Γελούσα σκεπτόμενος πως ευτυχώς δε μου συνέβη ότι συνέβη στον Παντελή Χορν της ταινίας «Μια ζωή την έχουμε...» που βρέθηκε με πλεόνασμα 1.101.101,10 δραχμών. Εγώ μονολογούσα κατευθυνόμενος στην Εφορεία βρέθηκα με χρέος ενός λεπτού του ευρώ και για να.... ξεχρεώσω πρέπει να χάσω ένα πρωί.
Τι είχε συμβεί;
Προ ετών βρέθηκα στην ανάγκη («μη βρεθείς στην ανάγκη....» που έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου) να αποδεχτώ ένα χρέος στην Εφορεία και στη συνέχεια να προβώ σε μια από τις πολυδιαφημισμένες ρυθμίσεις – ευκαιρίες του Ελλαδιστάν προς τους υπηκόους του. Κάθε μήνα ανελλιπώς κατέβαλα 216,45 ευρώ. Ως και στα τέλη του Απριλίου 2020 που κατέβαλα τα τελευταία 216,45 και είπα πως λευτερώθηκα. Αμπώς.... Δυο τρεις μέρες μετά εμφανίζεται υπόλοιπο χρέους οκτώ λεπτών του ευρώ. Με έπιασαν τα κουβαρνταλίκια και αμέσως διαδικτυακά κατέβαλα 10 λεπτά. «Είρων είρων με το ματάκι παιχιδιάρικο...».
«...και με το κεφαλάκι πάνω στον πάγκο του χασάπη» όμως, όπως αποδείχτηκε.
Τις προάλλες χρειάστηκε να πάρω μια βεβαίωση φορολογικής ενημερότητας προκειμένου να εισπράξω ποσό από το Ελληνικό δημόσιο! Ναι συμβαίνουν και αυτά τα θαύματα (έτυχε να το ζήσω και αυτό) αλλά ως απεδείχθη «αλλού το όνειρο κι αλλού το θάμα...».
Το ποσό δε μπορούσε να εισπραχθεί καθότι χρωστούσα στο Ελληνικό Δημόσιο! Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου δε χρωστώ, «χρωστάς» επέμενε ο λογιστής. Ψάχνοντας βρήκαμε το χρέος. Χρωστούσα αυτά τα οκτώ λεπτά τα οποία είχα καταβάλει αλλά οι τράπεζες – έμαθα – εισπράττουν τέτοια ποσά αλλά δε τα διαβιβάζουν! Και το χειρότερο όλων δίπλα στο χρέος είχε μια ειδοποίηση, με κόκκινα γράμματα παρακαλώ:
«Επικοινωνήστε με την υπηρεσία γιατί η ρύθμιση μπορεί να έχει χαθεί» ή κάτι τέτοιο. Κρύος ιδρώτας με έκοψε... Τι πάει να πει έχει χαθεί η ρύθμιση;
Πήρα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους σχετιζόμενους και μη και απαξάπαντες μου είπαν πως πρέπει να πάω στην Εφορεία.
Και πήγα. Πέρασα ελέγχους ευγενικότατων ομολογουμένως φυλάκων που με θερμομέτρησαν, έδωσα στοιχεία σε ευγενέστατους ομολογουμένως υπαλλήλους προκειμένου να ιχνηλατηθώ ως στενή επαφή σε περίπτωση που σκάσει κανένα κρούσμα κορονοϊού που βρέθηκε στην Εφορεία συν πλην της ώρας επίσκεψης μου, ανέλυσα το πρόβλημα μου σε ευγενέστατη και χαμογελούσα υπάλληλο που ανακάλυψα την αιτία όλου τούτου του κακού, και πλήρωσα το χρέος μου σε έναν ευγενέστατο και χαμογελούντα ταμία.
Το χρέος ήταν ένα λεπτό του ευρώ και με τις προσαυξήσεις είχε φτάσει στα.... δυο λεπτά. Τα κατέβαλα γρήγορα γρήγορα, είπα κι εγώ δε ξέρω πόσα ευχαριστώ και.... εξαφανίστηκα!
Αναρωτιέμαι.... Πόσο στοίχισαν όλα ετούτα; Υπάλληλοι, χαρτιά, μελάνια εκτυπωτικά. Για τις χαμένες δικές μου εργατοώρες ούτε κουβέντα. Εγώ χρωστούσα στην Εφορεία και «κύριος πρέπει να πλερώσεις....».
Και πού είναι όλα ετούτα τα φοβερά και τρομερά κηρύγματα για το έξυπνο και το επιτελικό κράτος; Τα περί αποφυγής επίσκεψης σε δημόσιες υπηρεσίες λόγω πανδημίας; Που να τα καταλάβω όμως όλα αυτά, εγώ ένας αχρείος φοροφυγάς...
