Στο πλευρό Τσετσένου πολεμάρχου να απειλεί ότι αφού «εκκαθαρίσουν» οι δυο τους στην Ουκρανία τους ναζί του Ζελένσκι, θα κατέβουν στην Ελλάδα για να την απαλλάξουν και εκείνη από τα ναζιστικά στοιχεία...
Oχι φυσικά αυτά της Χρυσής Αυγής, της οποίας υπήρξε υποστηρικτής, αλλά όσους εναντιώνονται στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ευτυχώς για την Ελλάδα, ο επίδοξος… Τολμπούχιν, ονόματι Σίμος Παναγιωτίδης, με καταγωγή από την Ημαθία, δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το όραμά του. Aφησε το κορμί του σε κάποιο όρυγμα, στην ανατολική Ουκρανία, όπου τερματίστηκε άδοξα η γκρίζα διαδρομή του, σημαντικό μέρος της οποίας εκτυλίχθηκε στην Ελλάδα με καταδίκες για απάτες και εμπλοκή του σε κατασκοπευτικές δραστηριότητες.
Τον θάνατό του έκανε γνωστό με ανάρτησή του στο Telegram ο Τσετσένος στρατηγός Απτι Αλαουντίνοφ, του οποίου φέρεται να ήταν στενός συνεργάτης, σύμβουλος και στρατολόγος ορθόδοξων χριστιανών πολεμιστών. «Σκοτώθηκε στο Ντονμπάς ο ΕΛΛΗΝΑΣ! Οι ήρωες δεν πεθαίνουν, οι ψυχές των ηρώων είναι αθάνατες», έγραψε ο ισλαμιστής Αλαουντίνοφ, χαρακτηρίζοντας τον Παναγιωτίδη «Ελληνα αδελφό, πατριώτη και Ιππότη του Τάγματος Ανδρείας».
Τη σκυτάλη πήραν η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και Ελληνες ανταποκριτές στη Μόσχα, πλέκοντας, στα όρια της αγιοποίησης, το εγκώμιο του «ΕΛΛΗΝΑ-ΓΡΕΚ».
«Χριστιανός, άνθρωπος που δεν γνώριζε φόβο, ένας πραγματικά αφοσιωμένος φίλος και αδελφός. Ο Σίμος ήταν συστατικό στοιχείο των ειδικών δυνάμεων της ΑΧΜΑΤ, σε αυτό τον ιερό πόλεμο και σκοτώθηκε ως πραγματικός μαχητής!», έγραψε ένας εκ των Ελλήνων στη Μόσχα, υπέρμαχος της ρωσικής εισβολής.
«Ηταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, και μέχρι τον αναπάντεχο θάνατό του, κορυφαίο στέλεχος της Αυτοκρατορικής, Παλαιστινιακής Ορθοδόξου Ενωσης, ενός ομίλου που δημιουργήθηκε από τα μέσα του 19ου αιώνα με στόχο να στηρίζει και να προστατεύει τους χριστιανούς στους Αγίους Τόπους», συνεχίζει η ίδια ανάρτηση και αφηγείται πώς ο Παναγιωτίδης έφτασε να πολεμά στο μέτωπο της Ουκρανίας: «Το 2018, το ελληνικό τμήμα της Ενωσης με έδρα τη Θεσσαλονίκη του οποίου ήταν επικεφαλής ο Σίμος Παναγιωτίδης, εθεωρήθη “ξενοκίνητο”, οι αρχές το έκλεισαν και κατά του επικεφαλής του ξεκίνησαν διώξεις! Ηταν η εποχή της αμερικανικής επικυριαρχίας, του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, στην πολιτική της Ελλάδας! Ο Σίμος, τον Μάιο 2022, έφυγε εθελοντής για το μέτωπο, στο πλευρό των ρωσικών δυνάμεων. Εχοντας γνωριμία και στέρεα φιλία με τον Τσετσένο στρατηγό Αλαουντίνοφ, άνθρωπο επίσης βαθιά θρησκευόμενο (και βαθιά ισλαμιστή), συμφώνησε και μπήκε στις τάξεις της ΑΧΜΑΤ. Ο στρατηγός, συχνά αναφέρει ότι “είμαστε όλοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, πολεμιστές του Ιησού…”, και ότι ο πόλεμος αυτός που ξεκίνησε η Δύση, έχει εκτός των άλλων και σατανικές προεκτάσεις».
