Η Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν είναι πλέον στο «μάτι» των ΗΠΑ.
Μπορει να κανουν τον φιλο...
Μπορει να χαμογελουν...
Το σιγουρο ειναι οτι δεν συγχωρουν οσα τους εχει κανει....
Η χώρα έχει τοποθετηθεί στην πλευρά των «εχθρών» μαζί με Ρωσία, Ιράν και Β.Κορέα και μένει μόνο …το πότε και το πώς …θα εκδιωχθεί από την εξουσία ο σουλτάνος με ατιμωτικό όμως τρόπο προς παραδειγματισμό στους επόμενους, κάτι που κυοφορείται εντατικά εδώ και 3 χρόνια λόγω των νεο-οθωμανικών του βλέψεων.
Επίσης η Τουρκία θα διαμελιστεί πραγματικά σε πολλά κομμάτια, διότι όταν φύγει ο Ερντογάν, ενδέχεται κατά τους δυτικούς, να αναλάβει αργότερα ένας κλώνος του Τούρκου ηγέτη με τεράστιες συνέπειες στα σχέδια τους.
Δεν υπάρχει πλέον πραγματική συζήτηση σχετικά με τη φύση του καθεστώτος του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναφέρει ο τύπος των ΗΠΑ.
Τον περασμένο χρόνο, το περιβόητο Freedom House κατέταξε την Τουρκία στην ζώνη των χωρών που «δεν διαθέτουν δημοκρατικές ελευθερίες», εντάσσοντας την στο κλαμπ μαζί με Ρωσία, Ιράν, Βόρεια Κορέα και Βενεζουέλα, σε έναν ιδιότυπο «άξονα του κακού» που αποτελεί συνεχή στόχο της πραγματικής «κυβέρνησης των ΗΠΑ».
Από το 2012, η ΜΚΟ «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» χαρακτήρισαν την Τουρκία ως τη «μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους» με την κατάσταση να χειροτερεύει συνεχώς.
Το τουρκικό κράτος ελέγχει αυστηρά και τιμωρεί όποιον τολμά να ορθώσει ανάστημα από την τουρκική αντιπολίτευση. Οι τουρκικές φυλακές είναι γεμάτες με πολιτικούς κρατούμενους.
Φαίνεται ότι ο Ερντογάν υλοποιεί την κυνική του πολιτική περί δικής τους εμπνεύσεως «δημοκρατίας», θέλοντας να φτάσει μέχρι τον επιθυμητό του προορισμό…που είναι η απόλυτη εξουσία.
Πολλοί Τούρκοι που επισκέπτονται τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη μιλούν για τον φόβο και την παράνοια που έχουν «σκεπάσει» την τουρκική κοινωνία.
Όπως και με τα πιο καταχρηστικά αυταρχικά καθεστώτα στον κόσμο, οι Τούρκοι φοβούνται ότι ένας λάθος λόγος ή ένα ψιθυριστό αστείο, θα μπορούσε να οδηγήσει τον οποιοδήποτε σε ανάκριση, σύλληψη ή φυλάκιση.
Όπως στις κομμουνιστικές χώρες του ψυχρού πολέμου, όταν ένας «δραστήριος» γείτονας ή ένας αδικημένος επιχειρηματίας μπορεί να καταθέσει μια ψεύτικη δήλωση και να καταστρέψει τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.
Οι δικτάτορες μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνονται ασφαλείς στην εξουσία τους, αλλά δεν είναι.
Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες ξυπνούν καθημερινά με αυτοπεποίθηση που βασίζεται στη νομιμότητα της ασφάλειας της θητείας τους, ενώ οι δικτάτορες πρέπει να αυξάνουν καθημερινά την ασφάλεια, συνειδητοποιώντας ότι θα μπορούσε η κάθε μέρα να είναι η τελευταία τους.
Κανείς τους δεν αναμένει ποτέ καρδιακή προσβολή, δολοφονία ή πραξικόπημα που θα τερμάτιζε την κυριαρχία τους, αλλά όλοι κάπως έτσι χάνουν την εξουσία σχεδόν πάντοτε.
