13.10.1904… στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς, είχε πέσει η νύχτα. Πρέπει να ήταν κάπου μετά τις 7, όταν σκληροτράχηλοι πολεμιστές, βουβοί, θλιμμένοι και ανήμποροι να βοηθήσουν, γίνονται μάρτυρες των τελευταίων στιγμών του καπετάνιου, ακούγοντάς τον να λέει … «Πονάω … Νίκο, τον σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το ντουφέκι στον Μίκη τον γιο μου και να τους πεις ότι το καθήκον μου το έκανα … Πονάω … Σκοτώστε με … ».
Ο Παύλος Μελάς, ίσως η πιο εμβληματική μορφή του Μακεδονικού Αγώνα, στέλνει το μήνυμα ότι έκανε το χρέος του και αφήνοντας το σώμα του στην ιερή μακεδονική γη, φεύγει γι΄ αλλού … εκεί που τον περιμένουν, αλλά και εκεί που πρόκειται να υποδεχτεί, όσους έδωσαν πριν, αλλά και θα δώσουν μετά απ΄ αυτόν τη ζωή τους, για τον ίδιο ιερό σκοπό
Οι συνθήκες του θανάτου του καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου, που όπως θυμούνται οι παλιότεροι φίλοι προσπάθησα να παρουσιάσω σε σχετικό άρθρο μου στην τότε ενεργή ιστοσελίδα μου. Ωστόσο, τελικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η ιστορική αλήθεια για τον θάνατό του, όσο το γεγονός της θυσίας του που ξεσήκωσε τους Έλληνες και επέφερε αλυσιδωτά την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
13.10.2024
Λίγοι θυμούνται πια τον αγώνα και τη θυσία του καταλύτη για την απελευθέρωση της Μακεδονίας… Μία θυσία για την οποία ο Παύλος προετοιμαζόταν ψυχικά και σωματικά σε όλη τη σύντομη ζωή του. Το όνομά του όμως είναι άγνωστο στα παιδιά και τους νέους, γιατί δεν διδάσκεται πια στους μαθητές … γιατί δεν είναι εποχές για ηρωικά πατριωτικά πρότυπα … κι΄ έτσι κάποιοι φρόντισαν να ξεχαστεί η θυσία του … και πάντα με την συνένοχη σιωπή μας
