Μηνυμα...
Οι παπαριες των Μητσοτακηδων...
Αν στειλεις δηλαδη μηνυμα δεν σε πλησιαζει ο Κορωναιος...
Δειτε τι συνεβει...
Η μητέρα που έχασε πρόσφατα το παιδί της, πηγαίνει καθημερινά στον τάφο του.
Είναι η ώρα της ημέρας που επικοινωνεί με τον δικό της τρόπο με το ανήλικο παιδί της, που έφυγε πρόωρα και άδικα πριν λίγους μήνες από τη ζωή, σε ηλικία 16 ετών.
Είναι η καθημερινή της διαδρομή για ρωτήσει το παιδί της αν κοιμήθηκε καλά το βράδυ, αν κρύωνε, αν πόνεσε κάπου. Να πει τα νέα της, να κλάψει, να ξεσπάσει και να θρηνήσει τον άδικο χαμό του.
Αυτή η μάνα όμως, έχει ένα πρόβλημα.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας φέρνει σχεδόν καθημερινά αστυνομικούς στο διάβα της, που της ζητούν το sms ή την υπεύθυνη δήλωση ελεύθερης μετακίνησης για κάποιες ώρες την ημέρα.
Η απάντηση της μάνας όμως, λύγισε τον αστυνομικό, που περιγράφει την ιστορία και δακρύζει:
“Άκου κύριε Αστυνόμε. Εγώ πάω να κλάψω το παιδί μου. Να θρηνήσω. Δεν έχω μυαλό να στείλω μήνυμα.
Έχασα τα πάντα. Κάθε μέρα το κάνω. Από την ημέρα που το έθαψα. Κόψτε μου κλήση.
Και να μου κόβετε κλήση κάθε μέρα. Δεν θα μου λείψουν τα χρήματα. Το παιδί μου, μου λείπει…”.
Και έφυγε η χαροκαμένη μαυροφορεμένη μάνα με βουρκωμένα μάτια, για να συναντήσει το παιδί της. Να του πει και να ακούσει τα νέα του.
Οι αστυνομικοί φυσικά δεν βεβαίωσαν κλήση.
Πόνεσαν μαζί της. Γιατί είναι άνθρωποι και αυτοί.
πηγη
Οι παπαριες των Μητσοτακηδων...
Αν στειλεις δηλαδη μηνυμα δεν σε πλησιαζει ο Κορωναιος...
Δειτε τι συνεβει...
Η μητέρα που έχασε πρόσφατα το παιδί της, πηγαίνει καθημερινά στον τάφο του.
Είναι η ώρα της ημέρας που επικοινωνεί με τον δικό της τρόπο με το ανήλικο παιδί της, που έφυγε πρόωρα και άδικα πριν λίγους μήνες από τη ζωή, σε ηλικία 16 ετών.
Είναι η καθημερινή της διαδρομή για ρωτήσει το παιδί της αν κοιμήθηκε καλά το βράδυ, αν κρύωνε, αν πόνεσε κάπου. Να πει τα νέα της, να κλάψει, να ξεσπάσει και να θρηνήσει τον άδικο χαμό του.
Αυτή η μάνα όμως, έχει ένα πρόβλημα.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας φέρνει σχεδόν καθημερινά αστυνομικούς στο διάβα της, που της ζητούν το sms ή την υπεύθυνη δήλωση ελεύθερης μετακίνησης για κάποιες ώρες την ημέρα.
Η απάντηση της μάνας όμως, λύγισε τον αστυνομικό, που περιγράφει την ιστορία και δακρύζει:
“Άκου κύριε Αστυνόμε. Εγώ πάω να κλάψω το παιδί μου. Να θρηνήσω. Δεν έχω μυαλό να στείλω μήνυμα.
Έχασα τα πάντα. Κάθε μέρα το κάνω. Από την ημέρα που το έθαψα. Κόψτε μου κλήση.
Και να μου κόβετε κλήση κάθε μέρα. Δεν θα μου λείψουν τα χρήματα. Το παιδί μου, μου λείπει…”.
Και έφυγε η χαροκαμένη μαυροφορεμένη μάνα με βουρκωμένα μάτια, για να συναντήσει το παιδί της. Να του πει και να ακούσει τα νέα του.
Οι αστυνομικοί φυσικά δεν βεβαίωσαν κλήση.
Πόνεσαν μαζί της. Γιατί είναι άνθρωποι και αυτοί.
πηγη
