Μια ηχηρή κραυγή απόγνωσης των Ελλήνων της Μαριούπολης δημοσίευσε η κυριακάτικη «Εστία» προκαλώντας αίσθηση και φρίκη με όσα τράβηξαν οι ομογενείς της ουκρανικής πόλης από το Τάγμα του Αζόφ, που, όπως λένε, τους χρησιμοποιούσαν σαν ανθρώπινες ασπίδες.
Η πρόεδρος ομογενών Συλλόγου Σαρτανά – Έλληνες της Αζοφικής, Ναταλία Παπακίτσα, φώτισε άγνωστες πτυχές του πολέμου που κάποιοι -όπως είπε- θα ήθελαν να αποσιωπήσουν.
«Θέλουμε να μάθει ο κόσμος την αλήθεια» λέει με νόημα η κυρία Παπακίτσα μιλώντας για τον ρόλο του Τάγματος του Αζόφ, τις συμφωνίες που δεν τηρήθηκαν ποτέ, το περίφημο κομβόι της Μαριουπόλεως, που τελικά δεν είχε χώρο για όλους, και το μέλλον της πολύπαθης πόλης με το άλλοτε τόσο ζωντανό ελληνικό στοιχείο. Η κυρία Παπακίτσα διαβεβαίωσε ότι δεν μεροληπτεί υπέρ κανενός και το μόνο που επιθυμεί είναι να βρεθεί μια διπλωματική λύση και να επικρατήσει και πάλι η ειρήνη.
Έκαναν πλιάτσικο ενώ εμείς πεινούσαμε
«Στον περίβολο του συγκροτήματος των πολυκατοικιών τα Τάγματα του Αζόφ είχαν τοποθετήσει πυροβόλα, τέσσερα τον αριθμό. Από την προηγούμενη μέρα είχα δει άνδρες και γυναίκες χωρίς διακριτικά που φορούσαν μαύρα ρούχα -πιθανόν όχι Ουκρανοί, δεν ξέρω, Αγγλοι, Πολωνοί, δεν μπορώ να πω με σιγουριά και με σχέδια στα χέρια- που συμβούλευαν το Τάγμα του Αζόφ πού να βάλουν τα πυροβόλα.
Οταν βγαίναμε έξω για τη σωματική μας ανάγκη ή να πάρουμε λίγο χιόνι στο τενεκεδάκι μας για να το βράσουμε ή για να πιούμε νερό, αυτοί μας επιτηρούσαν, δεν μας άφηναν να απομακρυνθούμε, μας απειλούσαν και μας έστελναν πίσω στα υπόγεια» καταγγέλλει η κυρία Παπακίτσα.
«Μας χρησιμοποίησαν σαν ομήρους, μας εκβίασαν. Ενώ εμείς πεινούσαμε, αυτοί έσπαγαν τις πόρτες στα πάνω διαμερίσματα και τα λεηλατούσαν από τρόφιμα μέχρι ρουχισμό -ό,τι πολύτιμο υπήρχε στα διαμερίσματά μας-, κάνανε πλιάτσικο, το λεηλατούσαν» κατήγγειλε η πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου του Σαρτανά.
Ελεύθερος σκοπευτής
«Ένας άρρωστος άνθρωπος με αναπηρία έβγαλε το σκυλάκι του έξω για λίγο να κάνει την ανάγκη του και ελεύθερος σκοπευτής από διαμερίσματα πολυκατοικιών τον πυροβόλησε στο κεφάλι» συνέχισε.
«Επειδή εμείς μιλούσαμε τη ρωσική γλώσσα και αυτοί ήταν από τη δυτική Ουκρανία από τις περιοχές των Καρπαθίων, μας κλοτσούσαν, μας έβριζαν χυδαία (τα γυναικόπαιδα) και μας έλεγαν “εσείς δεν είσαστε δικοί μας, δεν μιλάτε τη γλώσσα μας”. Σε άλλες περιπτώσεις είδα να αιχμαλωτίζουν Ελληνες και άλλους άνδρες από τη Μαριούπολη και να τους εξαναγκάζουν να πολεμήσουν».
Ἡ «ηρωική έξοδος»
Ὁ οδυνηρός αυτός εγκλωβισμός τῆς κ. Παπακίτσα στά υπόγεια τῆς Μαριουπόλεως διήρκεσε περίπου ἕνα μήνα. Μετά 33 μέρες, ἀποφάσισε να κάνει το μεγάλο βῆμα.
«Εγώ, ἡ κόρη μου, ὁ ξάδερφος ὁ Βάνια, μιά φίλη μου καί μιά φίλη τῆς κόρης μου, ἀποφασίσαμε μιά ἡρωική ἔξοδο ἀπό τήν πόλη, γιατί νοιώσαμε ὅτι κινδυνεύαμε ἄμεσα. Βγήκαμε ἔξω, πήραμε ἕνα μίνι βάν ὀκτώ ἀτόμων ἑνός φίλου μας, τό ὁποῖο φύλαγε στό παρακείμενο γκαράζ.
