Βρωμικη μαυρη προπαγανδα απ τον Τισπρα και την συμμορια του....
Προσπαθουν να πεισουν οτι ερχονται καλυτερες μερες....
Μονο γι αυτους φυσικα , οχι για τους Ελληνες...
Με τις προσωπικές ιστορίες τριών Ελλήνων επιχειρεί να χαρτοργραφήσει η Wall Street Journal την επόμενη ημέρα μετά την τυπική λήξη των Μνημονίων.
Η WSJ σημειώνει ότι «οι τρεις αυτοί Έλληνες και εκατομμύρια άλλοι συμπατριώτες τους δεν θα γιορτάσουν για το τέλος των Μνημονίων. Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «ιστορική” αυτή την ημέρα για την Ελλάδα ενώ οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν την έξοδο από τα Μνημόνια ως απόδειξη επιτυχίας. Αλλά αρκετοί Έλληνες δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι αυτό είναι αληθινά το τέλος μιας εποχής».
«Η απαισιοδοξία και ο θυμός επικρατούν στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας μετά από μια δεκαετία οικονομικής κατάθλιψης που άφησε τους Έλληνες εξαντλημένους. Η λιτότητα – με τη μορφή των μεγάλων περικοπών στις δημόσιες υπηρεσίες και την υψηλή φορολογία – θα συνεχιστεί για μια γενιά μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές. Για πολλούς Έλληνες οι οικονομικές θυσίες για την παραμονή στο ευρώ αποτελούν μια αγωνία χωρίς τέλος».
Περιγράφοντας την κατάσταση στην Ελλάδα η ανταποκρίτρια της WSJ υπενθυμίζει ότι η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 25%, η ανεργία – αν και μειωμένη – βρίσκεται κοντά στο 20%, ένας στους δύο που αναζητούν εργασία παραμένουν άνεργοι για περισσότερο από ένα χρόνο και παρά τις ενδείξεις της ανάπτυξης, το οικονομικό σοκ είναι τόσο μεγάλο ώστε οι περισσότεροι εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας είναι απίθανο να βρουν δουλειά πλήρους απασχόλησης και οι περισσότερες νέες προσλήψεις αφορούν ημιαπασχόληση ή εποχική εργασία.
«Είμαι 49 ετών και αντιμετωπίζω τεράστιο πρόβλημα. Όλοι προτιμούν 20αρηδες που αμοίβονται λιγότερο και εργάζονται περισσότερο» λέει χαρακτηρηιστικά ο Γιώργος Φασόης. Από το 2010 οπότε και εργάστηκε για τελευταία φορά ως ναυτικός σε κρουαζιερόπλοια. Από τότε δεν έχει βρει δουλειά και ζει με την οικογένειά του χάρη στο επίδομα των 250 ευρώ για τα παιδιά του και τις πετσοκομένες συντάξεις των γονέων του. «Ζω σαν ζόμπι» λέει ο ίδιος που πίνει ενεργειακά ποτά για να μην έχει ανάγκη για πολύ φαγητό.
Ο ίδιος δεν πιστεύει ότι η ζωή του θα αλλάξει. «Τα παιδιά μου γεννήθηκαν χρεωμένα» προσθέτει χαρακτηριστικά.
«Όταν η μητέρα μου με επισκέφθηκε πριν από δύο χρόνια στη Σουηδία και είδε πώς ζω έβαλε τα κλάματα γιατί κατάλαβε ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ στην Ελλάδα» δηλώνει στην αμερικανική εφημερίδα η Χάρις Καρακώστα-Παπαχρήστου που βρέθηκε στην Ελλάδα για διακοπές.
Από την πλευρά της η Έβελιν Καριοφύλλη κατάφερε να κρατήσει την βιοτεχνία μαγιό που είχε πριν την κρίση με τη διαφορά ότι πλέον εργάζεται μόνο αυτή αφού υποχρεώθηκε να διώξει συνολικά 25 εργαζομένους.
Όπως λέει το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι η υψηλή φορολογία που την κάνει να είναι διστακτική, όπως ομολογεί, στην πρόσληψη νέων υπαλλήλων παρά το γεγονός ότι οι πωλήσεις της έχουν σημειώσει μικρή άνοδο.
