Δυο γαιδαροι μαλωνανε σε ξενο αχυρωνα....
Καπως ετσι ειναι η Τουρκια και οι ΗΠΑ...
102 χρόνια μετά την συμφωνία Sykes-Picot, της 16ης Μαΐου 1916 ανάμεσα στο Λονδίνο και το Παρίσι, οι ΗΠΑ επανέρχονται στην περιοχή με μια νέα συμφωνία επαναχάραξης των συνόρων.
Ετσι, ένα αιώνα μετά, στην συνάντηση υψηλόβαθμης αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Ρ.Τ.Ερντογάν θα προταθεί μια νέα συμφωνία, "Sykes-Picot" που θα θέσει τις βάσεις για την έναρξη μίας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε νέα σύνορα στη Μέση Ανατολή.
Την πρόταση αυτή μεταφέρει ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζον Μπόλτον, με τον ειδικό εκπρόσωπο των ΗΠΑ Τζέιμς Τζέφρι και τον Αμερικανό Α/ΓΕΕΘΑ, στρατηγό Ντάνφορντ.
Ο Τ.Μπόλτον το είπε ξεκάθαρα:
"Φεύγω για να πάω Ισραήλ και Τουρκία όπου θα συζητήσω την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, πώς θα εργαστούμε με τους συμμάχους, πώς θα αποτρέψουμε την επανεμφάνιση του ISIS, πώς θα αποτρέψουμε την ιρανική κακόβουλη συμπεριφορά στην περιοχή και πώς θα στηρίζουμε όσους πολέμησαν πλάι μας εναντίον του ISIS.
Πηγαίνω μαζί με τον Στρατηγό Ντάνφορντ και τον πρέσβη Τ.Τζέφρει.
Αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην Συρία, FETÖ, PKK, Patriot" είναι όλα στο τραπέζι των συζητήσεων.
Συνοπτικά, ο Τ.Μπόλτον έβαλε όλα τα θέματα στο τραπέζι.
Η WSJ αναφέρει πως ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, Τ. Μπόλτον, μεταβαίνει Τουρκία έχοντας στα χέρια του έναν νέο "κωδικοποιημένο χρωματιστό χάρτη" της Συρίας.
Αμερικανός αξιωματούχος χαρακτήρισε τον χάρτη αυτό ως την νέα συμφωνία "Sykes-Picot".
Ο χάρτης, σύμφωνα και με την εφημερίδα Yeni Safak διαχωρίζει την Συρία σε νέες περιοχές, δημιουργώντας ζώνες "διαμοιρασμού ισχύος".
Αν όντως επιβεβαιωθεί το δημοσίευμα της WSJ, τότε οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη και είναι πολύ πιθανό ο χάρτης να περιέχει και τουρκμενικό κρατίδιο μεταξύ των άλλων για να υλοποιηθεί και ο "Εθνικός Ορκος ( Mîsâk-ı Millî)" που θέλει ο Ρ.Τ.Ερντογάν.
Ισως και κουρδικό περιορισμένης έκτασης λαμβάνοντας υπόψιν τις ζώνες επιρροής.
Ηδη αμερικανικά ΜΜΕ τονίζουν πως η Αγκυρα έχει ζητήσει μεγάλη αμερικανική υποστήριξη, λογιστική και αεροπορική "ασπίδα" για να πραγματοποιηθεί το νέο αμερικανικό πλάνο στην περιοχή.
Μάλιστα τουρκικές πηγές φάνηκαν διαθέσιμες για προέλαση μέχρι... Deir Ezzor, "βαθιά" στην συριακή έρημο.
"Ζήτησαν λογιστική υποστήριξη, εναέρια πλήγματα κατά ISIS και Κούρδων, συνολικά ζητούν μεγάλη στρατιωτική υποστήριξη. Με άλλα λόγια η Τουρκία ζητά από τις ΗΠΑ να παραμείνει στην...Συρία αλλά με άλλο τρόπο" ανέφερε ανώτατος Αμερικανός αξιωματούχος.