Ἐνῶ ὀβίδες καί πυροβολισμοί ἠχοῦσαν πάνω ἀπό τά κεφάλια μας, μέσα ἀπό χαλάσματα, σπασμένους δρόμους, καπνούς ἀπό τά ἀποκαΐδια τῶν σπιτιῶν, προσπαθήσαμε νά διαφύγουμε, ἐνῶ κατά τήν διαδρομή ἔβλεπες παντοῦ πτώματα ἀνθρώπων καί ζώων ἀκρωτηριασμένα μέσα στά ἐρείπια.
Τελικά μετά ἀπό χίλια δύο ἐμπόδια καταφέραμε νά φτάσουμε στό πρῶτο ρωσσικό φυλάκιο. Μᾶς σταμάτησαν, μᾶς ἔδωσαν νερό, τρόφιμα, μᾶς ρώτησαν ποῦ πηγαίναμε καί διάφορα ἄλλα διαδικαστικά.»
Κινήθηκαν δυτικά τῆς Μαριουπόλεως, πρός τήν Γιάλτα, ἕνα ἑλληνικό χωριό, ὅπου καί φιλοξενήθηκαν γιά πέντε ἡμέρες καί ἐν συνεχείᾳ κατευθύνθηκαν πρός Οὐρζούφ, Μπριγιάνσκ, Μελετούπολη, καταλήγοντας στόν συνοριακό ἔλεγχο γιά νά περάσουν στήν Κριμαία.
«Θέλω νά τονίσω χωρίς νά μεροληπτῶ ὅτι καθ’ ὅλη τήν διαδρομή μας πρός τήν Κριμαία σέ ὅλους τούς ἐλέγχους ἀπό τόν ρωσσικό στρατό, ἡ συμπεριφορά τους ἦταν ἄψογη καί δέν μᾶς δημιούργησαν κανένα πρόβλημα.
Φυσικά μᾶς ἤλεγχαν, ἀλλά δέν μᾶς δημιούργησαν κανέναν πρόβλημα» ἐπεσήμανε. «Βρεθήκαμε στήν μέση ἑνός πολέμου μεταξύ τῶν Ρώσσων καί τοῦ Τάγματος τοῦ Ἀζόφ» τόνισε, ἐπισημαίνοντας ὅτι καμμία συμφωνία δέν ἐτηρήθη, οὔτε καί ἡ δέσμευσις τῆς οὐκρανικῆς κυβερνήσεως γιά μεγαλύτερη αὐτονομία στίς περιοχές αὐτές.
Ἡ ἑπόμενη ἡμέρα
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἑπόμενη ἡμέρα γιά τό Ντονμπάς, ἡ κ. Παπακίτσα ἐκτιμᾶ ὅτι τά ἐδάφη αὐτά θά παραμείνουν ὑπό ρωσσικό ἔλεγχο, καθώς κανείς δέν θέλει νά ἐπιστρέψει ὑπό τόν ἔλεγχο τοῦ Κιέβου. Αὐτό πού περιμένει πραγματικά μέ ἀνυπομονησία εἶναι νά γίνει πραγματικότητα τό ταξίδι γιά διακοπές στήν Πάτρα τόν Αὔγουστο.
Ἀναζητοῦν ἐναγωνίως τά χρήματα γιά νά πληρώσουν ἕνα λεωφορεῖο γιά νά τούς μεταφέρει ἐκεῖ. Ὁ δρόμος εἶναι δύσκολος, καθώς θά πρέπει νά περάσουν ἀπό τήν Ρωσσία, τήν Γεωργία καί μετά τήν Τουρκία. Δέν χάνουν ὅμως τήν ἐλπίδα τους, καθώς ὁ κ. Ροδόπουλος καί ὁ Μητροπολίτης Ἠλείας τούς ἔχουν ἐξασφαλίσει τροφή καί στέγη σέ μιά κατασκήνωση γιά 20 ἡμέρες.
«Τώρα βρίσκομαι στόν Σαρτανᾶ, κοντά στούς δικούς μου ἀνθρώπους, καί εἶμαι ἀσφαλής καί ἐγώ καί ἡ κόρη μου. Παρακαλῶ τόν Χριστό καί τήν Παναγία ἡ ἑπόμενη μέρα γιά ἐμᾶς καί ὅλους τούς Ἕλληνες τῆς Ἀζοφικῆς νά εἶναι καλύτερη. Καί γιά ἐμᾶς καί τά παιδιά μας», καταλήγει ἡ κ. Παπακίτσα.
πηγη