Όσο για τον Ερντογάν, σχεδόν 15 χρόνια μετά την πρώτη ανάληψη της πρωθυπουργίας του, φαίνεται ασφαλής στην εξουσία, μολονότι έλαβε μόνο μια φορά την πλειοψηφία και πιθανόν μόνο τότε, επειδή στην συνέχεια οι δικοί του διορισμένοι αξιωματούχοι και υποστηρικτές ελέγχουν τα ψηφοδέλτια και την κάθε εκλογική διαδικασία.
Πως όμως θα τελειώσει η θητεία του Ερντογάν; Υπάρχουν μόνο τέσσερις δυνατότητες:
Πλήρης έλεγχος του κράτους
Αυτή είναι η προτίμηση του Ερντογάν. Βγαίνοντας ο ίδιος από τη φτώχεια, έχει συγκεντρώσει μια περιουσία αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων και δεν είναι στις προθέσεις του να ρισκάρει χαλαρώνοντας τα χέρια του από τα ηνία της εξουσίας.
Ο Τούρκος ηγέτης προβάλλει μια εικόνα ευσεβούς ισλαμιστή, ενώ η σύζυγός του Εμινέ, όπως και η πρώην πρώην κυρία της Αργεντινής Έβιτα Περόν, είναι εθισμένη στην πολυτέλεια.
Η συσσώρευση οικογενειακού πλούτου και η δυνατότητα ταπείνωσης των εχθρών του, ξένων και εγχώριων, δεν είναι τα μόνα κίνητρα που διαμορφώνουν την αναζήτηση της εξουσίας από τον Ερντογάν.
Ειλικρινής, ή όχι, η θρησκευτική πεποίθηση είναι ένας άλλος παράγοντας που παίζει ρόλο στην διακυβέρνηση του. Καθώς η Τουρκία πλησιάζει την 100η επέτειό της, ο Ερντογάν επιδιώκει να εγκαινιάσει μια δεύτερη τουρκική δημοκρατία με ισλαμική κατεύθυνση, κλείνοντας οριστικά την ιστορική κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ.
Ίσως ο μεγαλύτερος λόγος του Ερντογάν να παραμείνει στην εξουσία είναι να εξασφαλίσει την κληρονομικότητα της οικογένειάς του.
Ενώ το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ΑΚΡ, ήταν το όχημα με το οποίο ανήλθε στην εξουσία, ο ίδιος απέπεμψε τόσο το πρώην Πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιούλ, όσο και τον υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, λέγοντας ότι ήταν «σύνδεσμοι» με τον εξορκισμένο εχθρό του, τον κληρικό Φαιτουλάχ Γκουλέν, και απειλώντας τους με φυλάκιση ανά πάσα στιγμή.
Ο Σουλτάνος έχει τοποθετήσει τους γιους του Αχμέτ και Μπιλάλ ως τοποτηρητές της τεράστιας περιουσίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων της οικογένειας του, μαζί με τον γαμπρό του Berat Albayrak, ο οποίος σήμερα υπηρετεί ως υπουργός Οικονομικών, και ο οποίος προκρίνεται για να τον διαδεχθεί.
Αυτό όμως που ξεχνά ο Ερντογάν είναι ότι τις ίδιες προσπάθειες είχε κάνει και ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ για να βάλει τον γιο Γκαμάλ στην εξουσία, προκαλώντας όχι μόνο τις μάζες αλλά και τις στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών να τον αποπέμψουν και να τον οδηγήσουν στην φυλακή.
Ο Ερντογάν υποτιμά πραγματικά τους ανταγωνιστές του μέσα στο ίδιο του το κόμμα (ΑΚΡ), οι οποίοι βρίσκονται σε αναμονή να διώξουν τους γιους του και τον γαμπρό του με συνοπτικές διαδικασίες, όταν φύγει από την εξουσία ο ίδιος.
