Σύμφωνα με τον καθηγητή, η αναφορά, ωστόσο, αναδεικνύει κάποια κενά στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, ιδίως όσον αφορά τη διάρκεια των συμπτωμάτων, τους πληθυσμούς παιδιών και εφήβων και τα ανοσοκατεσταλμένα άτομα. Επιπλέον, τονίζονται οι μεθοδολογικές προκλήσεις στην έρευνα για το long-COVID όπως οι διαφορές στον ορισμό κρούσματος, η περιορισμένη παρακολούθηση και η έλλειψη ανάλυσης για πιθανούς συγχυτικούς παράγοντες σε πολλές μελέτες. Αυτές δυσχεραίνουν την αξιολόγηση των ευρημάτων, ιδιαίτερα σε ευάλωτες ομάδες, όπως οι ομάδες με σημαντικές συννοσηρότητες.
Από την οπτική της δημόσιας υγείας, τα ευρήματα ενισχύουν τη θέση ότι ο εμβολιασμός κατά της COVID-19 λειτουργεί διττά, προλαμβάνοντας όχι μόνο τη σοβαρή οξεία νόσο, αλλά και τις επακόλουθες επιπτώσεις όπως το long-COVID σύνδρομο. Σύμφωνα με πολλές επιστημονικές μελέτες, η επίπτωση του συνδρόμου μειώνεται σταδιακά, αλλά εξακολουθεί να επηρεάζει ένα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων (τουλάχιστον 6%, ενώ σε κάποιες μελέτες ξεπερνά και το 20%) και επιβαρύνει το σύστημα υγείας και την οικονομία. Η ενσωμάτωση αυτών των δεδομένων σε προγνωστικά μοντέλα εμβολιαστικής στρατηγικής μπορεί να βελτιώσει τη στοχευμένη πρόληψη, ιδίως σε ενήλικες υψηλού κινδύνου.
Σύμφωνα με τον καθηγητή, η αναφορά, ωστόσο, αναδεικνύει κάποια κενά στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, ιδίως όσον αφορά τη διάρκεια των συμπτωμάτων, τους πληθυσμούς παιδιών και εφήβων και τα ανοσοκατεσταλμένα άτομα. Επιπλέον, τονίζονται οι μεθοδολογικές προκλήσεις στην έρευνα για το long-COVID όπως οι διαφορές στον ορισμό κρούσματος, η περιορισμένη παρακολούθηση και η έλλειψη ανάλυσης για πιθανούς συγχυτικούς παράγοντες σε πολλές μελέτες. Αυτές δυσχεραίνουν την αξιολόγηση των ευρημάτων, ιδιαίτερα σε ευάλωτες ομάδες, όπως οι ομάδες με σημαντικές συννοσηρότητες.
Από την οπτική της δημόσιας υγείας, τα ευρήματα ενισχύουν τη θέση ότι ο εμβολιασμός κατά της COVID-19 λειτουργεί διττά, προλαμβάνοντας όχι μόνο τη σοβαρή οξεία νόσο, αλλά και τις επακόλουθες επιπτώσεις όπως το long-COVID σύνδρομο. Σύμφωνα με πολλές επιστημονικές μελέτες, η επίπτωση του συνδρόμου μειώνεται σταδιακά, αλλά εξακολουθεί να επηρεάζει ένα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων (τουλάχιστον 6%, ενώ σε κάποιες μελέτες ξεπερνά και το 20%) και επιβαρύνει το σύστημα υγείας και την οικονομία. Η ενσωμάτωση αυτών των δεδομένων σε προγνωστικά μοντέλα εμβολιαστικής στρατηγικής μπορεί να βελτιώσει τη στοχευμένη πρόληψη, ιδίως σε ενήλικες υψηλού κινδύνου.
Ο πλήρης εμβολιασμός κατά του COVID-19 μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης του long COVID κατά περίπου 27% στον γενικό ενήλικο πληθυσμό. Αυτό σημειώνει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC), που δημοσίευσε πρόσφατα μία συστηματική ταχεία ανασκόπηση με τίτλο «Μειώνει ο εμβολιασμός για την COVID-19 τον κίνδυνο και τη διάρκεια του long-COVID συνδρόμου;».
Τι λέει ο Σωτήρης Τσιόδρας για τον long COVID
Η ανασκόπηση εξετάζει ένα κρίσιμο ερώτημα που αφορά στη διασύνδεση μεταξύ μιας στρατηγικής εμβολιασμού και μακροπρόθεσμων επιπτώσεων στην ατομική και τη δημόσια υγεία.
Η προστατευτική επίδραση του εμβολιασμού έναντι της COVID-19 διαπιστώθηκε σε έξι υψηλής ποιότητας μελέτες, παρά τη μεθοδολογική ετερογένεια και τις διαφορές στα κυκλοφορούντα στελέχη του ιού. Αυτά τα ευρήματα εναρμονίζονται με προηγούμενες συστηματικές ανασκοπήσεις (π.χ. Notarte et al., 2022, J Infect Public Health), επιβεβαιώνοντας τα πρόσθετα οφέλη του εμβολιασμού πέρα από την αποτροπή της οξείας νόσου, όπως αναφέρει ο καθηγητής Παθολογίας-Λοιμώξεων ΕΚΠΑ, Σωτήρης Τσιόδρας, σε άρθρο του στο ενημερωτικό δελτίο του ΕΟΔΥ.
Σύμφωνα με τον καθηγητή, η αναφορά, ωστόσο, αναδεικνύει κάποια κενά στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, ιδίως όσον αφορά τη διάρκεια των συμπτωμάτων, τους πληθυσμούς παιδιών και εφήβων και τα ανοσοκατεσταλμένα άτομα. Επιπλέον, τονίζονται οι μεθοδολογικές προκλήσεις στην έρευνα για το long-COVID όπως οι διαφορές στον ορισμό κρούσματος, η περιορισμένη παρακολούθηση και η έλλειψη ανάλυσης για πιθανούς συγχυτικούς παράγοντες σε πολλές μελέτες. Αυτές δυσχεραίνουν την αξιολόγηση των ευρημάτων, ιδιαίτερα σε ευάλωτες ομάδες, όπως οι ομάδες με σημαντικές συννοσηρότητες.
Από την οπτική της δημόσιας υγείας, τα ευρήματα ενισχύουν τη θέση ότι ο εμβολιασμός κατά της COVID-19 λειτουργεί διττά, προλαμβάνοντας όχι μόνο τη σοβαρή οξεία νόσο, αλλά και τις επακόλουθες επιπτώσεις όπως το long-COVID σύνδρομο. Σύμφωνα με πολλές επιστημονικές μελέτες, η επίπτωση του συνδρόμου μειώνεται σταδιακά, αλλά εξακολουθεί να επηρεάζει ένα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων (τουλάχιστον 6%, ενώ σε κάποιες μελέτες ξεπερνά και το 20%) και επιβαρύνει το σύστημα υγείας και την οικονομία. Η ενσωμάτωση αυτών των δεδομένων σε προγνωστικά μοντέλα εμβολιαστικής στρατηγικής μπορεί να βελτιώσει τη στοχευμένη πρόληψη, ιδίως σε ενήλικες υψηλού κινδύνου.
