Το λενε φανερα και ξεδιαντροπα...
Το θεωρουν ηρωισμο...
Και οι δικοι μας στην Κυβερνηση;
Δεν μιλανε, τωρα τρωνε και οταν τρωνε, δεν πρεπει να μιλανε....
Και δεν μιλω μονο για την τελευταια Κυβερνηση....
Μιλω για ολες τις Κυβερνησεις απο το εβδομηντα τεσσερα και μετα....
Γιατι πριν το εβδομηντα τεσσερα, αν τολμουσαν να τα κανουν αυτα και να τα λενε και δημοσιως, θα τους ειχε παρει ο Διαολος...
Αυτη ειναι η αληθεια, ειτε αρεσει σε καποιους, ειτε οχι...
Διαβαστε να φριξετε....
Εμίν Τσολασαν....
<Τουρκμένος Ήρωας>....
Αγαπητοί αναγνώστες μιλούσα πριν από χρόνια με γνωστό πολιτικό. Μου είπε τότε τα εξής: “;Eχω έναν γνωστό ο οποίος καθημερινά διαβάζει τα άρθρα σου. O άνθρωπος είναι θαυμαστής σου και θέλει να σε γνωρίσει. Έχει πολλά να σου πει, δέχεσαι;”.
Φυσικά του απάντησα πως δέχομαι.....
Ο άνθρωπος εκείνος μετά από λίγες μέρες μου τηλεφώνησε.....
Φαίνεται ο φίλος μου ο πολιτικός του είχε δώσει το τηλέφωνό μου.
Καθορίσαμε ημέρα και ώρα και συναντηθήκαμε στο σπίτι μου.
Μετά από τα τυπικά μπήκε κατευθείαν στο θέμα.
Το όνομά του ήταν Σαμπάχ Κετενε.
Ήταν της ΜΙΤ και είχε κάνει αρκετές δουλειές στο εξωτερικό. Ήταν και στέλεχος πληροφοριών αλλά και ένας από τους ηγέτες των ομάδων που χτυπούσαν.
Εκείνα τα χρόνια ήταν συχνές οι πυρκαγιές σε δάση στην Τουρκία. Ζούσαμε πάλι μία χρονιά κορύφωσης της τρομοκρατίας του ΠΚΚ.
Είχαν συλληφθεί κάποια μέλη του ΠΚΚ να καίνε τα δάση μας. Ο φιλοξενούμενος μου, μου είπε :
¨Αυτοί εκπαιδεύονταν στην Ελλάδα και στέλνονταν στην Τουρκία. Και εμείς λοιπόν στήσαμε ομάδες, οργανωθήκαμε και αρχίσαμε να καίμε δάση και στα ελληνικά νησιά και στην ηπειρωτική χώρα. Ωραιότατα δάση έγιναν στάχτη… Επίσης έσκασαν βόμβες σε κάποιες τουριστικές περιοχές ! Προκαλέσαμε έκρηξεις βομβών ακόμα και στο μετρό Αθήνας-Πειραιά…”
Σύμφωνα με όσα μου περιέγραψε η Ελλάδα και το ΠΚΚ πήραν το μάθημά τους από αυτά τα περιστατικά και πλέον δεν κατέστρεφαν τα δάση μας
Αυτά τα έγραψα στην εφημερίδα Χουριέτ στις 11 Ιουνίου 2006 σε άρθρο με τίτλο “Ήρωας”.
Μου είπε και τι δεν μου είπε..
“Όταν μας έδιναν μία αποστολή σε μία χώρα ,τότε χωριζόμασταν, πηγαίναμε και εκεί βρισκόμασταν. Σε μία πρωτεύουσα χώρας Δυτικής Ευρώπης κάναμε επίθεση σε ένα διαμέρισμα όπου ζούσε ένας ένα σημαντικό στέλεχος του ΠΚΚ. Τον στριμώξαμε μπροστά στο ασανσέρ Και έφαγε τουλάχιστον δέκα σφαίρες. Πιστέψαμε πως πέθανε και φύγαμε. Αλλά αυτός ήταν εφτάψυχος. Έκατσε έξι μήνες στην εντατική σε νοσοκομείο και μετά βελτιώθηκε και βγήκε. Δεν μπορέσαμε να τον εξοντώσουμε αλλά από εκεί και μετά ήταν άχρηστος”.