Εξορία
Η παράνοια του Ερντογάν είναι μια πραγματική κατάσταση. Η Τουρκία είναι λίγο πριν την κοινωνική «έκρηξη», ως μια χύτρα ταχύτητας, με τις δυνάμεις ασφαλείας της να είναι το καπάκι. Κάθε σύλληψη, κατάσχεση και εκκαθάριση, μεσούσης μιας οικονομικής ύφεσης, δημιουργεί τεράστια πίεση στην τουρκική κοινωνία που δεν αντέχει πλέον.
Μπορεί να είναι μόνο θέμα χρόνου μέχρι να υπάρξει έκρηξη. Ο Ερντογάν για παράδειγμα καταδίκασε την εκδίωξη του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο , του πρώτου εκλεγμένου προέδρου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας , αλλά παρέβλεψε την πραγματική ιστορία.
Μέσα σε ένα μόνο έτος, ο άγριος ισλαμιστής Μόρσι κατάφερε να μετατρέψει την υποστήριξη εκατομμυρίων απλών Αιγυπτίων εναντίον του.
Οι επικριτές του σημερινού Προέδρου Abdul Fatteh el-Sisi μπορούν να τον κατηγορήσουν ότι έκανε πραξικόπημα, ενώ οι υποστηρικτές του μπορούν να πουν ότι ήταν επανάσταση.
Όποια και αν είναι η σημασιολογία, ένα πράγμα είναι σαφές: ο Sisi δεν θα μπορούσε να ήταν στην εξουσία αν ο Morsi δεν είχε χάσει την πλήρη υποστήριξη του λαού.
Εάν ο τουρκικός λαός εξεγερθεί καθολικά, τι θα κάνει ο Ερντογάν;
Η καλύτερη επιλογή του θα ήταν να φύγει στην εξορία.
Ο δικτάτορας της Ουγκάντας Idi Amin επέλεξε την Σαουδική Αραβία για να αυτοεξοριστεί. Το ίδιο συνέβη και με τον πρώην Τυνήσιο πρόεδρο Zine El Abidine Ben Ali.
Ο ηγέτης της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς επέλεξε τη Μόσχα και ο πρώην πρόεδρος της Γκάμπια, Γιάχγια Τζάμμε, επέλεξε την Γουινέα.
Ακριβώς λοιπόν αργά-αργά όπως στην Λιβύη ο Μουαμάρ Καντάφι έχανε τους φίλους του και την διεθνή στήριξη , έτσι και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ερντογάν έχει περιορίσει τις επιλογές του.
Οι αγκαλιές του Ερντογάν στην Μουσουλμανική Αδελφότητα σημαίνει ότι η Σαουδική Αραβία είναι εκτός φιλικών καθεστώτων. Ούτε η Ρωσία όμως είναι ένας σίγουρος «φίλος».
Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ερντογάν είναι πολύ χρήσιμος στο παιγνίδι και στις προσπάθειες του να φέρει σε δύσκολη θέση τη Δύση.
Όταν ο Ερντογάν δεν θα είναι πλέον χρήσιμος, ο Πούτιν θα τον πετάξει στα στυμμένη λεμονόκουπα.
Το καθεστώς Μαδούρο στη Βενεζουέλα μπορεί να μην έχει μεγάλη διάρκεια πλέον. Έτσι οι επιλογές του Ερντογάν θα περιοριστούν στο Κατάρ ή το Αζερμπαϊτζάν.
Εάν ο Ερντογάν έχει προοπτική να αγοράσει ακίνητα στην μία ή στην άλλη χώρα πριν ο διάδοχός του ή οι εχθροί του στη διεθνή κοινότητα παγώσουν τους πολλούς λογαριασμούς του, αυτό είναι δικό του θέμα .
Φυλάκιση
Οι δικτάτορες συχνά εξαπατώνται και σκέπτονται ότι μπορούν να ανακτήσουν την εξουσία, ακόμα και όταν η λαϊκή οργή αρχίζει μαζικά να στρέφεται εναντίον τους.
Ο Χόσνι Μουμπάρακ μετακόμισε επίσης από το παλάτι που ζούσε στη φυλακή, αν και αργότερα έλαβε χάρη.
