Μια αυτοενισχυόμενη λήψη mRNA COVID του Bill Gates μόλις εγκρίθηκε για χρήση, παρόλο που δεν έχει υποβληθεί σε κανένα από τα συνήθη τεστ ασφάλειας....
Η Ιαπωνία έγινε η πρώτη χώρα που ενέκρινε έναν νέο επικίνδυνο τύπο εμβολίου, που αναπτύχθηκε από την Daiichi Sankyo που χρηματοδοτείται από τον Gates .
«Ένα πάνελ του ιαπωνικού υπουργείου Υγείας είπε ότι ένα εμβόλιο κατά του κορωνοϊού που αναπτύχθηκε από την Daiichi Sankyo μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εμβολιασμούς στην Ιαπωνία», αναφέρει το NHK World .
Οι Epoch Times αναφέρουν: Ο όρος «αυτοενίσχυση» είναι αυτονόητος: το saRNA επαναλαμβάνεται επανειλημμένα, κάτι που δεν είναι φυσικό, καθώς το φυσικό mRNA μεταγράφεται πάντα (χωρίς εξαίρεση) από το DNA (αυτό ονομάζεται «κεντρικό δόγμα της μοριακής βιολογίας» ).
Σε σύγκριση με το modRNA, μια μικρή ποσότητα saRNA οδηγεί σε αυξημένη ποσότητα παραγόμενου αντιγόνου. μια δόση ένεσης με βάση το saRNA μπορεί να είναι αρκετή για να δημιουργήσει επαρκή αντισώματα έναντι ενός ιού.
Τόσο το saRNA όσο και το modRNA αντιπροσωπεύουν το σχέδιο για μια ιική πρωτεΐνη, η οποία, αφού εισέλθει στα κύτταρά μας, θα παραχθεί από τον κυτταρικό μας μηχανισμό (δηλαδή, τα ριβοσώματα).
Οι επιστήμονες δημιούργησαν τη γενετικά τροποποιημένη αλληλουχία modRNA αντικαθιστώντας τις φυσικές ουριδίνες με συνθετικές μεθυλ-ψευδουριδίνες για να δημιουργήσουν μια μέγιστη ποσότητα ιικού αντιγόνου. Αυτή η τροποποίηση είναι η βάση των λήψεων Pfizer-BioNTech και Moderna COVID-19.
Σε αντίθεση με το modRNA, το saRNA δεν περιέχει μεθυλ-ψευδουριδίνες, αλλά ουριδίνες. Γιατί; Δεδομένου ότι τα αυτοαντιγραφόμενα του saRNA και οι συνθετικές μεθυλ-ψευδουριδίνες δεν είναι διαθέσιμα στα κύτταρά μας, το saRNA πρέπει να βασίζεται σε φυσικές ουριδίνες που υπάρχουν στα κύτταρά μας. Τα κύτταρά μας θα παράγουν ξένες πρωτεΐνες χρησιμοποιώντας τον δικό τους κυτταρικό μηχανισμό και τους δικούς τους φυσικούς πόρους – ο κύριος λόγος που αυτά τα κύτταρα τελικά εξαντλούνται.
Ωστόσο, αυτό προκαλεί ένα σημαντικό πρόβλημα: το mRNA είναι εξαιρετικά ασταθές και, ως εκ τούτου, έχει μόνο μικρή διάρκεια ζωής—πολύ μικρή για να παράγει επαρκή αντισώματα το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η δεύτερη διαφορά μεταξύ modRNA και saRNA.
Σε αντίθεση με το modRNA, το saRNA περιέχει μια πρόσθετη αλληλουχία για τη ρεπλικάση, καθώς το saRNA που καταστρέφεται (από RNases) πρέπει να αντικατασταθεί από νέο saRNA.
Καθώς το φυσικό mRNA δεν θα αυτοαναπαραχθεί ποτέ, το saRNA αντιπροσωπεύει οπωσδήποτε ένα γενετικά τροποποιημένο RNA (modRNA).
Με απλά λόγια, το saRNA είναι απλώς ένας άλλος τύπος modRNA.
Γιατί η αλλαγή σε saRNA;
Το saRNA είναι η πολιτική λύση: η ίδια ποσότητα (ή και περισσότερο) αντιγόνου σε μία μόνο λήψη! Το κοινό πιθανότατα θα ενημερωθεί ότι λόγω των τακτικών μεταλλάξεων του ιού, οι ετήσιοι προσαρμοσμένοι ενισχυτές θα συνεχίσουν να είναι απαραίτητοι.
Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί πολυάριθμες προκλινικές και κλινικές μελέτες που εφαρμόζουν την τεχνολογία saRNA. Μια ανασκόπηση του 2023 στο περιοδικό Pathogens διαφημίζει τα εμβόλια saRNA ως “βελτιωμένα εμβόλια mRNA”. Το περιοδικό Vaccines δημοσίευσε μια περίληψη ευρημάτων πενταετούς μελέτης saRNA . Μόλις ολοκληρωθούν οι απαραίτητες κλινικές μελέτες, αυτά τα νέα εμβόλια μπορούν να εγκριθούν για χρήση. Αναμένεται ότι αυτή η διαδικασία θα είναι τόσο γρήγορη όσο ήταν για τα εμβόλια COVID-19. Η διαδικασία έγκρισης θα γίνει απλούστερη, καθώς θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η τεχνική (modRNA σε νανοσωματίδια λιπιδίων) έχει ήδη εγκριθεί και ότι μόνο η αλληλουχία modRNA είναι διαφορετική. Ως εκ τούτου, αυτά τα νέα εμβόλια saRNA θα μπορούσαν να ενεθούν σε ένα ανυποψίαστο κοινό ανά πάσα στιγμή.
Ενώ η BioNTech πραγματοποίησε πειράματα με saRNA (BNT162c2) αλλά τελικά επικεντρώθηκε στο modRNA (BNT162b2), η Arcturus Therapeutics ήταν η πρώτη που ανακοίνωσε (το 2022) ότι το υποψήφιο εμβόλιο COVID-19 saRNA ARCT-154—τώρα το πιο προηγμένο εμβόλιο saRNA σε δοκιμές— ανταποκρίνεται στο πρωτεύον τελικό σημείο αποτελεσματικότητας σε μια μελέτη φάσης 3 .
Στη μελέτη Arcturus Therapeutics, οι συμμετέχοντες έλαβαν δύο δόσεις, η καθεμία περιείχε 5 μικρογραμμάρια saRNA . Αυτό είναι πολύ μικρότερο από τις συγκεντρώσεις modRNA που χρησιμοποιούνται από την Pfizer-BioNTech (30 μικρογραμμάρια/βολή) και τη Moderna (100 μικρογραμμάρια/βολή).
Οι ενέσεις saRNA δεν θα λύσουν τα προβλήματα με τις ενέσεις modRNA
Όπως ανακαλύψαμε με το modRNA, η πρωτεΐνη ακίδας είναι δηλητηριώδης για το σώμα μας. Γνωρίζουμε ότι το modRNA έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή περισσότερων πρωτεϊνών αιχμής από ό,τι θα ήταν διαθέσιμη κατά τη διάρκεια μιας φυσικής μόλυνσης και γνωρίζουμε ότι οι επαναλαμβανόμενοι ενισχυτές προκαλούν ανοχή του ανοσοποιητικού.
Σε σύγκριση με το modRNA, μια μικρή ποσότητα saRNA οδηγεί σε αυξημένη ποσότητα παραγόμενου αντιγόνου.
Η «δόση» του ιικού αντιγόνου που επιφέρουν τα τρέχοντα και μελλοντικά εμβόλια με βάση το RNA θα εμφανίσει μεγάλες διακυμάνσεις από το ένα άτομο στο άλλο, ανάλογα με τον τύπο κυττάρου που παράγει το επιθυμητό αντιγόνο, τη γενετική προδιάθεση, το ιατρικό ιστορικό και άλλους παράγοντες. Αυτό το γεγονός από μόνο του θα πρέπει να απαγορεύσει τη χρήση ενέσεων με βάση το RNA ως εμβολίων για υγιή άτομα.
Ένα άλλο αμφίβολο βήμα προς τα εμπρός: Από το γραμμικό στο κυκλικό saRNA
Καθώς τα ένζυμα αποικοδόμησης RNA (RNases) είναι γνωστό ότι δρουν και από τα δύο άκρα του γραμμικού RNA , οι επιστήμονες προσπάθησαν να αποτρέψουν αυτά τα ένζυμα από το να κάνουν το φυσικό τους καθήκον -αποικοδοώντας mRNA που δεν χρειάζονται πλέον- και δημιούργησαν κυκλικό RNA . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αυξημένη σταθερότητα και αποτελεσματικότητα μετάφρασης, ακολουθούμενη από παραγωγή αυξημένης ποσότητας του επιθυμητού αντιγόνου.