Στην πόλη Ερμπίλ στο Βόρειο Ιράκ το ΠΚΚ είχε ένα κτίριο. Εκεί τύπωναν την εφημερίδα Welat, αλλά το χρησιμοποιούσαν και ως αρχηγείο. Εγώ πήγα εκεί μαζί με την ομάδα μου για να το ανατινάξουμε. Στο κάτω μέρος της πολυκατοικίας υπήρχαν μαγαζιά τα οποία ήτανε κενά αλλά κλειδωμένα. Και επιπλέον έπαιρναν αυστηρά μέτρα ασφαλείας.
Καταρχήν κάναμε λεπτομερή εξερεύνηση. Για να μάθουμε τον περίγυρο ντύσαμε δύο φίλους μας ως κουλουράδες. αγοράσαμε κουλούρια από φούρνο και τα πουλούσαμε κοντά στο κτίριο. Επί τρεις μήνες σηκωνόμουν στις 4 το πρωί. Επειδή γνώριζα καλά αραβικά δεν τράβηξα την προσοχή κανενός. Έτσι όμως μάθαμε καλά ποιος ερχόταν και ποιος πήγαινε στο κτίριο.
Είχε έρθει τώρα η ώρα να βάλουμε τις βόμβες. Μία νύχτα πρωί-πρωί σπάσαμε τις κλειδαριές και εγκαταστήσαμε τα εκρηκτικά. Το κτίριο εξαφανίστηκε. Την ίδια μοίρα είχανε και 28 μέλη του ΠΚΚ. Αλλά αυτή τη φορά κουράστηκα πολύ μας βγήκε η ψυχή. Ήταν μία δύσκολη δουλειά..”
O Σαμπάχ Κετενέ μου είχε δώσει το τηλέφωνο του. Μερικές φορές του τηλεφώνησα, αλλά δεν στάθηκε δυνατό να επικοινωνήσω μαζί του......
Εντέλει ήρθε η είδηση......
Αυτός ο <ήρωας> ο Σαμπάχ Κετενε, το 2006 στο βόρειο Ιράκ έπεσε σε ενέδρα ΠΚΚ, τον σκότωσαν και θάφτηκε στην πατρίδα του το Κερκούκ.
πηγη
Το θεωρουν ηρωισμο...
Και οι δικοι μας στην Κυβερνηση;
Δεν μιλανε, τωρα τρωνε και οταν τρωνε, δεν πρεπει να μιλανε....
Και δεν μιλω μονο για την τελευταια Κυβερνηση....
Μιλω για ολες τις Κυβερνησεις απο το εβδομηντα τεσσερα και μετα....
Γιατι πριν το εβδομηντα τεσσερα, αν τολμουσαν να τα κανουν αυτα και να τα λενε και δημοσιως, θα τους ειχε παρει ο Διαολος...
Αυτη ειναι η αληθεια, ειτε αρεσει σε καποιους, ειτε οχι...
Διαβαστε να φριξετε....
Εμίν Τσολασαν....
<Τουρκμένος Ήρωας>....
Αγαπητοί αναγνώστες μιλούσα πριν από χρόνια με γνωστό πολιτικό. Μου είπε τότε τα εξής: “;Eχω έναν γνωστό ο οποίος καθημερινά διαβάζει τα άρθρα σου. O άνθρωπος είναι θαυμαστής σου και θέλει να σε γνωρίσει. Έχει πολλά να σου πει, δέχεσαι;”.
Φυσικά του απάντησα πως δέχομαι.....
Ο άνθρωπος εκείνος μετά από λίγες μέρες μου τηλεφώνησε.....
Φαίνεται ο φίλος μου ο πολιτικός του είχε δώσει το τηλέφωνό μου.
Καθορίσαμε ημέρα και ώρα και συναντηθήκαμε στο σπίτι μου.
Μετά από τα τυπικά μπήκε κατευθείαν στο θέμα.
Το όνομά του ήταν Σαμπάχ Κετενε.
Ήταν της ΜΙΤ και είχε κάνει αρκετές δουλειές στο εξωτερικό. Ήταν και στέλεχος πληροφοριών αλλά και ένας από τους ηγέτες των ομάδων που χτυπούσαν.
Εκείνα τα χρόνια ήταν συχνές οι πυρκαγιές σε δάση στην Τουρκία. Ζούσαμε πάλι μία χρονιά κορύφωσης της τρομοκρατίας του ΠΚΚ.