Εάν ξεσπάσει η τεράστια δημόσια οργή του τουρκικού λαού μαζικά και επέλθει αλλαγή καθεστώτος στην Τουρκία, οι εισαγγελείς μπορούν να επιλέξουν τα εγκλήματα με τα οποία θα χρεώσουν τον Ερντογάν.
Για παράδειγμα όταν εξελέγη πρωθυπουργός ο Ερντογάν, υπήρχαν ήδη εκκρεμείς κατηγορίες διαφθοράς που χρονολογούνταν από τότε που ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης.
Η συσσώρευση τεράστιου πλούτου δεν έχει καμία νομική εξήγηση. Οι δικοί του συνάδελφοι του στο AKP έχουν λογαριασμούς του σε ξένες τράπεζες.
Παρόλο που ο Τούρκος ηγέτης απορρίπτει πολλές διαρροές τηλεφωνικών συνομιλιών που τον «καίνε» ως κατασκευασμένες, κανένας Τούρκος αναλυτής πληροφοριών στην ΜΙΤ πραγματικά δεν το συμμερίζεται, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την αστυνομία.
Υπάρχουν δεκάδες έγγραφα που μπορούν να αποκαλύψουν ολόκληρη την ιστορία νομιμοποίησης εσόδων του Ερντογάν από παράνομες δραστηριότητες.
Επίσης η ολοκληρωτική καταστροφή κουρδικών πόλεων όπως το Cizre, το Nusaybin, το Sur και το Σιρνάκ αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τα οποία θα δικαστεί στο μέλλον ο Τούρκος ηγέτης.
Εν ολίγοις, εάν ο Ερντογάν βρεθεί εν μέσω πολιτικών αναταραχών, μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με δεκαετίες φυλάκιση , αν όχι χειρότερα.
Εκτέλεση
Ο Ερντογάν δεν θα ήταν ούτε ο πρώτος Τούρκος ηγέτης που θα ήταν φυλακισμένος, αν οι επικριτές του ζητήσουν εκδίκηση και το σύστημα δικαιοσύνης το επιτρέψει, ούτε όμως ο πρώτος ηγέτης που θα εκτελούνταν.
Το 1950, ο Adnan Menderes του Δημοκρατικού Κόμματος έγινε πρωθυπουργός μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές της χώρας. Συνέχισε να διαχειρίζεται την εξουσία για τα επόμενα 10 χρόνια, προεδρεύοντας όχι μόνο της εισόδου της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αλλά και της άνευ προηγουμένου οικονομικής ανάπτυξης.
Ωστόσο, το 1960, ενόψει των υποψιών του Ψυχρού Πολέμου για σχέσεις με την ΕΣΣΔ και την ανοχή του στο Ισλάμ στη δημόσια ζωή, ο τουρκικός στρατός προκάλεσε πραξικόπημα με το οποίο ο Μεντερές φυλακίστηκε.
Τελικά, ένα δικαστήριο τον βρήκε ένοχο υπεξαίρεσης, ενώ στηλιτεύτηκε για παραβίαση του συντάγματος διότι διέταξε πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο κόστισε τη ζωή πολλών εκατοντάδων Ελλήνων πολιτών της Τουρκίας. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1961, η τουρκική χούντα τον οδήγησε στην κρεμάλα.
Το 1990 όμως, το τουρκικό κοινοβούλιο όχι μόνο αποκατέστησε τον Μεντερές, αλλά επέτρεψε να κατασκευαστεί και ένα μαυσωλείο προς τιμήν του.
Ενώ η εκτέλεση του Μεντερές συγκλόνισε την Τουρκία, έθεσε ένα προηγούμενο. Αφού ο Μεντερές κρεμάστηκε ενώ ήταν αθώος κατά κάποιους Τούρκους, τι θα γίνει με τον Ερντογάν, ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένοχος με αδιάσειστα στοιχεία ;
Με λίγα λόγια ο Μεντερές ήταν κατά πολλούς Τούρκους εθνικιστές ένας μάρτυρας ο οποίος εκτελέστηκε, δίνοντας όμως στην τουρκική πολιτική σκηνή ένα προηγούμενο σε όσους έχουν εμπλακεί σε εθνοκάθαρση, εγκλήματα πολέμου, τρομοκρατία και μαζική διαφθορά, να πληρώσουν την τελική τιμή της.