Το ίδιο εγκωμαστικός ήταν και ο αποχαιρετισμός της Χρυσής Αυγής, της οποίας ο Παναγιωτίδης φέρεται ως υποστηρικτής και, σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώριζαν, χρηματοδότης. Η οργάνωση ανήρτησε στην ιστοσελίδα της ένα κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων έγραφε πως «ο Ελληνας Σίμος Παναγιωτίδης που έπεσε μαχόμενος στο πλευρό των ρωσικών δυνάμεων ενάντια στα στρατεύματα που χρηματοδοτεί η Δύση και δυστυχώς και η Ελλάδα, ήταν βαθιά θρησκευόμενος και ο άνθρωπος που με πρωτοβουλία του για πρώτη φορά μεταφέρθηκαν για προσκύνηση στη Ρωσία λείψανα του Αγίου Δημητρίου από τη Θεσσαλονίκη, εκπρόσωπος της Αυτοκρατορικής Ορθόδοξης Παλαιστινιακής Εταιρείας στις περιοχές DPR, LPR, Zaporozhye και Kherson…».
Ροδάκινα και… κατασκοπεία
Το παρελθόν του πάντως στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο ηρωικό και σίγουρα δεν εξαντλήθηκε στις θρησκευτικές του ανησυχίες. Είχε επιχειρηματική δράση και σύμφωνα με τις ελληνικές αρχές διενεργούσε κατασκοπεία για λογαριασμό της Ρωσίας με προκάλυμμα τη ρωσικής εμπνεύσεως Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Ενωση, στο παράρτημα της οποίας στη Θεσσαλονίκη, ήταν πρόεδρος από το 2016.
Τον Ιούλιο του 2018 είχε καταχωρισθεί μαζί με τον Ρώσο πρόξενο στη Θεσσαλονίκη Σεργκέι Ποπόφ, και δύο υπαλλήλους του προξενείου και της πρεσβείας, στη λίστα των ανεπιθύμητων προσώπων για «ενέργειες που στρέφονταν κατά των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας». Οι δραστηριότητες που δικαιολογούσαν την κήρυξη του Παναγιωτίδη σε persona non grata περιγράφονταν σε ένα ρεπορτάζ της εποχής που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα protagon.gr στις 21 Ιουλίου 2018: «Ενας διευθυντής του “Ακτορα” Ρωσίας και Σερβίας, καταδικασμένος στην Ελλάδα για απάτη, πρωταγωνιστής σε μια σειρά από αποτυχημένες απόπειρες εξαγωγής ροδακίνων στη Ρωσία. Ενας πρώην πρωθυπουργός της Ρωσίας (το 1999) και ένας πρώην πρόξενος της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη, που του έχει απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα. Τους συνδέει η αγάπη για την Ορθοδοξία και η πομπώδης Ορθόδοξη Αυτοκρατορική Παλαιστινιακή Ενωση… Ο άνθρωπος που εμφανίζεται ως “διευθυντής του Ακτορα Ρωσίας” (και από το 2017 ως διευθυντής Σερβίας) κρατάει πολύ χαμηλό προφίλ στην περιοχή της Βόρειας Ελλάδας, γενικώς. Κι αυτό, επειδή έχει εις βάρος του κάτι πολύ σοβαρό: μια πρόσφατη πρωτόδικη καταδίκη επτά ετών για απάτη.
»Ο Σίμος Παναγιωτίδης εμφανίστηκε το 2005 στην αγροτική συνεταιριστική σύμπραξη ΑΛ.Μ.ΜΕ. Πρόκειται για την ένωση τριών αγροτικών συνεταιρισμών της Ημαθίας, των “Αλιάκμων”, “Μέση” και “Μελίκη”. Ο Παναγιωτίδης παρουσιάστηκε ως έχων σοβαρές διασυνδέσεις στο πολιτικό σύστημα της Ρωσίας. Επεισε την ΑΛ.Μ.ΜΕ. να συστήσουν μια εταιρεία με έδρα τη Μόσχα, προκειμένου να εξάγουν ροδάκινα. Επειδή υπήρχε μια καθυστέρηση στη σύσταση, ο Παναγιωτίδης πρότεινε να γίνουν εξαγωγές στο όνομα μιας εταιρείας την οποία εκείνος υπέδειξε. Πράγματι, έγινε εξαγωγή ροδακίνων αξίας 500.000 ευρώ. Από το ποσό εκείνο πληρώθηκαν μόλις 50.000 δολάρια.
