Κι ομως τους εχουν εγκαταλειψει στην τυχη τους....
Μονο οι λ@θρο τους νοιαζουν....
Βρηκαν ευκαιρια οι Αλβανοι και αρπαζουν τις περιουσιες των
Ελληνων της Βορειου Ηπειρου !
Συνεχίζεται στην Βόρειο Ήπειρο ο Γολγοθάς των Ελλήνων μειονοτικών να σώσουν τις ελληνικές περιουσίες, απέναντι σε συντονισμένες προσπάθειες που περιλαμβάνουν και τον επηρεασμό των δικαστικών αποφάσεων, προκειμένου να προχωρήσει ο αφελληνισμός της περιοχής και να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της Ελληνικής Εθνικής μειονότητας με τις πατρογονικές εστίες της.
Εκτος του οργίου υφαρπαγής περιουσιών επι των οποίων ηδη κτίζονται πολυτελή τουριστικά συγκροτήματα στις Δρυμαδες και κυρίως στην Χειμάρα υπαρχουν και περιπτώσεις όπως εκείνης του χωριού Κώσταρι, που οι κάτοικοι προσπαθούν να διασώσουν τις κοινοτικές αγροτικές περιουσίες από την υφαρπαγή και την απόδοση τους με βαση πλαστούς τίτλους σε καταπατητές. Ο κοινοτάρχης Κωσταρίου Ηλιας Θάνος δίνει ακούραστα και παρά τις απειλές που δέχεται ακομη και σημερα έναν πολύχρονο δικαστικό αγώνα για να διασωθούν οι περιουσίες του Κωσταρίου, καθως οι ευθύνες δεν βαρύνουν μονο την αλβανική διοίκηση και το αλβανικό παρακράτος που συνδέεται πολύ συχνά με το αλβανικό πολιτικό σύστημα, αλλα και με τους τοπικούς άρχοντες αρκετοί από τους οποίους μαλιστα αν και προέρχονται από την Ελληνικη μειονότητα αμέλησαν για την υποθεση αυτή .
Τον περασμένο Γενάρη το Δικαστήριο των Αγίων Σαράντα απέρριψε την προσφυγή του Δήμου Φοινικεων και του προεδρείου του χωριού Κώσταρι για ακύρωση της αναγνώρισης ιδιοκτησίας σε δυο καταπατητές που ειχαν διεκδικήσει κοινοτική περιουσία με πλαστογραφημένο έγγραφο, που υποτίθεται προέρχεται από το 1937 και αφορά δικαιώματα επι 800 στρεμμάτων. Η καταφανώς αυθαίρετη απόφαση του Δικαστηρίου ήταν ένα από τα θεματα που έθιξαν οι κάτοικοι στην πρόσφατη επισκεψη του πρωθυπουργού Εντι Ράμα στην περιοχή, οπου δεσμεύθηκε προς τον Ηλία Θάνο να εξετασθεί η υποθεση…
Εχει ενδιαφέρον όμως το ιστορικό το οποίο δινει για την υπόθεση των περιουσιών ο κ. Θάνος, καθως από το 1946 εως το 1991 οι ιδιωτικές περιουσίες, η γεωργική γη, τα κτήματα οι δασικές και λιβανικές εκτάσεις είχαν περάσει στην κατοχή του κράτους. Τον Ιούλιο του 1991 η βουλή ψήφισε τον νόμο 7501 «Περί γεωργικής γης» με τον οποίο αποδόθηκαν κατά κεφαλήν 3 στρέμματα γεωργικής γης και μια μικρή έκταση από ελαιώνες και από τα οπωροφόρα. Όμως το 1993 ψηφίστηκε ο νομός 7689 «Περί επιστροφής και Συμψηφισμού των περιουσιών των πρώην ιδιοκτητών» με τον οποίο κλιμακώθηκε το σχέδιο υφαρπαγής των ελληνικων και κοινοτικών περιουσιών. Η επίθεση αυτή εναντίον των ελληνικων περιουσιών συνεχίσθηκε το 1998 όπου με νόμο μεταφέρεται η αρμοδιότητα αναγνώρισης περιουσιών, στην Υπηρεσία Επιστροφής και Συμψηφισμού Περιουσιών της κάθε περιφέρειας, οπου πλεον οι Τοπικές Αρχές δεν εχουν λόγο και μάλιστα δεν διαθέτουν ουτε δικαίωμα ενστάσεων, κατι που μετέτρεπε αυτομάτως τις αποφασεις, σε τελεσίδικες.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η αναγνώριση ως ιδιοκτητών στο Λυκουρσι, της Παγκόσμιας Επιτροπής Μπεκτασίδων, στα Εξαμιλια που κτίσθηκε ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά, στην Λιβαδειά, στο Βελιάχοβο, στους Κρογγους, στον Μεσοποταμο Φοινίκης, Κουλουριτσα, Φαναρι, Καρόκι, Καινούριο, Καλύβια του Σούσι, Περδικαρι, Λυβενα και πολλες ακομη περιοχές. Ο αγώνας που διεξάγουν με δική τους πρωτοβουλία, υπό καθεστως απειλών και με πολλες δυσκολίες μέλη της μειονοτητας, όπως ο κοινοτάρχης Κωσταρίου Ηλιας Θάνος, φαίνεται να είναι άνισος.
