωπί για κάποιες επισκευές αλλά το δικό του λεωφορείο παρέμεινε στο συνεργείο και έτσι προσφέρθηκε να τον εξυπηρετήσει ο 35χρονος με το δικό του λεωφορείο για τη μετακίνηση του. «Και ευτυχώς» μάς λέει. «Είμαι τυχερός που γνώρισα ένα τόσο καλό παιδί».
Το λεωφορείο μπήκε στην Αττική Οδό και γύρω στις 12.15 είδαν σηκωμένες τις μπάρες στα διόδια της Παιανίας. Τότε κατάλαβαν ότι υπήρχε πρόβλημα σοβαρό αν και μέχρι τότε η χιονόπτωση ήταν νορμάλ.
«Από τις 12.30 μέχρι τις 4.30 το μεσημέρι, οπότε και το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε πλήρως, είχαμε κάνει μόλις 12 χιλιόμετρα. Το λεωφορείο έμεινε στο ύψος της Κάντζας, στην έξοδο 7. Για να είμαι ειλικρινής ούτε την πινακίδα καλόβλεπα ούτε και το βενζινάδικο που είχα περάσει 500 μέτρα πριν είχα δει. Ορατότητα σχεδόν μηδενική».
Τότε πια η χιονόπτωση ήταν πυκνή, επικρατούσε χάος από τα εγκλωβισμένα αυτοκίνητα, είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και το θερμόμετρο είχε κατρακυλήσει στο μηδέν. Ο Σταύρος Κυριακάκης περιγράφει ότι πηγαίνοντας στο Κορωπί, κρατούσε τα πεσκέσια του. Και υπήρχε… απόθεμα σε ρακόμελο, ό,τι πρέπει για την περίσταση με τόσο κρύο.
Ο Σταύρος Κυριακάκης (αριστερά) με τον συνάδελφό του από τον Έβρο και τον φίλο του που τον ακολούθησε στο ταξίδι από την Κρήτη
Όσο νύχτωνε, τόσο πιο δύσκολη ήταν η κατάσταση. Τότε αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες και να μπουν κάποιοι άνθρωποι μέσα. Από τους πρώτους που μπήκαν στο λεωφορείο ήταν ένας άνδρας που δεν μιλούσε ελληνικά. Ο άνθρωπος είχε μπλαβίσει. Εκ των υστέρων πληροφορήθηκε ότι έχει πρόβλημα με την καρδιά του. Έμαθε ότι είναι από την Αλεξάνδρεια και μάλιστα έχει παντρευτεί από τα Χανιά
Ακόμα ένας παππούλης που φορούσε νάιλον σακούλες στα πόδια και προσπαθούσε να ζεσταθεί αλλά και όσοι είχαν παλιά αυτοκίνητα και δεν υπήρχε θέρμανση.
«Στο ψυγείο του λεωφορείου είχα νερά, τα μοίρασα σε όλους και σε οδηγούς φορτηγών αλλά και σε μία γυναίκα που βρισκόταν σε ταξί και διψούσε».
Κάποια στιγμή, τα ξημερώματα, ο δρόμος είχε πήρε μία μικρή κλίση από τα δεξιά και φοβήθηκε για το λεωφορείο. Πήρε με τους φίλους του τα φτυάρια και μαζί με τον στρατό, παλάμιζαν για να απομακρύνουν τον πάγο.
Ο 35χρονος χρειάστηκε να διασχίσει με τα πόδια περίπου μισό χιλιόμετρο, μέχρι το πλησιέστερο βενζινάδικο, προκειμένου να προμηθευτεί καύσιμα καθώς επίσης καφέδες και ζαμπονοτυρόπιτες για τον κόσμο μέσα στο λεωφορείο.
«Με συγκίνησε που αυτός ο ξένος που σάς είπα νωρίτερα, έκανε κίνηση να βγάλει λεφτά. Φυσικά δεν τα πήρα, αλίμονο».
Σήμερα πια νιώθει ανακουφισμένος που πέρασε και αυτό. Πρωτόγνωρη εμπειρία, δύσκολη, δεν στάθηκε όμως ικανή να στερήσει το χαμόγελο του και κυρίως την ανθρωπιά του.