"Αυτό που ζητά ο Ρ.Τ.Ερντογάν είναι να ξαναγίνει ο πρώτος και κύριος συνεργάτης των ΗΠΑ στην Συρία και να φύγει το YPG από το κάδρο" προσθέτει.
"Οι τουρκικές απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες που στην ουσία μας ζητούν μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στην περιοχή παρά αποχώρηση" ανέφεραν Αμερικανοί αξιωματούχοι.
Πάντως 3 Αμερικανοί αξιωματούχοι ανέφεραν πως:
"Η Τουρκία δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή. Στρατιωτικά δεν θα τα καταφέρει.
Δεν ακούσαμε από κανέναν στη συνάντηση των Υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ να λέει "Η Τουρκία θα τα καταφέρει. Το εγχείρημα θα αντιμετωπίσει μεγάλες λογιστικές δυσκολίες" τονίζουν και προσθέτουν:
"Πώς θα μπουν τόσο βαθιά στο συριακό έδαφος για να φτάσουν στον Ευφράτη; Προβλήματα θα αντιμετωπίσουν και στην αεροπορική υποστήριξη. Περισσότερο θα στοχεύουν Κούρδους παρά το ISIS".
"Δεν σκοπεύουμε να τους υποστηρίξουμε σε τόσο υψηλό επίπεδο" πρόσθεσε.
Ομως τι πρόσφερε η Αγκυρα για να πάρει ελεύθερη πρόσβαση στον συριακό εναέριο χώρο; Και τι θα συμβεί αν αποδεχτεί την πρόταση των ΗΠΑ;
Πάντως ο Αμερικανός ΑΓΕΕΘΑ, στρατηγός Ντάνφορντ, μίλησε με τον Ρώσο ομόλογο του, στρατηγό Β.Γκερασίμοφ προχτές. "Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από θέματα αμοιβαίου συμφέροντος στην Συρία" σύμφωνο με τον Αμερικανό εκπρόσωπο τύπου χωρίς να αποκαλύπτει τι ειπώθηκε.
Ακόμη μια πληροφορία έρχεται να προκαλέσει σύγχυση σχετικά με τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Φαίνεται πως η Αγκυρα "τα γυρίζει" σταδιακά και με το Ιράν ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να δείξουν στους Αμερικανούς.
"Η τουρκική πλευρά μας το έκανε ξεκάθαρο, βλέπουν την επέκταση της ιρανικής επιρροής στην Συρία ως αποσταθεροποριητική και μάλιστα σε υψηλό βαθμό" ανέφεραν αμερικανικές πηγές.
Πάντως, δύο χρόνια πριν οι ΝΥΤ είχαν δημοσιεύσει χάρτες για μια νέα συμφωνία "Sykes-Picot" στην Μέση Ανατολή. Κάτι που φαίνεται πως επαληθεύεται πλήρως.
Η «Sykes-Picot», το μυστικό σχέδιο διαμελισμού της Μέσης Ανατολής
Στο τέλος του 1915, μεσούντος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία και η Βρετανία συζητούν τον καταμερισμό των αραβικών επαρχιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ταυτόχρονα, για να δημιουργήσουν ένα νέο μέτωπο και να αντιμετωπίσουν τον τζιχάντ του σουλτάνου-χαλίφη που υποστηρίζεται από τη Γερμανία, ο βρετανός ύπατος αρμοστής στην Αίγυπτο, ο Χένρι ΜακΜαόν, διαπραγματεύεται με τον σερίφ Χουσέιν της Μέκκας, προσφέροντάς του την προοπτική της αραβικής ανεξαρτησίας.
Οι δύο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της εποχής είναι ήδη παρούσες στην περιοχή: η Γαλλία μέσω της οικονομικής και πολιτιστικής της επιρροής στο Λεβάντε και η Μεγάλη Βρετανία στην Αίγυπτο, την οποία κατέχει από το 1882.
