Δεν ειδα αλλον πολιτικο να συμμετεχει στις εκδηλωσεις μνημης της Μικρας Ασιας....
Μπραβο Νικο Παπαδοπουλε...
Την Κυριακή βρέθηκα στη Νέα Φιλαδέλφεια, το χωριό που ύψωσαν οι ξεριζωμένοι της Μικράς Ασίας.
Κάθε πέτρα του κρύβει δάκρυα και προσευχές.
Εδώ τιμήσαμε τη Μέρα Μνήμης της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Κι εδώ, κάθε ανάσα θυμίζει την πατρίδα που χάθηκε.
Εκείνη η πατρίδα είναι και δική μου ρίζα. Είμαι απόγονος προσφύγων· οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου ξεκίνησαν από τη Σμύρνη, από το παλιό Κορδελιό.
Έφεραν μαζί τους μόνο εικόνες, λίγες χούφτες χώμα, οστά αγίων, μνήμες που καίνε.
Μέσα από τη δική τους πίκρα και την αδάμαστη πίστη τους έμαθα ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Σεπτέμβρης 1922.
Η Σμύρνη, το στολίδι της Ανατολής, έγινε κόλαση.
Ο ουρανός μαύρισε από καπνό, οι κραυγές σκέπασαν τα τραγούδια. Η Αγία Φωτεινή δάκρυσε...
Χιλιάδες ψυχές στριμώχτηκαν στην προκυμαία, κοιτώντας τη θάλασσα σαν μοναδική ελπίδα, ενώ τα πλοία των μεγάλων δυνάμεων έμεναν σιωπηλά.
Μέσα σ’ εκείνη τη νύχτα του τρόμου, μια εικόνα δεν σβήνει:
μια νέα μάνα με το μωρό της στην αγκαλιά.
Καθώς οι φλόγες τους περικύκλωναν, γονάτισε, σταύρωσε το παιδί τρεις φορές και το έσφιξε πάνω της.
Όταν ο καπνός καταλάγιασε, την βρήκαν εκεί – άψυχη αλλά ακόμη να το προστατεύει.
Αγάπη δυνατότερη από τον θάνατο.
Από εκείνες τις στάχτες γεννήθηκε η Νέα Φιλαδέλφεια που είχα την τιμή να παραβρεθώ.
Τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων έστησαν σπίτια, εκκλησιές, φύτεψαν ελπίδα. Έφεραν μαζί τους πίστη, τραγούδια, τον παλμό των αλησμόνητων πατρίδων.
Η ζωή ξαναβλάστησε πάνω στο αίμα και στο δάκρυ.
Δεν θρηνούμε αλλά Ορκιζόμαστε πως
ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ!
ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ!
ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ!
Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ζει όσο η καρδιά μας χτυπά.
Ζει σε κάθε προσευχή, σε κάθε παιδικό γέλιο, σε κάθε ελληνική ανάσα.
Ας μείνουν οι ψυχές τους αλησμόνητες.
Ας γίνει η μνήμη γέφυρα ανάμεσα στο πριν και στο σήμερα, ώστε το δάκρυ να γίνει πράξη και το πένθος να γίνει ευθύνη για το μέλλον.