Πολύ συχνά στη Μέση Ανατολή και στην Τουρκία, ειδικά στις άθλιες κοινωνίες, καθηγητές, τύπος και πολιτικοί, μπερδεύουν την ανάλυση με την υπεράσπιση κάποιου πολιτικού.
Κάποιοι μπορεί να αντιδράσουν αρνητικά στην έκφραση τυχόν σεναρίων που δεν συμμορφώνονται με τις φιλοδοξίες του τουρκικού καθεστώτος.
Μια ματιά όμως γύρω από τον άμεσο ορίζοντα του Ερντογάν υποδηλώνει ότι το μέλλον του δεν είναι φωτεινό και ότι η ταπείνωση και η δικαιοσύνη θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή, να αντικαταστήσουν την πολυτέλεια και την εξουσία την οποία απολαμβάνει αυτός και η οικογένειά του εδώ και τόσα χρόνια.
Μπορει να κανουν τον φιλο...
Μπορει να χαμογελουν...
Το σιγουρο ειναι οτι δεν συγχωρουν οσα τους εχει κανει....
Η χώρα έχει τοποθετηθεί στην πλευρά των «εχθρών» μαζί με Ρωσία, Ιράν και Β.Κορέα και μένει μόνο …το πότε και το πώς …θα εκδιωχθεί από την εξουσία ο σουλτάνος με ατιμωτικό όμως τρόπο προς παραδειγματισμό στους επόμενους, κάτι που κυοφορείται εντατικά εδώ και 3 χρόνια λόγω των νεο-οθωμανικών του βλέψεων.
Επίσης η Τουρκία θα διαμελιστεί πραγματικά σε πολλά κομμάτια, διότι όταν φύγει ο Ερντογάν, ενδέχεται κατά τους δυτικούς, να αναλάβει αργότερα ένας κλώνος του Τούρκου ηγέτη με τεράστιες συνέπειες στα σχέδια τους.
Δεν υπάρχει πλέον πραγματική συζήτηση σχετικά με τη φύση του καθεστώτος του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναφέρει ο τύπος των ΗΠΑ.
Τον περασμένο χρόνο, το περιβόητο Freedom House κατέταξε την Τουρκία στην ζώνη των χωρών που «δεν διαθέτουν δημοκρατικές ελευθερίες», εντάσσοντας την στο κλαμπ μαζί με Ρωσία, Ιράν, Βόρεια Κορέα και Βενεζουέλα, σε έναν ιδιότυπο «άξονα του κακού» που αποτελεί συνεχή στόχο της πραγματικής «κυβέρνησης των ΗΠΑ».
Από το 2012, η ΜΚΟ «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» χαρακτήρισαν την Τουρκία ως τη «μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους» με την κατάσταση να χειροτερεύει συνεχώς.
Το τουρκικό κράτος ελέγχει αυστηρά και τιμωρεί όποιον τολμά να ορθώσει ανάστημα από την τουρκική αντιπολίτευση. Οι τουρκικές φυλακές είναι γεμάτες με πολιτικούς κρατούμενους.
Φαίνεται ότι ο Ερντογάν υλοποιεί την κυνική του πολιτική περί δικής τους εμπνεύσεως «δημοκρατίας», θέλοντας να φτάσει μέχρι τον επιθυμητό του προορισμό…που είναι η απόλυτη εξουσία.
Πολλοί Τούρκοι που επισκέπτονται τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη μιλούν για τον φόβο και την παράνοια που έχουν «σκεπάσει» την τουρκική κοινωνία.
Όπως και με τα πιο καταχρηστικά αυταρχικά καθεστώτα στον κόσμο, οι Τούρκοι φοβούνται ότι ένας λάθος λόγος ή ένα ψιθυριστό αστείο, θα μπορούσε να οδηγήσει τον οποιοδήποτε σε ανάκριση, σύλληψη ή φυλάκιση.
