Το μονο που εκανε ειναι να περιμενει να περασει ο καιρος να ξεχαστει το θεμα απ τα ΜΜΕ.....
Το μονο που τους ενοιαξε ειναι να μην χασουν ψηφους....
Πολλα ομως θα μπορουσε ναχει κανει....
Εδώ και μήνες η χώρα, οι Ένοπλες Δυνάμεις και οι οικογένειες των δύο στρατιωτικών μας, που κρατούνται όμηροι από το καθεστώς Ερντογάν, στις φυλακές της Ανδριανούπολης, βιώνουν μια απίστευτη πρόκληση και μια χυδαία αντιμετώπιση του Διεθνούς Δικαίου και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το ίδιο διάστημα οι εξελίξεις είναι διαρκείς και καταιγιστικές σε πλείστα όσα μέτωπα της Ελληνικής και της Διεθνούς επικαιρότητας.
Ο κίνδυνος της λήθης και της ρουτίνας ελλοχεύει. Χρειάζεται εγρήγορση. Και διαρκής κινητοποίηση. Το δράμα των ομηρείας των στρατιωτικών μας είναι μοναδικό. Όπως και οι ίδιοι. Αντιπροσωπεύουν την εθνική αξιοπρέπεια. Συμβολικά αλλά και πραγματικά.
Πέρα από τις εξαγγελίες για κινήσεις σε διεθνή φόρα και διακηρύξεις εντυπωσιασμού, πέρα από τη διατράνωση καλών προθέσεων και πέρα από τις διαβεβαιώσεις συμπαράστασης, απαιτούνται πρωτοβουλίες και κινήσεις ουσίας.
Η λήψη οικονομικών μέτρων είναι η πλέον ενδεδειγμένη κίνηση. Είναι το σημείο που «πονά» τον Ερντογάν και τη «δοκιμαζόμενη» τουρκική οικονομία.
Η δρομολόγησή τους περνά μέσα από τα Κοινοτικά όργανα. Εκεί όπου έχουμε θέση. Μένει να αποδείξουμε ότι έχουμε και λόγο. Ως προς τις κινήσεις ουσίας, είναι αναγκαίο άμεσα να στραφούμε στον Αντιπρόεδρο υπεύθυνο για τα ζητήματα κράτους δικαίου και στους ιθύνοντες για την ‘κοινή’ εξωτερική πολιτική και την πολιτική διεύρυνσης. Και να αξιώσουμε τη δρομολόγηση των διαδικασιών για το πάγωμα των κονδυλίων που ‘προορίζονται΄ για την Τουρκία.
Αλλά και σε επίπεδο διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, πρέπει να φέρουμε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εδρεύει στο Στρασβούργο. Η δυνατότητα υπάρχει.
Ρητά προβλέπονται, από τη Διεθνή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι προσφυγές κράτους μέλους εναντίον άλλου Κράτους Μέλους. Οι όμηροι στρατιωτικοί μας εκτελούσαν υπηρεσία και εκπλήρωναν το καθήκον τους απέναντι στην Πατρίδα.
Ούτε για ιδιώτες πρόκειται - όπου και πάλι θα δικαιολογούνταν και θα απαιτούνταν η κρατική συνδρομή - ούτε για παραβατικούς και λαθρέμπορους.
Η Τουρκία έχει καταδικαστεί για σχετικές παραβιάσεις της Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αντιπροσωπευτική ήταν η καταδίκη της στην περίπτωση Λοιζίδου και σε σχέση με τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα. Η γνώση και η εμπειρία υπάρχουν. Άλλοθι και υπεκφυγές δε δικαιολογούνται.
Η συνεχιζόμενη ομηρεία των στρατιωτικών μας είναι κάρφος σε οποιαδήποτε έννοια κράτους δικαίου, διεθνών συμμαχιών και νόμου. Αποτελεί ένα ζήτημα διαρκείας. Μια πράξη βίας που δεν ξεπερνιέται με την πάροδο του χρόνου. Ούτε «θάβεται».
Οι εναλλακτικές υπάρχουν. Και όσο αγνοούνται τόσο περισσότερο βαρύνουν τους ‘υπεύθυνους’.