Το θεμα των περιουσιών θα πρέπει να είναι από τα πρώτα στην κορυφή της ατζέντας των συνομιλιών της Αθήνας με τα Τιρανα, καθως η περιουσία αποτελεί τον ισχυρότερο δεσμό της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας με τον τόπο της. Εξάλλου αυτός ειναι και ο στόχος της υφαρπαγής των ελληνικων περιουσιών, ο πλήρης αφελληνισμός της Βορείου Ηπείρου. Επίσης η Αθήνα εχει υποχρέωση να συμβάλλει και να συνδράμει τις προσπάθειες των Ελληνων μειονοτικών για δικαστική διεκδίκηση των περιουσιών τους αλλά ακόμη και την ενίσχυση τους με κάθε τρόπο ώστε να προσφύγουν εάν χρειασθεί και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να προστατεύσουν το δικαίωμα να επιβιώσουν στον τόπο τους. Είναι το ελάχιστο το οποίο οφείλει η Αθηνα έναντι των Βορειοηπειρωτών…
πηγη
Μονο οι λ@θρο τους νοιαζουν....
Βρηκαν ευκαιρια οι Αλβανοι και αρπαζουν τις περιουσιες των
Ελληνων της Βορειου Ηπειρου !
Συνεχίζεται στην Βόρειο Ήπειρο ο Γολγοθάς των Ελλήνων μειονοτικών να σώσουν τις ελληνικές περιουσίες, απέναντι σε συντονισμένες προσπάθειες που περιλαμβάνουν και τον επηρεασμό των δικαστικών αποφάσεων, προκειμένου να προχωρήσει ο αφελληνισμός της περιοχής και να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της Ελληνικής Εθνικής μειονότητας με τις πατρογονικές εστίες της.
Εκτος του οργίου υφαρπαγής περιουσιών επι των οποίων ηδη κτίζονται πολυτελή τουριστικά συγκροτήματα στις Δρυμαδες και κυρίως στην Χειμάρα υπαρχουν και περιπτώσεις όπως εκείνης του χωριού Κώσταρι, που οι κάτοικοι προσπαθούν να διασώσουν τις κοινοτικές αγροτικές περιουσίες από την υφαρπαγή και την απόδοση τους με βαση πλαστούς τίτλους σε καταπατητές. Ο κοινοτάρχης Κωσταρίου Ηλιας Θάνος δίνει ακούραστα και παρά τις απειλές που δέχεται ακομη και σημερα έναν πολύχρονο δικαστικό αγώνα για να διασωθούν οι περιουσίες του Κωσταρίου, καθως οι ευθύνες δεν βαρύνουν μονο την αλβανική διοίκηση και το αλβανικό παρακράτος που συνδέεται πολύ συχνά με το αλβανικό πολιτικό σύστημα, αλλα και με τους τοπικούς άρχοντες αρκετοί από τους οποίους μαλιστα αν και προέρχονται από την Ελληνικη μειονότητα αμέλησαν για την υποθεση αυτή .