πηγη
Προσπαθουν να πεισουν οτι ερχονται καλυτερες μερες....
Μονο γι αυτους φυσικα , οχι για τους Ελληνες...
Με τις προσωπικές ιστορίες τριών Ελλήνων επιχειρεί να χαρτοργραφήσει η Wall Street Journal την επόμενη ημέρα μετά την τυπική λήξη των Μνημονίων.
Η WSJ σημειώνει ότι «οι τρεις αυτοί Έλληνες και εκατομμύρια άλλοι συμπατριώτες τους δεν θα γιορτάσουν για το τέλος των Μνημονίων. Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «ιστορική” αυτή την ημέρα για την Ελλάδα ενώ οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν την έξοδο από τα Μνημόνια ως απόδειξη επιτυχίας. Αλλά αρκετοί Έλληνες δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι αυτό είναι αληθινά το τέλος μιας εποχής».
«Η απαισιοδοξία και ο θυμός επικρατούν στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας μετά από μια δεκαετία οικονομικής κατάθλιψης που άφησε τους Έλληνες εξαντλημένους. Η λιτότητα – με τη μορφή των μεγάλων περικοπών στις δημόσιες υπηρεσίες και την υψηλή φορολογία – θα συνεχιστεί για μια γενιά μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές. Για πολλούς Έλληνες οι οικονομικές θυσίες για την παραμονή στο ευρώ αποτελούν μια αγωνία χωρίς τέλος».
Περιγράφοντας την κατάσταση στην Ελλάδα η ανταποκρίτρια της WSJ υπενθυμίζει ότι η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 25%, η ανεργία – αν και μειωμένη – βρίσκεται κοντά στο 20%, ένας στους δύο που αναζητούν εργασία παραμένουν άνεργοι για περισσότερο από ένα χρόνο και παρά τις ενδείξεις της ανάπτυξης, το οικονομικό σοκ είναι τόσο μεγάλο ώστε οι περισσότεροι εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας είναι απίθανο να βρουν δουλειά πλήρους απασχόλησης και οι περισσότερες νέες προσλήψεις αφορούν ημιαπασχόληση ή εποχική εργασία.
«Είμαι 49 ετών και αντιμετωπίζω τεράστιο πρόβλημα. Όλοι προτιμούν 20αρηδες που αμοίβονται λιγότερο και εργάζονται περισσότερο» λέει χαρακτηρηιστικά ο Γιώργος Φασόης. Από το 2010 οπότε και εργάστηκε για τελευταία φορά ως ναυτικός σε κρουαζιερόπλοια. Από τότε δεν έχει βρει δουλειά και ζει με την οικογένειά του χάρη στο επίδομα των 250 ευρώ για τα παιδιά του και τις πετσοκομένες συντάξεις των γονέων του. «Ζω σαν ζόμπι» λέει ο ίδιος που πίνει ενεργειακά ποτά για να μην έχει ανάγκη για πολύ φαγητό.
Ο ίδιος δεν πιστεύει ότι η ζωή του θα αλλάξει. «Τα παιδιά μου γεννήθηκαν χρεωμένα» προσθέτει χαρακτηριστικά.
«Όταν η μητέρα μου με επισκέφθηκε πριν από δύο χρόνια στη Σουηδία και είδε πώς ζω έβαλε τα κλάματα γιατί κατάλαβε ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ στην Ελλάδα» δηλώνει στην αμερικανική εφημερίδα η Χάρις Καρακώστα-Παπαχρήστου που βρέθηκε στην Ελλάδα για διακοπές.
Από την πλευρά της η Έβελιν Καριοφύλλη κατάφερε να κρατήσει την βιοτεχνία μαγιό που είχε πριν την κρίση με τη διαφορά ότι πλέον εργάζεται μόνο αυτή αφού υποχρεώθηκε να διώξει συνολικά 25 εργαζομένους.
Όπως λέει το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι η υψηλή φορολογία που την κάνει να είναι διστακτική, όπως ομολογεί, στην πρόσληψη νέων υπαλλήλων παρά το γεγονός ότι οι πωλήσεις της έχουν σημειώσει μικρή άνοδο.
πηγη
