Επιστολή αγανάκτησης από κτηνοτρόφο
Μας σκότωσαν τα ζώα, τώρα πάνε να μας σκοτώσουν και τις οικογένειες.
14 μήνες χωρίς εισόδημα. Παιδιά που κοιμούνται νηστικά. Σπίτια χωρίς ρεύμα. Χρέη που πνίγουν. Και το κράτος… σιωπά.
Στην επαρχία της Ελλάδας, εκεί που η γη μυρίζει ιδρώτα και το γάλα δεν βγαίνει από εργοστάσιο αλλά από χέρια ροζιασμένα , οι κτηνοτρόφοι ζουν έναν εφιάλτη που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει. Ζώα θανατωμένα άδικα με κρατική εντολή. Στάβλοι άδειοι. Και μαζί τους, άδεια ψυγεία, άδεια πιάτα, άδεια βλέμματα.
Οικογένειες σε απόγνωση
Σπίτια, χωράφια , στάβλοι που απειλούνται με κατάσχεση. Όχι γιατί οι άνθρωποι είναι «μπαταχτσήδες», αλλά γιατί τους σκότωσαν το μοναδικό τους εισόδημα. Λόγω εμμονών του ΥΠΑΑΤ και 5- 6 δημοσίων υπαλλήλων να μην γίνουν εμβολιασμοί και σωθούν τα κοπάδια
Η σιωπή του κράτους είναι συνενοχή
14 μήνες μετά τη θανάτωση των ζώων, δεν έχει δοθεί ούτε ένα ευρώ αποζημίωσης για τα διαφυγώντα κέρδη στους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την δημόσια ασφάλεια και έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα. Ούτε ένα πρόγραμμα στήριξης. Ούτε μία ουσιαστική παρέμβαση. Οι υποσχέσεις έγιναν σκόνη. Οι οικογένειες, στα όρια της εξαθλίωσης.
Και το ερώτημα πονάει: Εσύ που δεν είσαι κτηνοτρόφος, θα άντεχες 14 μήνες χωρίς κανένα εισόδημα;
Οι κτηνοτρόφοι δεν ζητούν ελεημοσύνη. Ζητούν δικαιοσύνη.
Οι κτηνοτρόφοι δεν ζητούν να τους λυπηθεί κανείς. Ζητούν να τους ακούσει η Πολιτεία. Να τους δώσει πίσω ό,τι τους στέρησε, να τους επιτρέψει να ζήσουν. Να τους επιτρέψει να ξαναχτίσουν τις ζωές τους. Να μην μεγαλώσουν παιδιά μέσα στην πείνα και την ντροπή.
Και το ελάχιστο που απαιτείται, είναι ένα ταμείο ανεργίας. Όχι ως χάρη. Ως αυτονόητο δικαίωμα. Όταν το κράτος σου αφαιρεί το μέσο βιοπορισμού, οφείλει να σου δώσει το ελάχιστο για να ζήσεις. Όχι να σε αφήσει να σβήσεις.
Κάλεσμα σε κάθε Έλληνα πολίτη
Αυτό δεν είναι πρόβλημα των κτηνοτρόφων. Είναι πρόβλημα της Ελλάδας. Της Ελλάδας που ξεχνά ποιος την ταΐζει. Ποιος κρατά ζωντανή την ύπαιθρο. Ποιος ξυπνά στις 4 το πρωί για να έχεις εσύ φέτα, γιαούρτι, γάλα και κρέας στο τραπέζι σου.
Αν δεν σταθούμε δίπλα τους τώρα, αύριο θα είναι αργά. Για τα παιδιά τους. Για τα χωριά μας, για τις ακριτικές μας περιοχές. Για την ίδια την ψυχή της χώρας μας.
