Όσα δεν θέσπισε ή δεν εφάρμοσε η κομματοκρατία, τα υλοποίησε εν πολλοίς ο Ιωάννης Μεταξάς.
Το 1936 θεσπίζει την υποχρεωτική διαιτησία του κράτους, ώστε ούτε οι εργάτες να αδικούνται, ούτε οι εργοδότες να εκβιάζονται. Εφαρμόζει την οκτάωρη εργασία, το κατώτατο ημερομίσθιο, την εργασιακή προστασία της μητρότητας, την Κυριακή αργία, ενώ στην πορεία θέτει σε πραγματική λειτουργία το ΙΚΑ (που είχε ιδρυθεί στα χαρτιά από το 1932) και θεσπίζει τον πρόδρομο του ΟΑΕΔ («Εργατική Οργάνωσις Μετακινήσεως και Προστασίας Ανέργων»). Όπως επίσης καθιερώνει και την επίσημη αργία εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς.
Με αυτόν τον τρόπο, έπαψαν οι εισαγωγείς του διεθνούς κομμουνισμού να μονοπωλούν το αποκλειστικό «προνόμιο» να εκπροσωπούν τους εργάτες. Από τους τωρινούς τους διαδόχους, ακούγεται συχνά η γκρίνια ότι η Εργατική Πρωτομαγιά «δεν είναι αργία, είναι απεργία», ίσως για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι έχουν την αγωνία να διαφοροποιηθούν από την φιλεργατική κοινωνική πολιτική οποιουδήποτε ηγέτη δεν ήταν «δικός τους».
Δεύτερον, επειδή η εθνική αργία ενώνει τον Λαό σε κοινές αξίες, ενώ η απεργία τον διχάζει σε ταξικές λογικές. Και σε κάποιους αρέσει ο διχασμός.
Μακάρι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις να αγαπούσαν τον Έλληνα εργαζόμενο περισσότερο από όσο τον αγάπησε ο Μεταξάς. Δυστυχώς δεν το κάνουν γιατί πριν από τον Ελληνικό Λαό αγαπούν την κομματοκρατία τους, την οποία έχουν θεοποιήσει.