Ορίζουν δύο διπλωμάτες, τον Γάλλο Ζορζ Πικό (πρόγονο του πρώην προέδρου της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν) και τον Βρετανό Μαρκ Σάικς (που θα πεθάνει τρία χρόνια αργότερα στο Παρίσι από την ισπανική γρίπη), για να διαπραγματευθούν μία μυστική διευθέτηση, η οποία θα περάσει στην ιστορία με τα επώνυμά τους: «συμφωνία Sykes-Picot».
Εκείνη την εποχή γίνεται λόγος για τη «συμφωνία Cambon-Grey», η οποία συνομολογήθηκε με την ανταλλαγή επιστολών στις 9, 15 και 16 Μαΐου ανάμεσα στον γάλλο πρεσβευτή στο Λονδίνο Πολ Καμπόν και τον βρετανό υπουργό Εξωτερικών Εντουαρντ Γκρέι. Αργότερα, σε αυτήν θα προσχωρήσουν η Ρωσία και η Ιταλία.
Ο Σάικς έλεγε ότι ήθελε «να χαράξει μία γραμμή από το «e» της Ακρας ( Acr(e) ) μέχρι το «τελευταίο k» του Κιρκούκ ( Kirkou(k) ), γράφει ο βρετανός συγγραφέας Τζέιμς Μπαρ στο βιβλίο του «Μία Γραμμή στην Άμμο» (A line in the sand, 2011).
Η μαύρη αυτή γραμμή χωρίζει τη Μέση Ανατολή στους χάρτες της συμφωνίας, αγνοώντας τις εθνότητες ή τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς: η «Συρία» των Γάλλων, στο βορρά, η «Αραβία» των Βρετανών, στο νότο. Το σύνολο χωρισμένο σε πέντε ζώνες.
Η συμφωνία προβλέπει ότι «η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία είναι διατεθειμένες αναγνωρίσουν και να υποστηρίξουν ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος ή μία συνομοσπονδία αραβικών κρατών» εντός των εκατέρωθεν ζωνών επιρροής Α (εσωτερική Συρία με τη Δαμασκό και το Χαλέπι συν την περιοχή της Μοσούλης) και την Β (ανάμεσα στη γραμμή Sykes-Picot και μία γραμμή Ακαμπα-Κουβέιτ).
Συνορεύουν με τις ζώνες άμεσης επιρροής, μπλε στο βορρά για τη Γαλλία (Λίβανος και Κιλικία) και κόκκινη στο νότο για τη Μεγάλη Βρετανία (Κουβέιτ και κάτω Μεσοποταμία, με το θύλακα της Χάιφα για την εξυπηρέτηση μίας σιδηροδρομικής γραμμής που φθάνει μέχρι τη Βαγδάτη). Η φαιά ζώνη, η Παλαιστίνη, είναι διεθνοποιημένη.
Η συμφωνία θα αποκαλυφθεί από τη ρωσική επαναστατική κυβέρνηση στο τέλος του 1917. Θα συμβολίσει για τους Άραβες την αποικιοκρατική εξαπάτηση και θα εξοργίσει τον Λόρενς της Αραβίας, που επιφορτίσθηκε με την οργάνωση της αραβικής εξέγερσης τον Ιούνιο 1916.
Ο χωρισμός που προέβλεπε η συμφωνία θα παραμείνει σε θεωρητικό επίπεδο, μετά την κατάληψη των υπό διευθέτησιν εδαφών από τους Τούρκους.
Το 1917, με τη ρωσική επανάσταση και, στη συνέχεια, με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, οι όροι του παιγνιδιού μεταβάλλονται, επισημαίνει ο γάλλος ιστορικός Henry Laurens, καθηγητής στο College de France.
Θέλοντας να αμφισβητήσει επί του πεδίου τη συμφωνία, το Λονδίνο μετακινεί τα πιόνια του σε ζώνες που η γαλλική στρατιωτική διοίκηση έχει παραμελήσει, κερδίζοντας την συμπάθεια των ηγετών της αραβικής εξέγερσης και στη συνέχεια του σιωνιστικού κινήματος με την υπόσχεση μίας «εβραϊκής εστίας» στην Παλαιστίνη (Διακήρυξη Βalfour, 2 Νοεμβρίου 1917).