Είναι όμως αυτό πραγματικά ένα ακόμη βήμα προς τα εμπρός; Σκεφτείτε την αρνητική επίδραση της μακροχρόνιας παρουσίασης αντιγόνου. Λόγω των αυξημένων επιπέδων αντιγόνου, μία ένεση saRNA —είτε γραμμική είτε κυκλική— μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητα συμβάντα συγκρίσιμα με επαναλαμβανόμενες (ενισχυτικές) ενέσεις modRNA.
Η μακροχρόνια παρουσίαση ενός αντιγόνου είναι γνωστό ότι προκαλεί ανοσολογική ανοχή
Μετά τον εμβολιασμό, το σώμα μας παράγει αντισώματα, κυρίως ανοσοσφαιρίνη G (IgG), συμπεριλαμβανομένων των IgG1 και IgG4.
Τα εμβολιασμένα άτομα εμφανίζουν αλλαγή κατηγορίας αντισωμάτων ξεκινώντας με την τρίτη ένεση COVID-19 (το πρώτο αναμνηστικό). Αυτό είναι από τα φλεγμονώδη αντισώματα IgG1 (που καταπολεμούν την πρωτεΐνη ακίδας) έως τα μη φλεγμονώδη αντισώματα IgG4 (που ανέχονται την πρωτεΐνη ακίδας). Τα αυξημένα επίπεδα αντισωμάτων IgG4, μακροπρόθεσμα, θα εξαντλήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλώντας ανοσολογική ανοχή . Αυτό μπορεί να εξηγήσει τις λοιμώξεις «επανακάλυψης» του COVID-19, τη μειωμένη ανοσολογική απόκριση σε άλλες ιογενείς και βακτηριακές λοιμώξεις και την επανενεργοποίηση λανθάνοντων ιογενών λοιμώξεων. Μπορεί επίσης να προκαλέσει αυτοάνοσα νοσήματα και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη καρκίνου .
Συγκεκριμένα, οι μακροχρόνιες αποκρίσεις IgG4 έχουν συσχετιστεί σημαντικά με ενέσεις με βάση το RNA , ενώ τα άτομα με λοίμωξη COVID-19 πριν από τον εμβολιασμό δεν εμφάνισαν αυξημένα επίπεδα IgG4, ακόμη και όταν έλαβαν εμβόλιο μετά τη μόλυνση.
Αυτή η παρατήρηση δυσφημεί ξεκάθαρα την πολιτική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι —αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ανοσία έναντι νέων ιών (αγνοώντας εντελώς την πραγματικότητα της διασταυρούμενης ανοσίας)— οι άνθρωποι θα πρέπει να εμβολιάζονται πριν έρθουν σε επαφή με τον ιό.
Οι ενέσεις με βάση το RNA αναγνωρίζονται ως προϊόντα γονιδιακής θεραπείας
Ακατανόητα, οι ενέσεις με βάση το RNA για την προστασία από μολυσματικές ασθένειες ονομάστηκαν «εμβόλια», γεγονός που επέτρεψε τον αποκλεισμό από τους αυστηρούς κανονισμούς για τα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας (GTPs). Και πάλι, αυτό συνέβη χωρίς να παρέχεται στο κοινό καμία επιστημονική αιτιολόγηση.
Λεπτομέρειες σχετικά με τα ρυθμιστικά ζητήματα των εμβολίων που βασίζονται σε RNA αναφέρονται σε εξαιρετικές και περιεκτικές ανασκοπήσεις από τους Guerriaud & Kohli και Helene Banoun .
Το 2014, ο Uğur Şahin, ήδη Διευθύνων Σύμβουλος της BioNTech, συνέγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature σχετικά με την ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας φαρμάκων, «θεραπευτικών που βασίζονται σε mRNA». Οι συγγραφείς έγραψαν, «Θα περίμενε κανείς ότι η ταξινόμηση ενός φαρμάκου mRNA είναι βιολογική, γονιδιακή θεραπεία ή θεραπεία σωματικών κυττάρων».