Πηγη
Το μονο που τους ενοιαξε ειναι να μην χασουν ψηφους....
Πολλα ομως θα μπορουσε ναχει κανει....
Εδώ και μήνες η χώρα, οι Ένοπλες Δυνάμεις και οι οικογένειες των δύο στρατιωτικών μας, που κρατούνται όμηροι από το καθεστώς Ερντογάν, στις φυλακές της Ανδριανούπολης, βιώνουν μια απίστευτη πρόκληση και μια χυδαία αντιμετώπιση του Διεθνούς Δικαίου και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το ίδιο διάστημα οι εξελίξεις είναι διαρκείς και καταιγιστικές σε πλείστα όσα μέτωπα της Ελληνικής και της Διεθνούς επικαιρότητας.
Ο κίνδυνος της λήθης και της ρουτίνας ελλοχεύει. Χρειάζεται εγρήγορση. Και διαρκής κινητοποίηση. Το δράμα των ομηρείας των στρατιωτικών μας είναι μοναδικό. Όπως και οι ίδιοι. Αντιπροσωπεύουν την εθνική αξιοπρέπεια. Συμβολικά αλλά και πραγματικά.
Πέρα από τις εξαγγελίες για κινήσεις σε διεθνή φόρα και διακηρύξεις εντυπωσιασμού, πέρα από τη διατράνωση καλών προθέσεων και πέρα από τις διαβεβαιώσεις συμπαράστασης, απαιτούνται πρωτοβουλίες και κινήσεις ουσίας.
Η λήψη οικονομικών μέτρων είναι η πλέον ενδεδειγμένη κίνηση. Είναι το σημείο που «πονά» τον Ερντογάν και τη «δοκιμαζόμενη» τουρκική οικονομία.
Η δρομολόγησή τους περνά μέσα από τα Κοινοτικά όργανα. Εκεί όπου έχουμε θέση. Μένει να αποδείξουμε ότι έχουμε και λόγο. Ως προς τις κινήσεις ουσίας, είναι αναγκαίο άμεσα να στραφούμε στον Αντιπρόεδρο υπεύθυνο για τα ζητήματα κράτους δικαίου και στους ιθύνοντες για την ‘κοινή’ εξωτερική πολιτική και την πολιτική διεύρυνσης. Και να αξιώσουμε τη δρομολόγηση των διαδικασιών για το πάγωμα των κονδυλίων που ‘προορίζονται΄ για την Τουρκία.
Αλλά και σε επίπεδο διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, πρέπει να φέρουμε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εδρεύει στο Στρασβούργο. Η δυνατότητα υπάρχει.
Ρητά προβλέπονται, από τη Διεθνή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι προσφυγές κράτους μέλους εναντίον άλλου Κράτους Μέλους. Οι όμηροι στρατιωτικοί μας εκτελούσαν υπηρεσία και εκπλήρωναν το καθήκον τους απέναντι στην Πατρίδα.
Ούτε για ιδιώτες πρόκειται - όπου και πάλι θα δικαιολογούνταν και θα απαιτούνταν η κρατική συνδρομή - ούτε για παραβατικούς και λαθρέμπορους.
Η Τουρκία έχει καταδικαστεί για σχετικές παραβιάσεις της Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αντιπροσωπευτική ήταν η καταδίκη της στην περίπτωση Λοιζίδου και σε σχέση με τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα. Η γνώση και η εμπειρία υπάρχουν. Άλλοθι και υπεκφυγές δε δικαιολογούνται.
Η συνεχιζόμενη ομηρεία των στρατιωτικών μας είναι κάρφος σε οποιαδήποτε έννοια κράτους δικαίου, διεθνών συμμαχιών και νόμου. Αποτελεί ένα ζήτημα διαρκείας. Μια πράξη βίας που δεν ξεπερνιέται με την πάροδο του χρόνου. Ούτε «θάβεται».
Οι εναλλακτικές υπάρχουν. Και όσο αγνοούνται τόσο περισσότερο βαρύνουν τους ‘υπεύθυνους’.
Πηγη
