ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΦΡΕΝΟ ΣΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟ ΕΝΩ Η ΔΥΣΗ ΜΑΣ «ΑΔΕΙΑΣΕ» ΜΕ ΚΥΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ;
Πριν από χρόνια ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Ντ.Σπέκχαρντ, είχε δηλώσει ότι η Γερμανία με την εγκληματική της ανευθυνότητα θα ανάγκαζε κάποτε την Ελλάδα να αλλάξει γεωπολιτικό στρατόπεδο και το κόστος έτσι για την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ θα ήταν δυσανάλογο μεγαλύτερο από ότι θα μπορούσε να προκαλέσει το μέγεθος της χρεωκοπίας της ελληνική οικονομίας.
Με οικονομικούς όρους, σύμφωνα με τον Σπέρκχαρτ, η Ελλάδα δεν είναι ίσως τόσο σημαντική παγκοσμίως, αλλά σε μια στιγμή όπου οι ΗΠΑ και η Ευρώπη διεξάγουν πολυέξοδες πολιτικές μάχες στην Αν. Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, η εκδίωξη μιας χώρας όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι αυτών των περιοχών, θα ήταν πολύ πιο δαπανηρή μακροπρόθεσμα.
Είναι γνωστό πως η Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες θεωρείται πάντα σαν μια δεδομένη δουλική χώρα στην άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής που σέρνονταν πίσω από τους περίφημους «συμμάχους» μας Αμερικανούς και άλλους εταίρους, (κατά το Yes Man!).
Αυτοί οι «σύμμαχοι» μας σε κάθε εθνικό πρόβλημα όχι μόνο μας εγκατέλειπαν με παραδειγματικό τρόπο, αλλά ακόμα περισσότερο, τάσσονταν σχεδόν πάντα υπέρ των αντίπαλων μας και σε δεδομένες περιπτώσεις υπέρ της τουρκικής προκλητικότητας, όπως πρόσφατα στην κατάφωρη παραβίαση από την πλευρά της Τουρκίας της κυπριακής και τώρα ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Με λίγα λόγια δεν είχαμε το δικαίωμα να ασκούμε ανεξάρτητη εθνική εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τα εθνικά μας συμφέροντα και αυτό το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Όταν το 2007 επιχειρήθηκε μια στροφή στις στρατηγικές επιλογές της χώρας και να προχωρήσει κάνοντας καινούργιες συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν καλύτερα τα εθνικά και οικονομικά μας συμφέροντα, είχαμε τα γνωστά υπονομευτικά γεγονότα. Οι φονικές φωτιές το καλοκαίρι του 2007 και οι οργισμένες διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου του 2008, ήταν μόνο λίγες από τις κατευθυνόμενες αντιδράσεις εναντίον του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Το προσωπικό αμερικανόφιλο περιβάλλον του, (κ Μπακογιάννη), ακόμα και οι στενοί του συνεργάτες είχαν στραφεί εναντίον του και τον υπονόμευαν. Ο αρχηγός της τότε αντιπολίτευσης, ο γνωστός ελληνόφωνος ΓΑΠ, ωρύονταν για την φίλορωσική του στροφή που δεν συμβιβάζονταν με τις διασυνδέσεις του με τις ΗΠΑ. Μέχρι και παρακολουθήσεις τηλεφώνων γίνονταν και σχέδια δολοφονίας του από ξένες μυστικές υπηρεσίες που τελικά τον ανέτρεψαν με ένα κατασκευασμένο σκάνδαλο από τα κατευθυνόμενα ξεπουλημένα ΜΜΕ, (Βατοπέδι).
Σήμερα γίνεται κατανοητό όσο ποτέ, ότι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει η Τουρκία δεν είναι η γλώσσα των διαπραγματεύσεων όπου ζητά να μας πάρει και τα σωβρ…, αλλά είναι η γλώσσα της πολεμικής ισχύος, καθώς και των οικονομικών κυρώσεων, μάλιστα σε μια φάση όπου η τουρκική οικονομία είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Κλασικό πρόσφατο παράδειγμα που θα πρέπει να μας παραδειγματίσει εξαιρετικά, οι εξελίξεις στον Καύκασο που όταν ο Πούτιν αποφάσισε να επέμβει, «πέταξε» κυριολεκτικά έξω τον Ερντογάν, με τον οποίο ούτε καταδέχτηκε να επικοινωνήσει μαζί του.
Εμείς σήμερα με τις τόσο πιεστικές συγκυρίες που η Τουρκία έχει ξεπεράσει κάθε κόκκινη γραμμή σε βάρος της χώρας μας, εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε είναι πως μπορούμε καλύτερα να αντιδράσουμε ακροβατώντας πάνω στις λεπτές διεθνείς ισορροπίες.
Τα διλήμματα είναι πολύ ισχυρά και συγχρόνως τραγικά, γιατί οι λανθασμένες υποτακτικές επιλογές επί δεκαετίες μας αποξένωσαν ίσως από τους μόνους παράγοντες που θα μπορούσαν να βάλουν φρένο στον ταραξία της ευρύτερης περιοχής.
Ούτε οι ΗΠΑ, που βρίσκονται σε κλασική περίοδο αδυναμίας παρέμβασης με μια «επικίνδυνη» προεκλογική περίοδο, ούτε πολύ περισσότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση που αποδείχτηκε ότι είναι το πιο αδύναμο σημείο και το μόνο που έκανε μέχρι σήμερα είναι να βλάπτει τα εθνικά μας συμφέροντα, δείχνουν πως είναι σε θέση να βοηθήσουν σε μια εκτόνωση της κρίσης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πολεμική σύγκρουση.
Τότε τι απομένει αν θέλουμε να παραμείνουμε κυρίαρχοι στην ίδια μας την πατρίδα ;;;
Για την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας δεν πρέπει να υπάρχουν δισταγμοί. Αν και φτάσαμε σε τραγικό αδιέξοδο με μια σωρεία σφαλμάτων στην εξωτερική μας πολιτική από ένα μειοδοτικό υποτακτικό πολιτικό καθεστώς, ποτέ δεν είναι τόσο αργά να κάνουμε έστω και την υστάτη στιγμή τις σωστές επιλογές.
Και υπάρχει πάντα αυτή η δυνατότητα να μπει φρένο στον σουλτάνο της Άγκυρας.
Νίκος Χειλαδάκης