Είχαν συλληφθεί κάποια μέλη του ΠΚΚ να καίνε τα δάση μας. Ο φιλοξενούμενος μου, μου είπε :
¨Αυτοί εκπαιδεύονταν στην Ελλάδα και στέλνονταν στην Τουρκία. Και εμείς λοιπόν στήσαμε ομάδες, οργανωθήκαμε και αρχίσαμε να καίμε δάση και στα ελληνικά νησιά και στην ηπειρωτική χώρα. Ωραιότατα δάση έγιναν στάχτη… Επίσης έσκασαν βόμβες σε κάποιες τουριστικές περιοχές ! Προκαλέσαμε έκρηξεις βομβών ακόμα και στο μετρό Αθήνας-Πειραιά…”
Σύμφωνα με όσα μου περιέγραψε η Ελλάδα και το ΠΚΚ πήραν το μάθημά τους από αυτά τα περιστατικά και πλέον δεν κατέστρεφαν τα δάση μας
Αυτά τα έγραψα στην εφημερίδα Χουριέτ στις 11 Ιουνίου 2006 σε άρθρο με τίτλο “Ήρωας”.
Μου είπε και τι δεν μου είπε..
“Όταν μας έδιναν μία αποστολή σε μία χώρα ,τότε χωριζόμασταν, πηγαίναμε και εκεί βρισκόμασταν. Σε μία πρωτεύουσα χώρας Δυτικής Ευρώπης κάναμε επίθεση σε ένα διαμέρισμα όπου ζούσε ένας ένα σημαντικό στέλεχος του ΠΚΚ. Τον στριμώξαμε μπροστά στο ασανσέρ Και έφαγε τουλάχιστον δέκα σφαίρες. Πιστέψαμε πως πέθανε και φύγαμε. Αλλά αυτός ήταν εφτάψυχος. Έκατσε έξι μήνες στην εντατική σε νοσοκομείο και μετά βελτιώθηκε και βγήκε. Δεν μπορέσαμε να τον εξοντώσουμε αλλά από εκεί και μετά ήταν άχρηστος”.
Στην πόλη Ερμπίλ στο Βόρειο Ιράκ το ΠΚΚ είχε ένα κτίριο. Εκεί τύπωναν την εφημερίδα Welat, αλλά το χρησιμοποιούσαν και ως αρχηγείο. Εγώ πήγα εκεί μαζί με την ομάδα μου για να το ανατινάξουμε. Στο κάτω μέρος της πολυκατοικίας υπήρχαν μαγαζιά τα οποία ήτανε κενά αλλά κλειδωμένα. Και επιπλέον έπαιρναν αυστηρά μέτρα ασφαλείας.
Καταρχήν κάναμε λεπτομερή εξερεύνηση. Για να μάθουμε τον περίγυρο ντύσαμε δύο φίλους μας ως κουλουράδες. αγοράσαμε κουλούρια από φούρνο και τα πουλούσαμε κοντά στο κτίριο. Επί τρεις μήνες σηκωνόμουν στις 4 το πρωί. Επειδή γνώριζα καλά αραβικά δεν τράβηξα την προσοχή κανενός. Έτσι όμως μάθαμε καλά ποιος ερχόταν και ποιος πήγαινε στο κτίριο.
Είχε έρθει τώρα η ώρα να βάλουμε τις βόμβες. Μία νύχτα πρωί-πρωί σπάσαμε τις κλειδαριές και εγκαταστήσαμε τα εκρηκτικά. Το κτίριο εξαφανίστηκε. Την ίδια μοίρα είχανε και 28 μέλη του ΠΚΚ. Αλλά αυτή τη φορά κουράστηκα πολύ μας βγήκε η ψυχή. Ήταν μία δύσκολη δουλειά..”
O Σαμπάχ Κετενέ μου είχε δώσει το τηλέφωνο του. Μερικές φορές του τηλεφώνησα, αλλά δεν στάθηκε δυνατό να επικοινωνήσω μαζί του......
Εντέλει ήρθε η είδηση......
Αυτός ο <ήρωας> ο Σαμπάχ Κετενε, το 2006 στο βόρειο Ιράκ έπεσε σε ενέδρα ΠΚΚ, τον σκότωσαν και θάφτηκε στην πατρίδα του το Κερκούκ.
πηγη
