Η Βουλή επεκτείνει την εφαρμογή της “δικτατορίας” της πολιτικής ορθότητας και στην Τέχνη. Ψηφίζει νόμο, που προβλέπει ότι οποιοδήποτε υλικό ανεβαίνει στο Διαδίκτυο, από δημιουργό-καλλιτέχνη ή από οποιονδήποτε χρήστη, και «εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα», το υλικό αυτό θα κατεβαίνει αμέσως και ο χρήστης θα διώκεται ποινικά....
Είδαμε πώς εφαρμόστηκε αυτός ο νόμος μέχρι τώρα, στα εκτός Τέχνης θέματα, που είναι πιο εύκολα από νομικής πλευράς, καθώς έχουν λιγότερους συμβολισμούς και μεταφορικές εκφράσεις: κάποιοι αυτόκλητοι λογοκριτές έστησαν βιομηχανία μηνύσεων, ξεκινώντας “κυνήγι μαγισσών” εναντίον οποιουδήποτε διατύπωνε άποψη, που δεν τους άρεσε. Και κάποιοι ευθυνόφοβοι δικαστές στέλνουν τις υποθέσεις στο ακροατήριο, προκαλώντας τεράστια ταλαιπωρία και στους πολίτες και στη Δικαιοσύνη. Κυρίως, όμως, τραυματίζοντας βαρειά τη Δημοκρατία, στην οποία η ελευθερία του Λόγου είναι βασικός πυλώνας.
Μα, πρέπει να επιτρέπονται τραγούδια, που υποκινούν σε μίσος; Τα τραγούδια δεν υποκινούν σε τίποτε. Εκφράζουν τον δημιουργό τους. Αν ο αποδέκτης του μηνύματος έχει τις ίδιες απόψεις ή την ίδια διάθεση, συντονίζεται. Αν δεν έχει, αδιαφορεί. Θα κληθεί, λοιπόν, ο δικαστής (ή μήπως κάποιος αλγόριθμος του facebook;) να αποφασίσει αν ένας στίχος εμπεριέχει, και σε ποιο βαθμό, προτροπή σε μίσος ή βία;
Να μερικοί στίχοι, που καθίζουν τον καλλιτέχνη –κάποιον Ρήγα Βελεστινλή αν τον έχετε ακουστά– κατευθείαν στο “σκαμνί”:
Ω, Bασιλεύ του Kόσμου, ορκίζομαι σε σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην ελθώ ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον Kόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε να’ ναι σταθερός.
Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζύ,
Βουλγάροι, κι Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,
Aράπιδες, και άσπροι, με μια κοινή ορμή.
Για την ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί.
Εμπεριέχει και το ρατσιστικό “Αράπιδες”, επιβαρύνοντας τη θέση του.
Όμως, οι στίχοι, που σε στέλνουν στο κελί, χωρίς ελαφρυντικά, είναι αυτοί:
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι
ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ.
– Τι εννοεί ο ποιητής, κύριε μάρτυς;
– Είναι προφανές, κυρία Πρόεδρε! (Άνδρα Πρόεδρο σπανίως να βρεις, ελπίζουμε να μην θεωρηθεί ρατσιστικό το σχόλιο…) Επικαλούμενος την ελευθερία, όπως εκείνος την εννοεί, προτρέπει σε βία και αιματοχυσία.
– Είστε σίγουρος, κε μάρτυς, ότι δεν είναι μεταφορικοί οι στίχοι;
– Μα τι λέτε, κυρία Πρόεδρε! Δείτε τη συνέχεια:
Δυστυχιά του, ὦ, δυστυχιά του,
ὀποιανοὺ θέλει βρεθεῖ
στὸ μαχαίρι σου ἀποκάτου
καὶ σ’ ἐκεῖνο ἀντισταθεῖ.
Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θά σας μείνουνε ἀνοιχτά.
γιὰ νὰ κλαύσετε τὰ σώματα
ποὺ θὲ νὰ ‘βρῃ ἡ συμφορά!
Κοιτᾷ χέρια ἀπελπισμένα
πὼς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
καὶ παλάσκες καὶ σπαθία
μὲ ὀλοσκόρπιστα μυαλά,
καὶ μὲ ὀλόσχιστα κρανία,
σωθικὰ λαχταριστά.
– Φρικτό! Ανατριχιαστικό! Κι αυτήν τη χυδαία περιγραφή, ο κατηγορούμενος τη θεωρεί Τέχνη! Αλλά, κύριε μάρτυς, αυτές τις απειλές τις εκφράζει ο κατηγορούμενος γενικά ή τις απευθύνει σε συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που προσδιορίζεται από τη φυλή ή από τη θρησκεία, όπως ορίζει ο Νόμος;
– Τις απευθύνει ξεκάθαρα κατά των μουσουλμάνων, κυρία Πρόεδρε, τους οποίους μάλιστα αποκαλεί, προσβλητικά και ρατσιστικά, “σκύλους”. Δείτε τι γράφει παρακάτω:
Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι,
καὶ «Ἀλλά», ἐφώναζαν, «Ἀλλά»,
καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη
«φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά».
Τῆς αὐγῆς δροσάτο ἀέρι,
δὲν φυσὰς τώρα ἐσὺ πλιὸ
στῶν ψευδόπιστων τὸ ἀστέρι·
φῦσα, φῦσα εἰς τὸ ΣΤΑΥΡΟ!
Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
– Ένοχος!
Και τα ΜΜΕ της πολιτικής ορθότητας, θα αναδημοσιεύσουν το δελτίο Τύπου του Παρατηρητηρίου του Δημητρά, που υπέβαλε τη μήνυση: «Καταδικάσθηκε ο ακροδεξιός εθνικιστής, αυταποκαλούμενος ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, για εμετικά παραληρήματα μίσους!».
Το οξύμωρο είναι ότι ο Νόμος είναι αριστερής έμπνευσης. Η Αριστερά πίεσε τα όργανα της Ε.Ε. να απαγορεύσουν την ελεύθερη έκφραση των “απέναντι”, επινοώντας την έννοια «κήρυγμα μίσους» για οτιδήποτε ενοχλεί τη “θεολογία” της. Και τώρα ο Νόμος γυρνάει «μπούμεραγκ». Είναι θέμα χρόνου να δούμε στιχουργούς, συνθέτες και τραγουδιστές να κάθονται στο σκαμνί. Και, επειδή κάθε τραγωδία έχει και την κωμική πλευρά της, περιμένουμε κάποιον δικαστή να κρίνει κατά πόσο στίχοι, σαν τους παρακάτω, συνιστούν απειλή βίας:
Θέλω να σου ρίξω μια γροθιά
και σ’ αγκαλιάζω
θέλω να σε βρίσω δυνατά
μα σ’ αγαπώ, τρομάζω
θέλω να σε στήσω μια βραδιά στα έξι μέτρα
μα μετράω ως το μηδέν και, αντί για φόνο,
σ’ αγαπάω νέτα-σκέτα.
– Μήπως, τελικά, κύριε μάρτυς, η κατηγορούμενη πραγματοποιήσει την απειλή της, και προβεί σε βιαιοπραγία ή ακόμα και σε φόνο;