Το 2021, ο συγγραφέας της αλληλογραφίας που δημοσιεύτηκε στο Genes & Immunity περιέγραψε τα εμβόλια με βάση το RNA που δημιουργήθηκαν από τη Moderna και την Pfizer-BioNTech ως «μια σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της γονιδιακής θεραπείας» και «μια μεγάλη ευκαιρία για την FDA και τον EMA να αναθεωρήσουν την ανάπτυξη φαρμάκων για να γίνει πιο ευέλικτο και λιγότερο χρονοβόρο».
Δύο ανησυχητικές πληροφορίες ήρθαν τώρα στο φως:
Το μολυσματικό DNA προκύπτει από την αλλαγή της Pfizer-BioNTech στη διαδικασία κατασκευής μετά την ολοκλήρωση της κλινικής δοκιμής BNT162b2 (Comirnaty) C4591001. Αρχικά (Διαδικασία 1), το Pfizer-BioNTech modRNA παρήχθη με in-vitro μεταγραφή από συνθετικό DNA και ενισχύθηκε με PCR (αλυσωτή αντίδραση πολυμεράσης). Ωστόσο, για να κλιμακωθεί η παραγωγή (βλ. γρήγορες αποκρίσεις σε αυτή τη μελέτη BMJ ), το DNA που κωδικοποιεί το modRNA κλωνοποιήθηκε σε βακτηριακά πλασμίδια (Διαδικασία 2). Με απλά λόγια, η κλινική δοκιμή διεξήχθη σε παρτίδες διεργασίας 1, αλλά οι πληθυσμοί του κόσμου έλαβαν παρτίδες διεργασίας 2.
Λεπτομερείς αναλύσεις αλληλουχίας αποκάλυψαν ότι το πλασμίδιο-DNA στις λήψεις Pfizer-BioNTech και Moderna COVID-19 περιέχει μια αλληλουχία ζευγών 72 βάσεων του προαγωγέα του ιού Πιθήκου-40 (SV40), ο οποίος είναι ευρέως γνωστό ότι ενισχύει τη μεταφορά του πλασμιδικού DNA στον πυρήνα.
Αυτό σημαίνει ότι στα άτομα που συναίνεσαν να εμβολιαστούν έλαβαν ένεση με μια ουσία διαφορετική από αυτή που είχαν εγκριθεί από ρυθμιστικούς φορείς και στην οποία είχαν συναινέσει. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι οι ενέσεις COVID-19 που βασίζονται σε RNA περιέχουν DNA.
Η τεχνολογία που βασίζεται σε RNA – ειδικά όταν εφαρμόζεται ως εμβόλια σε υγιή άτομα – είναι αδικαιολόγητη και ανήθικη. Ανεξάρτητα από τον τραγικό αριθμό ανεπιθύμητων συμβάντων ή τα υπερβολικά ποσοστά θνησιμότητας, το πρόβλημα είναι η τεχνική και τα ίδια προβλήματα θα εμφανιστούν σε όλα τα μελλοντικά «εμβόλια» που βασίζονται σε RNA.
Η τεχνολογία «εμβόλια» που βασίζεται σε RNA έρχεται σε αντίθεση με την κεντρική ιδέα της εξέλιξης τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια. Ενώ τα εγχυόμενα modRNA και saRNA παράγουν αντιγόνα χωρίς διακοπή, στην πραγματικότητα, η σύντομη διάρκεια ζωής του φυσικού αγγελιαφόρου RNA (mRNA) αποτελεί προϋπόθεση για υγιείς και συγκεκριμένες κυτταρικές λειτουργίες. (Η μικρή διάρκεια ζωής του mRNA επιτρέπει στα κύτταρα μας να προσαρμοστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και να αποφύγουν την παραγωγή περιττών πρωτεϊνών.)
Μια υπόθεση της τεχνολογίας «εμβόλιο» που βασίζεται σε RNA – ότι όλα τα κύτταρα του σώματός μας πρέπει να παράγουν μια ξένη ιική πρωτεΐνη – έρχεται σε αντίθεση με θεμελιώδεις βιολογικές αρχές, όπως η διάκριση μεταξύ των δικών μας κυττάρων και των ξένων εισβολέων, και θα έχει ως αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό μας σύστημα να επιτεθεί δικά τους κύτταρα.
