ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ...:
"Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος σε άψογη φυσική κατάσταση. Νόσησε με covid στις αρχές του Φεβρουαρίου 2022, στην αρχή είχε μόνο λίγο πυρετό και ενώ παρουσίασε βελτίωση μετά από μια εβδομάδα περίπου, υποτροπίασε στα τέλη της δεύτερης εβδομάδας. Τα τέστ covid στο φαρμακείο τον έδειχναν αρνητικό. Απευθύνθηκε σε ιδιώτη γιατρό ο οποίος τον έστειλε για ακτινογραφία θώρακος. Το ραντεβού του με τον γιατρό ήταν σε δύο μέρες, όμως παρουσίασε δυσκολία στην αναπνοή και μετά από πίεση προσώπου της ευρύτερης οικογένειας μας (γιατρού) αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο.
Είχε εφημερία το Ιπποκράτειο.
Οι άνθρωποι που τον παρέλαβαν με το ασθενοφόρο δεν πίστευαν ότι είναι ο ασθενής, καθώς κατέβηκε μόνος χωρίς καμία ένδειξη ότι χρήζει νοσηλείας, οπτικά τουλάχιστον.
Όταν έφτασε στα επείγοντα και παρέλαβαν στην υποδοχή τις εξετάσεις του, θεώρησαν ότι πρέπει να γίνει εισαγωγή και φυσικά η κρίσιμη ερώτηση ήταν:
Ανεμβολίαστος;
Ναι.
Το ύφος έγινε αμέσως ειρωνικό και με μια αίσθηση ικανοποίησης...
Έγινε τέστ το οποίο βγήκε αρνητικό και έγινε δεύτερο μοριακό που έδειξε "θετικό".
Η διάγνωση ήταν πνευμονία. Το οξυγόνο του ήταν γύρω στο 90.
Μπήκε (Τρίτη) σε απλή κλίνη COVID όπου του παρείχαν οξυγόνο στην αρχή λίγο, την επόμενη μέρα λίγο περισσότερο και σταθεροποιήθηκε.
Του χορηγήθηκε αντιβίωση και ένιωθε ήδη από την δεύτερη ημέρα πολύ καλύτερα, έπεσε ο πυρετός, έπινε νερό (φαγητό δεν του έδιναν).
Παρ όλα αυτά του απαγόρευσαν να μας μιλάει στο τηλέφωνο "για να μην κουράζεται".
Ήταν (Τετάρτη) η τελευταία φορά που άκουσα εγω την φωνή του.
Δεν είχαμε επικοινωνία καθώς δεν είχε την άνεση να γράφει μηνύματα στο κινητό.
Από τον γιατρό που τον παρακολουθούσε ενημερωνομασταν μια φορά την ημέρα, για 3-4 λεπτά, χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες και πάντα μας έλεγε ότι πηγαίνει καλά και πάντα τόνιζε ότι δεν πρέπει να τον καλούμε στο τηλέφωνο για να μην κουράζεται.
Την 5η μέρα νοσηλείας (Σάββατο) τηλεφωνεί ο ίδιος ο μπαμπάς μου στην μητέρα μου και ζητάει να φάει, μας λέει ότι είναι πολύ καλά και να μην ανησυχούμε.
Έτσι λοιπόν η μητέρα μου και ο αδερφός μου τρέχουν την ίδια στιγμή να του πάνε αυτά που ζήτησε. Φυσικά κανείς δεν θα τους άφηνε να περάσουν καθώς απαγορευόταν. Δεν μπορούσαν για μια ώρα να βρούν κάποιον νοσηλευτή να του τα μεταφέρει.
Αφού τελικά μια κοπέλα βοήθησε να τα μεταφέρει στον πατέρα μου, δεν πρόλαβαν να γυρίσουν στο σπίτι και τηλεφώνησε η γιατρός στην μητέρα μου λέγοντας της ότι, επειδή το βράδυ στον ύπνο του σαν να έκανε κάποια άπνοια, θα τον διασωληνώσουμε προληπτικά!
Είχε φωνάξει ήδη τον αναισθησιολόγο!!
Σε μια ώρα είχε τελειώσει ήδη η διαδικασία της διασωλήνωσης και όπως μας είπαν οι ίδιοι απόρησαν με το πόσο καλά πήγε, ήταν πολύ γερός οργανισμός.
Διασωληνωθηκε ένας άνθρωπος που πριν μια ώρα ζητούσε να φάει και μιλούσε στο τηλέφωνο!
Την Κυριακή συνέχισε να είναι καλά, την Δευτέρα ανέβασε πυρετό. Απ' ότι μάθαμε είχαν σταματήσει να του δίνουν την αντιβίωση.
Μας είπαν ότι κάτι κόλλησε από την εντατική.
Από κει και πέρα πήγαινε όλο και χειρότερα.
Στην αρχή η καρδιά, μετά από λίγες μέρες τα νεφρά. Ξεκίνησε αιμοκάθαρση. Μετά τρύπα στον πνεύμονα από το οξυγόνο. Μετά κι άλλη τρύπα.
Άντεξε σχεδόν δύο εβδομάδες...
Ήταν μονόδρομος από την στιγμή που διασωληνωθηκε.
Η ενημέρωση καθ' όλη την διάρκεια της νοσηλείας του στην ΜΕΘ ήταν με το σταγονόμετρο. Τί, πώς, γιατί; Δεν υπήρχαν απαντήσεις.
Άλλωστε που να ξέρουμε εμείς... Γιατροί είμαστε;
Τι να μας πουν...
Είναι περιττό να σας περιγράψω την αγωνία μας όλον αυτόν τον καιρό, τi ζήσαμε το καταλαβαίνουν μόνο όσοι βρέθηκαν στην θέση μας.
Πήγε όρθιος και μας τον γύρισαν νεκρό."