Υπό το βλέμμα του Ζορζ Πικό, που στο μεταξύ έχει γίνει Ύπατος Αρμοστής Συρίας/Παλαιστίνης, ο βρετανός στρατηγός Εντμουντ Αλενμπι καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ στις 11 Δεκεμβρίου 1917. Η Δαμασκός πέφτει στις 30 Σεπτεμβρίου 1918.
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, μία συνομιλία ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας μετατρέπει στη συμφωνία Sykes-Picot, τη στιγμή που το πετρέλαιο αρχίζει να παίρνει στρατηγική σημασία.
Χωρίς μάρτυρες και στα αγγλικά, η συνάντηση αυτή ανάμεσα στον Ζορζ Κλεμανσό και τον Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ είναι αποφασιστικής σημασίας για τη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με τον Henry Laurens. Η Γαλλία εγκαταλείπει την Παλαιστίνη και την περιοχή της Μοσούλης απαιτώντας στο μερίδιό της στο πετρέλαιο.
Τον Απρίλιο του 1920, η διάσκεψη του Σαν Ρέμο επικυρώνει τα καθεστώτα εντολής ενόψει της ανεξαρτησίας, τα οποία ανατέθηκαν στην Μεγάλη Βρετανία (Παλαιστίνη, Υπεριορδανία, Ιράκ) και στη Γαλλία (Συρία, Λίβανος). Το Παρίσι θα απαρνηθεί το 1921 την Κιλικία και το 1939 το σαντζάκ της Αλεξανδρέτας (περιοχή της Αντιόχειας).
Το 1922, και μετά την καταστολή των εξεγέρσεων στην Παλαιστίνη, τη Συρία και το Ιράκ, οι δύο μεγάλες δυνάμεις θα λάβουν από την Κοινωνία των Εθνών την επικύρωση των εντολών τους, που θα αποτελέσουν τη βάση για τη γέννηση των σημερινών χωρών της περιοχής.
πηγη
Καπως ετσι ειναι η Τουρκια και οι ΗΠΑ...
Ετσι, ένα αιώνα μετά, στην συνάντηση υψηλόβαθμης αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Ρ.Τ.Ερντογάν θα προταθεί μια νέα συμφωνία, "Sykes-Picot" που θα θέσει τις βάσεις για την έναρξη μίας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε νέα σύνορα στη Μέση Ανατολή.
Την πρόταση αυτή μεταφέρει ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζον Μπόλτον, με τον ειδικό εκπρόσωπο των ΗΠΑ Τζέιμς Τζέφρι και τον Αμερικανό Α/ΓΕΕΘΑ, στρατηγό Ντάνφορντ.
Ο Τ.Μπόλτον το είπε ξεκάθαρα:
"Φεύγω για να πάω Ισραήλ και Τουρκία όπου θα συζητήσω την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, πώς θα εργαστούμε με τους συμμάχους, πώς θα αποτρέψουμε την επανεμφάνιση του ISIS, πώς θα αποτρέψουμε την ιρανική κακόβουλη συμπεριφορά στην περιοχή και πώς θα στηρίζουμε όσους πολέμησαν πλάι μας εναντίον του ISIS.
Πηγαίνω μαζί με τον Στρατηγό Ντάνφορντ και τον πρέσβη Τ.Τζέφρει.
Αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην Συρία, FETÖ, PKK, Patriot" είναι όλα στο τραπέζι των συζητήσεων.
Συνοπτικά, ο Τ.Μπόλτον έβαλε όλα τα θέματα στο τραπέζι.
Η WSJ αναφέρει πως ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, Τ. Μπόλτον, μεταβαίνει Τουρκία έχοντας στα χέρια του έναν νέο "κωδικοποιημένο χρωματιστό χάρτη" της Συρίας.