»Οι υπεύθυνοι των συνεταιρισμών προσέφυγαν στα δικαστήρια, καταθέτοντας αγωγή και μήνυση και δικαιώθηκαν τόσο στα αστικά όσο και στα ποινικά δικαστήρια. Ωστόσο, λόγω έλλειψης περιουσίας στο όνομα του Παναγιωτίδη, ήταν ελάχιστα τα χρήματα που βρέθηκαν προς ικανοποίηση της απαίτησης. Οσο για το ποινικό μέρος, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Θεσσαλονίκης, με την υπ’ αριθμόν 968999/2015 απόφαση, τον καταδίκασε σε ποινή κάθειρξης επτά ετών για το αδίκημα της απάτης κατ’ εξακολούθηση από κοινού».
«Απόδραση» στη Ρωσία
Ο Παναγιωτίδης προσέφυγε στο Εφετείο το οποίο το 2017 οριστικοποίησε στα 4 χρόνια την ποινή του, την οποία ωστόσο δεν εξέτισε καθώς διέφυγε στη Ρωσία.
«Ηταν ένας σκοτεινός τύπος», είπε στην «Κ» συνεταιριστής της Ημαθίας που ενεπλάκη στη δικαστική διένεξη.
Ενας άλλος επιχειρηματίας, που συνεργάστηκε μαζί του επί σχεδόν 10 χρόνια, μίλησε για «επικίνδυνο άτομο με υπόγειες διασυνδέσεις». Οπως είπε, «εμφανιζόταν ως άνθρωπος κοντά στο περιβάλλον του Πούτιν αλλά μάλλον δεν ήταν. Είχε όμως σίγουρα γνωριμίες και προσβάσεις σε μυστικές υπηρεσίες, παραστρατιωτικές οργανώσεις κ.λπ.».
Ο ίδιος υποστήριξε ότι γνώριζε πως το δίκτυο στο οποίο συμμετείχε δραστηριοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη και στα Σκόπια εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών και μάλιστα χρηματοδότησε τη Χ.Α. τουλάχιστον με 100.000 ευρώ.
«Δεν ήταν επιχειρηματίας που πήγαινε σε δεξιώσεις, κινείτο πάντα στο παρασκήνιο. Είχαν ενδιαφερθεί γι’ αυτόν και ξένες μυστικές υπηρεσίες».
Αν ο «καλός χριστιανός» Παναγιωτίδης πολεμούσε στο Ντονμπάς μέσα από τις τάξεις των ισλαμιστών Τσετσένων εναντίον των ομοθρήσκων του, απέναντί του στα ουκρανικά χαρακώματα μάχονταν άλλοι Ελληνες, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα ενός λαού στην ανεξαρτησία του.
Ο Κωνσταντίνος Ντονούκης γεννήθηκε στο Κίεβο, όμως μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη και σπούδασε στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού της Νέας Μηχανιώνας. «Είχαμε ακούσει ότι ήταν δεξί χέρι του τάγματος ΑΧΜΑΤ, σε ρόλο στρατολόγου Ελλήνων εθελοντών στο πλευρό των Τσετσένων», λέει για τον Παναγιωτίδη.
Μεταξύ αυτών και ο Κωνσταντίνος Ντονούκης, απόφοιτος αξιωματικός της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού στη Νέα Μηχανιώνα, που πολεμάει εδώ και ένα χρόνο ως καταδρομέας για τους Ουκρανούς. Μίλησε στην «Κ» ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο ύστερα από βαρύτατο τραυματισμό (πόδια, χέρια, συκώτι) στις μάχες του Μπαχμούτ.