Όπως στις κομμουνιστικές χώρες του ψυχρού πολέμου, όταν ένας «δραστήριος» γείτονας ή ένας αδικημένος επιχειρηματίας μπορεί να καταθέσει μια ψεύτικη δήλωση και να καταστρέψει τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.
Οι δικτάτορες μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνονται ασφαλείς στην εξουσία τους, αλλά δεν είναι.
Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες ξυπνούν καθημερινά με αυτοπεποίθηση που βασίζεται στη νομιμότητα της ασφάλειας της θητείας τους, ενώ οι δικτάτορες πρέπει να αυξάνουν καθημερινά την ασφάλεια, συνειδητοποιώντας ότι θα μπορούσε η κάθε μέρα να είναι η τελευταία τους.
Κανείς τους δεν αναμένει ποτέ καρδιακή προσβολή, δολοφονία ή πραξικόπημα που θα τερμάτιζε την κυριαρχία τους, αλλά όλοι κάπως έτσι χάνουν την εξουσία σχεδόν πάντοτε.
Όσο για τον Ερντογάν, σχεδόν 15 χρόνια μετά την πρώτη ανάληψη της πρωθυπουργίας του, φαίνεται ασφαλής στην εξουσία, μολονότι έλαβε μόνο μια φορά την πλειοψηφία και πιθανόν μόνο τότε, επειδή στην συνέχεια οι δικοί του διορισμένοι αξιωματούχοι και υποστηρικτές ελέγχουν τα ψηφοδέλτια και την κάθε εκλογική διαδικασία.
Πως όμως θα τελειώσει η θητεία του Ερντογάν; Υπάρχουν μόνο τέσσερις δυνατότητες:
Πλήρης έλεγχος του κράτους
Αυτή είναι η προτίμηση του Ερντογάν. Βγαίνοντας ο ίδιος από τη φτώχεια, έχει συγκεντρώσει μια περιουσία αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων και δεν είναι στις προθέσεις του να ρισκάρει χαλαρώνοντας τα χέρια του από τα ηνία της εξουσίας.
Ο Τούρκος ηγέτης προβάλλει μια εικόνα ευσεβούς ισλαμιστή, ενώ η σύζυγός του Εμινέ, όπως και η πρώην πρώην κυρία της Αργεντινής Έβιτα Περόν, είναι εθισμένη στην πολυτέλεια.
Η συσσώρευση οικογενειακού πλούτου και η δυνατότητα ταπείνωσης των εχθρών του, ξένων και εγχώριων, δεν είναι τα μόνα κίνητρα που διαμορφώνουν την αναζήτηση της εξουσίας από τον Ερντογάν.
Ειλικρινής, ή όχι, η θρησκευτική πεποίθηση είναι ένας άλλος παράγοντας που παίζει ρόλο στην διακυβέρνηση του. Καθώς η Τουρκία πλησιάζει την 100η επέτειό της, ο Ερντογάν επιδιώκει να εγκαινιάσει μια δεύτερη τουρκική δημοκρατία με ισλαμική κατεύθυνση, κλείνοντας οριστικά την ιστορική κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ.
Ίσως ο μεγαλύτερος λόγος του Ερντογάν να παραμείνει στην εξουσία είναι να εξασφαλίσει την κληρονομικότητα της οικογένειάς του.
Ενώ το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ΑΚΡ, ήταν το όχημα με το οποίο ανήλθε στην εξουσία, ο ίδιος απέπεμψε τόσο το πρώην Πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιούλ, όσο και τον υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, λέγοντας ότι ήταν «σύνδεσμοι» με τον εξορκισμένο εχθρό του, τον κληρικό Φαιτουλάχ Γκουλέν, και απειλώντας τους με φυλάκιση ανά πάσα στιγμή.