Αμερικανός αξιωματούχος χαρακτήρισε τον χάρτη αυτό ως την νέα συμφωνία "Sykes-Picot".
Ο χάρτης, σύμφωνα και με την εφημερίδα Yeni Safak διαχωρίζει την Συρία σε νέες περιοχές, δημιουργώντας ζώνες "διαμοιρασμού ισχύος".
Αν όντως επιβεβαιωθεί το δημοσίευμα της WSJ, τότε οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη και είναι πολύ πιθανό ο χάρτης να περιέχει και τουρκμενικό κρατίδιο μεταξύ των άλλων για να υλοποιηθεί και ο "Εθνικός Ορκος ( Mîsâk-ı Millî)" που θέλει ο Ρ.Τ.Ερντογάν.
Ισως και κουρδικό περιορισμένης έκτασης λαμβάνοντας υπόψιν τις ζώνες επιρροής.
Ηδη αμερικανικά ΜΜΕ τονίζουν πως η Αγκυρα έχει ζητήσει μεγάλη αμερικανική υποστήριξη, λογιστική και αεροπορική "ασπίδα" για να πραγματοποιηθεί το νέο αμερικανικό πλάνο στην περιοχή.
Μάλιστα τουρκικές πηγές φάνηκαν διαθέσιμες για προέλαση μέχρι... Deir Ezzor, "βαθιά" στην συριακή έρημο.
"Ζήτησαν λογιστική υποστήριξη, εναέρια πλήγματα κατά ISIS και Κούρδων, συνολικά ζητούν μεγάλη στρατιωτική υποστήριξη. Με άλλα λόγια η Τουρκία ζητά από τις ΗΠΑ να παραμείνει στην...Συρία αλλά με άλλο τρόπο" ανέφερε ανώτατος Αμερικανός αξιωματούχος.
"Αυτό που ζητά ο Ρ.Τ.Ερντογάν είναι να ξαναγίνει ο πρώτος και κύριος συνεργάτης των ΗΠΑ στην Συρία και να φύγει το YPG από το κάδρο" προσθέτει.
"Οι τουρκικές απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες που στην ουσία μας ζητούν μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στην περιοχή παρά αποχώρηση" ανέφεραν Αμερικανοί αξιωματούχοι.
Πάντως 3 Αμερικανοί αξιωματούχοι ανέφεραν πως:
"Η Τουρκία δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή. Στρατιωτικά δεν θα τα καταφέρει.
Δεν ακούσαμε από κανέναν στη συνάντηση των Υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ να λέει "Η Τουρκία θα τα καταφέρει. Το εγχείρημα θα αντιμετωπίσει μεγάλες λογιστικές δυσκολίες" τονίζουν και προσθέτουν:
"Πώς θα μπουν τόσο βαθιά στο συριακό έδαφος για να φτάσουν στον Ευφράτη; Προβλήματα θα αντιμετωπίσουν και στην αεροπορική υποστήριξη. Περισσότερο θα στοχεύουν Κούρδους παρά το ISIS".
"Δεν σκοπεύουμε να τους υποστηρίξουμε σε τόσο υψηλό επίπεδο" πρόσθεσε.
Ομως τι πρόσφερε η Αγκυρα για να πάρει ελεύθερη πρόσβαση στον συριακό εναέριο χώρο; Και τι θα συμβεί αν αποδεχτεί την πρόταση των ΗΠΑ;
Πάντως ο Αμερικανός ΑΓΕΕΘΑ, στρατηγός Ντάνφορντ, μίλησε με τον Ρώσο ομόλογο του, στρατηγό Β.Γκερασίμοφ προχτές. "Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από θέματα αμοιβαίου συμφέροντος στην Συρία" σύμφωνο με τον Αμερικανό εκπρόσωπο τύπου χωρίς να αποκαλύπτει τι ειπώθηκε.