Το RNA μπορεί να μεταγραφεί αντίστροφα σε DNA ακόμη και χωρίς την παρουσία (του ενζύμου) ανάστροφης μεταγραφάσης (δηλαδή από στοιχεία LINE1 που υπάρχουν στο γονιδίωμα/DNA μας). Η μόλυνση του DNA (σε εμβόλια που βασίζονται σε RNA) είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Καθώς τόσο το RNA όσο και το DNA μπορούν να ενσωματωθούν στο ανθρώπινο γονιδίωμα, τα λεγόμενα «εμβόλια» που βασίζονται στην τεχνολογία RNA είναι στην πραγματικότητα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση δικαιολογημένη η υποβολή των GTP που βασίζονται σε RNA για ιατρική χρήση σε αυστηρούς ελέγχους, αλλά ο αποκλεισμός των GTP που βασίζονται σε RNA, που ονομάζονται εμβόλια, από αυτούς τους κανονισμούς, παρόλο που προορίζονται για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού. Ακόμη και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, κανείς δεν πρέπει να αναγκάζεται να του κάνει ένεση καμίας ουσίας — τουλάχιστον από πολιτικούς.
Τι μας δίδαξε ο COVID-19 για την επιστήμη, την πολιτική και την κοινωνία;
Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες ονειρευόντουσαν να χειριστούν ανθρώπινο «λογισμικό»—δηλαδή DNA ή RNA. Ηθικά, ο χειρισμός του DNA ήταν πάντα ταμπού. Εκ των υστέρων, ο COVID-19 μπορεί να αντιπροσωπεύει την αυγή των «εμβόλια» που βασίζονται σε RNA και το τέλος του ταμπού κατά του χειρισμού του ανθρώπινου DNA.
Σε ένα σχόλιο του 2023 στο Journal of Evaluation in Clinical Practice, οι συγγραφείς έγραψαν ότι από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, ήταν προφανές ότι ορισμένοι επιστήμονες με επιρροή και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι δαιμονοποίησαν τις αντίθετες επιστημονικές απόψεις και στοιχεία που προσφέρουν μια δεύτερη γνώμη. Παρά τα αντιφατικά στοιχεία, οι εθνικοί πολιτικοί «διαβεβαίωσαν το κοινό ότι υιοθετούσαν πολιτικές για τον COVID-19 « ακολουθώντας την επιστήμη ». Ωστόσο, η επιστημονική συναίνεση επιτεύχθηκε μόνο με την καταστολή της επιστημονικής συζήτησης.
Θυμηθείτε: Όταν επιτρέπονται ερωτήσεις, είναι επιστήμη. όταν δεν είναι, είναι προπαγάνδα.
Οι λεγόμενοι «ειδικοί» που επιλέχθηκαν από πολιτικούς μας είπαν ότι πρέπει να εμβολιαζόμαστε για να μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε έναν νέο αναπνευστικό ιό. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι δυναμικό και μπορεί να καθαρίσει έναν ιό που δεν έχουν συναντήσει ποτέ. μπορούν επίσης να αναπτύξουν διασταυρούμενη ανοσία για τον εντοπισμό παραλλαγών ακόμη και αν ο ιός μεταλλάσσεται.
Ωστόσο, δεδομένου ότι τα εμβόλια που βασίζονται σε RNA θα παράγουν ένα μόνο αντιγόνο, το ανοσοποιητικό μας σύστημα στερείται τη δυνατότητα ανάπτυξης διασταυρούμενης ανοσίας έναντι των παραλλαγών του ιού. Αυτό ισχύει, ειδικότερα, για ιούς του αναπνευστικού που εμφανίζουν υψηλό ποσοστό μετάλλαξης. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση τόσο της συχνότητας όσο και της σοβαρότητας των μολυσματικών ασθενειών. Έτσι, οι πολιτικοί που ενδιαφέρονται να προστατεύσουν τον πληθυσμό από μελλοντικές λοιμώξεις θα ήταν καλό να προσφέρουν προγράμματα υγείας που ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα πριν από τις εποχικές λοιμώξεις.
Οι επιστήμονες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς να κατευθύνουν το modRNA ή το saRNA σε έναν συγκεκριμένο τύπο κυττάρου ή πώς να σταματήσουν τη μετάφραση του χορηγούμενου RNA. Ωστόσο, συνεχίζουν να μελετούν πώς μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω η σταθερότητα του εγχυόμενου RNA και η ποσότητα του παραγόμενου αντιγόνου.