Τον περασμένο Γενάρη το Δικαστήριο των Αγίων Σαράντα απέρριψε την προσφυγή του Δήμου Φοινικεων και του προεδρείου του χωριού Κώσταρι για ακύρωση της αναγνώρισης ιδιοκτησίας σε δυο καταπατητές που ειχαν διεκδικήσει κοινοτική περιουσία με πλαστογραφημένο έγγραφο, που υποτίθεται προέρχεται από το 1937 και αφορά δικαιώματα επι 800 στρεμμάτων. Η καταφανώς αυθαίρετη απόφαση του Δικαστηρίου ήταν ένα από τα θεματα που έθιξαν οι κάτοικοι στην πρόσφατη επισκεψη του πρωθυπουργού Εντι Ράμα στην περιοχή, οπου δεσμεύθηκε προς τον Ηλία Θάνο να εξετασθεί η υποθεση…
Εχει ενδιαφέρον όμως το ιστορικό το οποίο δινει για την υπόθεση των περιουσιών ο κ. Θάνος, καθως από το 1946 εως το 1991 οι ιδιωτικές περιουσίες, η γεωργική γη, τα κτήματα οι δασικές και λιβανικές εκτάσεις είχαν περάσει στην κατοχή του κράτους. Τον Ιούλιο του 1991 η βουλή ψήφισε τον νόμο 7501 «Περί γεωργικής γης» με τον οποίο αποδόθηκαν κατά κεφαλήν 3 στρέμματα γεωργικής γης και μια μικρή έκταση από ελαιώνες και από τα οπωροφόρα. Όμως το 1993 ψηφίστηκε ο νομός 7689 «Περί επιστροφής και Συμψηφισμού των περιουσιών των πρώην ιδιοκτητών» με τον οποίο κλιμακώθηκε το σχέδιο υφαρπαγής των ελληνικων και κοινοτικών περιουσιών. Η επίθεση αυτή εναντίον των ελληνικων περιουσιών συνεχίσθηκε το 1998 όπου με νόμο μεταφέρεται η αρμοδιότητα αναγνώρισης περιουσιών, στην Υπηρεσία Επιστροφής και Συμψηφισμού Περιουσιών της κάθε περιφέρειας, οπου πλεον οι Τοπικές Αρχές δεν εχουν λόγο και μάλιστα δεν διαθέτουν ουτε δικαίωμα ενστάσεων, κατι που μετέτρεπε αυτομάτως τις αποφασεις, σε τελεσίδικες.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η αναγνώριση ως ιδιοκτητών στο Λυκουρσι, της Παγκόσμιας Επιτροπής Μπεκτασίδων, στα Εξαμιλια που κτίσθηκε ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά, στην Λιβαδειά, στο Βελιάχοβο, στους Κρογγους, στον Μεσοποταμο Φοινίκης, Κουλουριτσα, Φαναρι, Καρόκι, Καινούριο, Καλύβια του Σούσι, Περδικαρι, Λυβενα και πολλες ακομη περιοχές. Ο αγώνας που διεξάγουν με δική τους πρωτοβουλία, υπό καθεστως απειλών και με πολλες δυσκολίες μέλη της μειονοτητας, όπως ο κοινοτάρχης Κωσταρίου Ηλιας Θάνος, φαίνεται να είναι άνισος.
Το θεμα των περιουσιών θα πρέπει να είναι από τα πρώτα στην κορυφή της ατζέντας των συνομιλιών της Αθήνας με τα Τιρανα, καθως η περιουσία αποτελεί τον ισχυρότερο δεσμό της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας με τον τόπο της. Εξάλλου αυτός ειναι και ο στόχος της υφαρπαγής των ελληνικων περιουσιών, ο πλήρης αφελληνισμός της Βορείου Ηπείρου. Επίσης η Αθήνα εχει υποχρέωση να συμβάλλει και να συνδράμει τις προσπάθειες των Ελληνων μειονοτικών για δικαστική διεκδίκηση των περιουσιών τους αλλά ακόμη και την ενίσχυση τους με κάθε τρόπο ώστε να προσφύγουν εάν χρειασθεί και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να προστατεύσουν το δικαίωμα να επιβιώσουν στον τόπο τους. Είναι το ελάχιστο το οποίο οφείλει η Αθηνα έναντι των Βορειοηπειρωτών…
πηγη