Ακόμη μια πληροφορία έρχεται να προκαλέσει σύγχυση σχετικά με τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Φαίνεται πως η Αγκυρα "τα γυρίζει" σταδιακά και με το Ιράν ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να δείξουν στους Αμερικανούς.
"Η τουρκική πλευρά μας το έκανε ξεκάθαρο, βλέπουν την επέκταση της ιρανικής επιρροής στην Συρία ως αποσταθεροποριητική και μάλιστα σε υψηλό βαθμό" ανέφεραν αμερικανικές πηγές.
Πάντως, δύο χρόνια πριν οι ΝΥΤ είχαν δημοσιεύσει χάρτες για μια νέα συμφωνία "Sykes-Picot" στην Μέση Ανατολή. Κάτι που φαίνεται πως επαληθεύεται πλήρως.
Η «Sykes-Picot», το μυστικό σχέδιο διαμελισμού της Μέσης Ανατολής
Στο τέλος του 1915, μεσούντος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία και η Βρετανία συζητούν τον καταμερισμό των αραβικών επαρχιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ταυτόχρονα, για να δημιουργήσουν ένα νέο μέτωπο και να αντιμετωπίσουν τον τζιχάντ του σουλτάνου-χαλίφη που υποστηρίζεται από τη Γερμανία, ο βρετανός ύπατος αρμοστής στην Αίγυπτο, ο Χένρι ΜακΜαόν, διαπραγματεύεται με τον σερίφ Χουσέιν της Μέκκας, προσφέροντάς του την προοπτική της αραβικής ανεξαρτησίας.
Οι δύο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της εποχής είναι ήδη παρούσες στην περιοχή: η Γαλλία μέσω της οικονομικής και πολιτιστικής της επιρροής στο Λεβάντε και η Μεγάλη Βρετανία στην Αίγυπτο, την οποία κατέχει από το 1882.
Ορίζουν δύο διπλωμάτες, τον Γάλλο Ζορζ Πικό (πρόγονο του πρώην προέδρου της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν) και τον Βρετανό Μαρκ Σάικς (που θα πεθάνει τρία χρόνια αργότερα στο Παρίσι από την ισπανική γρίπη), για να διαπραγματευθούν μία μυστική διευθέτηση, η οποία θα περάσει στην ιστορία με τα επώνυμά τους: «συμφωνία Sykes-Picot».
Εκείνη την εποχή γίνεται λόγος για τη «συμφωνία Cambon-Grey», η οποία συνομολογήθηκε με την ανταλλαγή επιστολών στις 9, 15 και 16 Μαΐου ανάμεσα στον γάλλο πρεσβευτή στο Λονδίνο Πολ Καμπόν και τον βρετανό υπουργό Εξωτερικών Εντουαρντ Γκρέι. Αργότερα, σε αυτήν θα προσχωρήσουν η Ρωσία και η Ιταλία.
Ο Σάικς έλεγε ότι ήθελε «να χαράξει μία γραμμή από το «e» της Ακρας ( Acr(e) ) μέχρι το «τελευταίο k» του Κιρκούκ ( Kirkou(k) ), γράφει ο βρετανός συγγραφέας Τζέιμς Μπαρ στο βιβλίο του «Μία Γραμμή στην Άμμο» (A line in the sand, 2011).
Η μαύρη αυτή γραμμή χωρίζει τη Μέση Ανατολή στους χάρτες της συμφωνίας, αγνοώντας τις εθνότητες ή τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς: η «Συρία» των Γάλλων, στο βορρά, η «Αραβία» των Βρετανών, στο νότο. Το σύνολο χωρισμένο σε πέντε ζώνες.
Η συμφωνία προβλέπει ότι «η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία είναι διατεθειμένες αναγνωρίσουν και να υποστηρίξουν ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος ή μία συνομοσπονδία αραβικών κρατών» εντός των εκατέρωθεν ζωνών επιρροής Α (εσωτερική Συρία με τη Δαμασκό και το Χαλέπι συν την περιοχή της Μοσούλης) και την Β (ανάμεσα στη γραμμή Sykes-Picot και μία γραμμή Ακαμπα-Κουβέιτ).