«Εδώ που βρίσκομαι τώρα φτιάχνω ντρόουν καμικάζι για τη μονάδα μου», λέει, και στην ερώτησή μου τι ξέρει για τον Παναγιωτίδη, απαντάει: «Είχαμε ακούσει ότι ήταν δεξί χέρι του τάγματος ΑΧΜΑΤ, σε ρόλο στρατολόγου Ελλήνων εθελοντών στο πλευρό των Τσετσένων, γιατί έχει απογυμνωθεί το τάγμα και δεν μπορεί να βρει κόσμο. Οπότε ψάχνει και αλλοθρήσκους. Αυτός ήταν και ο ρόλος του. Επίσης ξέρω ότι στην Ελλάδα είναι καταδικασμένος για απάτες και μάλλον η διέξοδός του ήταν να διαφύγει στη Ρωσία για να κάνει μια δεύτερη καριέρα και τη βρήκε στους Τσετσένους. Λέγεται ότι του είχαν υποσχεθεί πράγματα, όταν τελειώσει ο πόλεμος θα λάβει κάποιο ρόλο σε μια περιοχή. Ευτυχώς για εμάς, δεν έζησε», είπε και εκστόμισε για τον τάφο του μια βαριά βρισιά.
– Πώς έμαθες για τον θάνατό του;
– Το πληροφορήθηκα από επίσημη ανακοίνωση του τάγματος ΑΧΜΑΤ στο Telegram.
– Τι ακριβώς είναι αυτό το τάγμα των Τσετσένων;
– Είναι ένας ακόμα ιδιωτικός στρατός με μουσουλμανικό μανδύα, που πολεμάει για τα λεφτά. Οπως η Βάγκνερ, οι «επίλεκτοι», το τάγμα Ζέεντ, το τάγμα της Γκάζπρομ, οι Λύκοι του Τσάρου…
– Είναι και άλλοι Eλληνες που πολεμούν μαζί σου για τους Ουκρανούς;
– Ναι, αρκετοί. Ελληνες, φιλέλληνες και ομογενείς Ελληνες. Πολεμάμε για την ελευθερία…
– Εσύ σε ποιους ανήκεις;
– Εγώ γεννήθηκα στο Κίεβο και μεγάλωσα στην Ελλάδα, στην Αλεξανδρούπολη. Θεωρούμαι Ελληνας γιατί έχω ελληνικό διαβατήριο. Υπάρχει εδώ το τάγμα Πετεκαμπέου, που φέρει το όνομα της αρχαιότερης ελληνικής πόλης της Κριμαίας, και έχουμε συγκεντρωθεί σε αυτό οι περισσότεροι. Ως στρατιώτες, ανήκουμε όλοι στον ουκρανικό στρατό, εδώ δεν πολεμάει κάνεις ως πολίτης. Απλώς εμείς οι Ελληνες ανήκουμε και σε αυτό το άτυπο τάγμα.
– Εχεις κάποια ειδικότητα;
– Είμαι στις ειδικές δυνάμεις. Εχω πολλές ειδικότητες, η τελευταία είναι στα ντρόουν. Τώρα, αυτή τη στιγμή, λόγω του τραυματισμού φτιάχνω μόνος μου ντρόουν καμικάζι, τα τεστάρω και τα πιλοτάρω.
– Πληρώνεσαι για να πολεμάς;
– Ως εθελοντής, δεν πληρωνόμουν καθόλου. Μετά με δέχτηκε ο ουκρανικός στρατός και τώρα έχω τα ίδια δικαιώματα όπως ο κάθε Ουκρανός στρατιωτικός: ιατρική περίθαλψη και μισθό. Ο μισθός ξεκινάει από 600 ευρώ και φτάνει μέχρι τα 2.700 ευρώ.
– Πώς τα βλέπεις τα πράγματα, θα τραβήξει πολύ αυτός ο πόλεμος;
– Ε, εντάξει, είναι φανερό ότι αυτό θα κρατήσει χρόνια. Είναι αυτό που οι Ουκρανοί έλεγαν από την πρώτη στιγμή αλλά κανείς δεν τους πίστευε.
– Πώς αποφάσισες να πολεμήσεις;
– Εγώ δεν πήγα στον πόλεμο, ο πόλεμος ήρθε σ’ εμένα. Μένω στο Κίεβο, έχω την οικογένειά μου, την περιουσία μου. Δεν είχα άλλη επιλογή.
– Παιδιά έχεις;
– Eχω ένα γιο τεσσάρων χρόνων...
