Ο Εβρίτης συγγραφέας Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης με ένα συγκινητικό κείμενο, αναφέρεται στον θάνατο των δύο ηρώων πιλότων της Πολεμικής μας Αεροπορίας, του 31χρονου Σμηναγού Ευστάθιου Τσιτλακίδη και του 29χρονου Υποσμηναγού Μάριου – Μιχαήλ Τουρούτσικα...
Ο καταγόμενος από το Ασημένιο Διδυμοτείχου συντοπίτης μας συγγραφέας, με αφορμή και όσα έγιναν στις κηδείς των δύο ηρώων πιλότων μας που έχασαν τη ζωή τους με το μοιραίο F-4 Phantom που συνετρίβη την Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου, στη θαλάσσια περιοχή 8 ναυτικά μίλια δυτικά του Κατάκολου, γράφει:
“Αν έπεσε τόση μεγάλη θλίψη, σ’ όλη τη χώρα, για τον πρόωρο χαμό των δύο ιπταμένων της Πολεμικής μας Αεροπορίας, δεν είναι μόνο για το ίδιο τραγικό γεγονός.
Κάθε απώλεια ενός νέου παιδιού, είναι μια γροθιά στο στομάχι, ένα σφίξιμο στο λαιμό.
Και για τους δικούς του ανθρώπους ένας πόνος που δεν φεύγει ποτέ…Μια πληγή που δεν γιατρεύεται.
Όμως, η απώλεια αυτών των δυο παιδιών, από το ένα χωριό της Δράμας και ένα της Αρκαδίας (έχει τη σημασία του κι αυτό) μας θύμισε όλους, με τον πιο τραγικό και επώδυνο τρόπο:
-οι άντρες και οι γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, ενώ εμείς ζούμε στην κοσμάρα μας, δίνουν καθημερινά έναν αγώνα για την Πατρίδα, πολλοί εξ αυτών παίζοντας τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Και το κάνουν χωρίς να… γκρινιάζουν.
-είδαμε να απασχολούν την επικαιρότητα παιδιά που είναι ταγμένα στην υπηρεσία της Πατρίδας. Που έχουν κάνει το εγώ τους εμείς, πού είναι ταγμένα σ’ ανώτερα ιδανικά. Γιατί τον περισσότερο καιρό ασχολούμαστε με τους μπαχαλάκηδες, “άδεια μύδια” και τηλεπερσόνες που πουλάνε τη ματαιοδοξία του εγώ τους.
-είδαμε οικογένειες, συγγενείς, φίλους, διαλυμένοι από τον πόνο τους, να πορεύονται με αξιοπρέπεια, να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον, σαν βράχοι άπαρτοι, να βγάζουν ένα μεγαλείο ψυχής, που μας γεμίζουν ενοχές. Μας δείχνουν πόσο ασήμαντοι είμαστε μπροστά τους.
-ο Μάριος-Μιχαήλ και ο Στάθης μας θύμισαν Ελληνόπουλα άλλης εποχής, τότε που η χώρα αυτή ξεχώριζε, γιατί τα παιδιά της μεγάλωναν μ’ αρχές και η δύναμη της κοινωνίας ήταν η οικογένειά.
-Γεμίσαμε ενοχές γιατί ο Ιπτάμενος που δίνει και τη ζωή του για την Πατρίδα παίρνει έναν ασήμαντο μισθό για τις υπηρεσίες του, ενώ κάτι χρυσονάνθαρα golden boys του Δημοσίου μπορεί να τσεπώνουν σ’ ένα χρόνο όσα ο Μάριος και ο Στάθης θα έπαιρναν σ’ όλη τους την καριέρα. Και αυτή την αδικία, αυτό το άθλιο κράτος που έχουμε, πρέπει κάποια στιγμή, το ταχύτερο δυνατό, να την επανορθώσει.
Τώρα που θα φύγουν οι προβολείς και οι συγγενείς του Μάριου και του Στάθη, θα μείνουν να παλεύουν με τον πόνο τους, να τους δώσει ο Θεός δύναμη, ν’ αντέξουν…
Τα βλαστάρια τους, έφυγαν πρόωρα, ας τους παρηγορήσει, κατ’ ελάχιστον η σκέψη, οτι μπορεί να γίνουν παράδειγμα για πολλά νέα παιδιά που θα αφυπνιστούν και θα θελήσουν ν’ ακολουθήσουν στ’ αχνάρια του Μάριου και του Στάθη….
Γιατί καμιά θυσία δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη…
