Έκλαψε από τα γέλια ο DollarWelcome με την άποψή μου ότι η Ελλάδα μπορεί να περάσει σε λίστες σοβαρού επενδυτικού ενδιαφέροντος. Και μου εξηγεί...
"Μου θυμίζεις κάθε πρωταπριλιά που μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία επενδύει στην Ελλάδα... Ποιος θα έρθει για παραγωγική επένδυση όταν για να βγουν οι άδειες θα τους πάρει 3 χρόνια μίνι, ενώ Γερμανία και Ολλανδία είναι στους 6 μήνες; Αν πάνε δικαστήριο χάσανε λόγω καθυστέρησης...”.
Έχει δίκιο. Και συμφωνώ μαζί του. Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει. ,
Μπορεί η δική μου άποψη (για την Ελλάδα των επενδύσεων και των επενδυτών μέσα από μια ρεαλιστική και τολμηρή αναπτυξιακή πολιτική) να μεταφέρει τις κάποιες ελπίδες των τελευταίων της παραγωγής της χώρας που αναζητούν επιχειρηματικό περιβάλλον και όχι "κίνητρα με μετρητά στο χέρι...”, υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στο όλο θέμα.
Αυτή που θίγει ο αξιοπρόσεκτος σχολιαστής. Ο αρνητισμός του κράτους σε κάθε ανάπτυξη. Ο πόλεμος στην ιδιωτική οικονομία. Ο 50χρονος πόλεμος να μην πάρουν οι ιδιώτες χώρο από τον κρατισμό.
Αυτός είναι ο και λόγος που το θεωρείς περίπου θαύμα στην Ελλάδα να καταφέρεις να κάνεις επένδυση και να αποκτήσεις την άδεια της λειτουργίας της συντομότερα από 5-7 χρόνια.
Εάν βεβαίως, στο μεταξύ, δεν σου γίνει προσφυγή, από τους γύρω κατοίκους ή τους οικοπεδοφάγους (πράγμα 95% πιθανό), οπότε έχεις άλλα 5 χρόνια να ξεμπλέξεις. Και θα είσαι τυχερός αν στη 5ετία εκδικασθεί η υπόθεσή σου και κλείσει ο φάκελός σου.
Θέλετε κι άλλα για να δώσουμε περισσότερο δίκιο στον DollarWelcome;
Πρόκειται να επενδύσεις σε βιομηχανική μονάδα; Η διαδικασία εγκρίσεων μπορεί να δείχνει ότι έχει αλλάξει αλλά για να πάρεις στο χέρι τις τελικές άδειες από το κράτος (κάπου 3-4 άδειες μαζί με την περιβαλλοντική) είναι (στην πράξη) αυτή που ξέρουμε από το 1950!
Πρόσχημα δήθεν το περιβάλλον (και ας καίει τα γύρω χωράφια ο μελισσοκόμος...), σε συνδυασμό με την επίσης δήθεν προστασία των κατοίκων από την όχληση...
Και ας έχουν στα χέρια τους οι κρατικοί υπάλληλοι στοιχεία του επενδυτή ότι τα μηχανήματα που θα εγκατασταθούν είναι τα πλέον σύγχρονα και η παραγωγή θα ακολουθεί κανόνες και δεξιότητες.
Ελάτε και πέστε εσείς τώρα (με στοιχεία βέβαια) ότι από αυτά που περιγράφουμε έχει αλλάξει κάτι στη σοβιετία του Ελλαδιστάν.
Την ελληνική σοβιετία που μάχεται 40 χρόνια με άγριο τρόπο (που οι πάντες γνωρίζουν) τις ιδιωτικές επενδύσεις, τη βιομηχανική παραγωγή ως και τις ξενοδοχειακές επενδύσεις.
Άλλο τώρα αν στα λόγια και στις "σάλτσες” των εγκαινίων επιμένουν ότι στηρίζουν την ιδιωτική οικονομία και ειδικά τη βιοτεχνία ως το καλύτερο φυτώριο για τη βιομηχανία του τόπου..., και άλλα παρόμοια γλυκανάλατα.
Βρείτε μου εσείς (στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης από την πρώτη ημέρα ως και τη σημερινή που γράφονται αυτές οι γραμμές) το έργο που έγινε για να παταχθεί η γραφειοκρατία.
Για να μεταβληθεί σε βάθος το απίθανο βραχυκύκλωμα που συναντά κάθε επενδυτής που εμπιστεύεται το ελληνικό κράτος, σε ό,τι λέει για την ανάπτυξη.
Βρείτε το και αποδείξτε το. Και μη σας παρασύρουν αυτά που θα ακούσετε για τις αναθεωρήσεις και μεταβολές της νομοθεσίας με τους 4-5 αναπτυξιακούς νόμους που προώθησαν και ψήφισαν κάποιες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Οι νομοθεσίες αυτές (όπως συμβαίνει και με το χωροταξικό και το πολεοδομικό) παραμένουν μισές για μισό αιώνα! Δεν έχουν ολοκληρωθεί. Είναι μόνο στα χαρτιά. Γιατί; Γιατί η γραφειοκρατία είναι μέγα όπλο στα χέρια του κράτους. Όπλο που δεν θα το χάσει ποτέ.