Συνορεύουν με τις ζώνες άμεσης επιρροής, μπλε στο βορρά για τη Γαλλία (Λίβανος και Κιλικία) και κόκκινη στο νότο για τη Μεγάλη Βρετανία (Κουβέιτ και κάτω Μεσοποταμία, με το θύλακα της Χάιφα για την εξυπηρέτηση μίας σιδηροδρομικής γραμμής που φθάνει μέχρι τη Βαγδάτη). Η φαιά ζώνη, η Παλαιστίνη, είναι διεθνοποιημένη.
Η συμφωνία θα αποκαλυφθεί από τη ρωσική επαναστατική κυβέρνηση στο τέλος του 1917. Θα συμβολίσει για τους Άραβες την αποικιοκρατική εξαπάτηση και θα εξοργίσει τον Λόρενς της Αραβίας, που επιφορτίσθηκε με την οργάνωση της αραβικής εξέγερσης τον Ιούνιο 1916.
Ο χωρισμός που προέβλεπε η συμφωνία θα παραμείνει σε θεωρητικό επίπεδο, μετά την κατάληψη των υπό διευθέτησιν εδαφών από τους Τούρκους.
Το 1917, με τη ρωσική επανάσταση και, στη συνέχεια, με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, οι όροι του παιγνιδιού μεταβάλλονται, επισημαίνει ο γάλλος ιστορικός Henry Laurens, καθηγητής στο College de France.
Θέλοντας να αμφισβητήσει επί του πεδίου τη συμφωνία, το Λονδίνο μετακινεί τα πιόνια του σε ζώνες που η γαλλική στρατιωτική διοίκηση έχει παραμελήσει, κερδίζοντας την συμπάθεια των ηγετών της αραβικής εξέγερσης και στη συνέχεια του σιωνιστικού κινήματος με την υπόσχεση μίας «εβραϊκής εστίας» στην Παλαιστίνη (Διακήρυξη Βalfour, 2 Νοεμβρίου 1917).
Υπό το βλέμμα του Ζορζ Πικό, που στο μεταξύ έχει γίνει Ύπατος Αρμοστής Συρίας/Παλαιστίνης, ο βρετανός στρατηγός Εντμουντ Αλενμπι καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ στις 11 Δεκεμβρίου 1917. Η Δαμασκός πέφτει στις 30 Σεπτεμβρίου 1918.
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, μία συνομιλία ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας μετατρέπει στη συμφωνία Sykes-Picot, τη στιγμή που το πετρέλαιο αρχίζει να παίρνει στρατηγική σημασία.
Χωρίς μάρτυρες και στα αγγλικά, η συνάντηση αυτή ανάμεσα στον Ζορζ Κλεμανσό και τον Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ είναι αποφασιστικής σημασίας για τη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με τον Henry Laurens. Η Γαλλία εγκαταλείπει την Παλαιστίνη και την περιοχή της Μοσούλης απαιτώντας στο μερίδιό της στο πετρέλαιο.
Τον Απρίλιο του 1920, η διάσκεψη του Σαν Ρέμο επικυρώνει τα καθεστώτα εντολής ενόψει της ανεξαρτησίας, τα οποία ανατέθηκαν στην Μεγάλη Βρετανία (Παλαιστίνη, Υπεριορδανία, Ιράκ) και στη Γαλλία (Συρία, Λίβανος). Το Παρίσι θα απαρνηθεί το 1921 την Κιλικία και το 1939 το σαντζάκ της Αλεξανδρέτας (περιοχή της Αντιόχειας).
Το 1922, και μετά την καταστολή των εξεγέρσεων στην Παλαιστίνη, τη Συρία και το Ιράκ, οι δύο μεγάλες δυνάμεις θα λάβουν από την Κοινωνία των Εθνών την επικύρωση των εντολών τους, που θα αποτελέσουν τη βάση για τη γέννηση των σημερινών χωρών της περιοχής.
πηγη