Ο Σουλτάνος έχει τοποθετήσει τους γιους του Αχμέτ και Μπιλάλ ως τοποτηρητές της τεράστιας περιουσίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων της οικογένειας του, μαζί με τον γαμπρό του Berat Albayrak, ο οποίος σήμερα υπηρετεί ως υπουργός Οικονομικών, και ο οποίος προκρίνεται για να τον διαδεχθεί.
Αυτό όμως που ξεχνά ο Ερντογάν είναι ότι τις ίδιες προσπάθειες είχε κάνει και ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ για να βάλει τον γιο Γκαμάλ στην εξουσία, προκαλώντας όχι μόνο τις μάζες αλλά και τις στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών να τον αποπέμψουν και να τον οδηγήσουν στην φυλακή.
Ο Ερντογάν υποτιμά πραγματικά τους ανταγωνιστές του μέσα στο ίδιο του το κόμμα (ΑΚΡ), οι οποίοι βρίσκονται σε αναμονή να διώξουν τους γιους του και τον γαμπρό του με συνοπτικές διαδικασίες, όταν φύγει από την εξουσία ο ίδιος.
Εξορία
Η παράνοια του Ερντογάν είναι μια πραγματική κατάσταση. Η Τουρκία είναι λίγο πριν την κοινωνική «έκρηξη», ως μια χύτρα ταχύτητας, με τις δυνάμεις ασφαλείας της να είναι το καπάκι. Κάθε σύλληψη, κατάσχεση και εκκαθάριση, μεσούσης μιας οικονομικής ύφεσης, δημιουργεί τεράστια πίεση στην τουρκική κοινωνία που δεν αντέχει πλέον.
Μπορεί να είναι μόνο θέμα χρόνου μέχρι να υπάρξει έκρηξη. Ο Ερντογάν για παράδειγμα καταδίκασε την εκδίωξη του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο , του πρώτου εκλεγμένου προέδρου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας , αλλά παρέβλεψε την πραγματική ιστορία.
Μέσα σε ένα μόνο έτος, ο άγριος ισλαμιστής Μόρσι κατάφερε να μετατρέψει την υποστήριξη εκατομμυρίων απλών Αιγυπτίων εναντίον του.
Οι επικριτές του σημερινού Προέδρου Abdul Fatteh el-Sisi μπορούν να τον κατηγορήσουν ότι έκανε πραξικόπημα, ενώ οι υποστηρικτές του μπορούν να πουν ότι ήταν επανάσταση.
Όποια και αν είναι η σημασιολογία, ένα πράγμα είναι σαφές: ο Sisi δεν θα μπορούσε να ήταν στην εξουσία αν ο Morsi δεν είχε χάσει την πλήρη υποστήριξη του λαού.
Εάν ο τουρκικός λαός εξεγερθεί καθολικά, τι θα κάνει ο Ερντογάν;
Η καλύτερη επιλογή του θα ήταν να φύγει στην εξορία.
Ο δικτάτορας της Ουγκάντας Idi Amin επέλεξε την Σαουδική Αραβία για να αυτοεξοριστεί. Το ίδιο συνέβη και με τον πρώην Τυνήσιο πρόεδρο Zine El Abidine Ben Ali.
Ο ηγέτης της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς επέλεξε τη Μόσχα και ο πρώην πρόεδρος της Γκάμπια, Γιάχγια Τζάμμε, επέλεξε την Γουινέα.
Ακριβώς λοιπόν αργά-αργά όπως στην Λιβύη ο Μουαμάρ Καντάφι έχανε τους φίλους του και την διεθνή στήριξη , έτσι και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ερντογάν έχει περιορίσει τις επιλογές του.
Οι αγκαλιές του Ερντογάν στην Μουσουλμανική Αδελφότητα σημαίνει ότι η Σαουδική Αραβία είναι εκτός φιλικών καθεστώτων. Ούτε η Ρωσία όμως είναι ένας σίγουρος «φίλος».
Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ερντογάν είναι πολύ χρήσιμος στο παιγνίδι και στις προσπάθειες του να φέρει σε δύσκολη θέση τη Δύση.
Όταν ο Ερντογάν δεν θα είναι πλέον χρήσιμος, ο Πούτιν θα τον πετάξει στα στυμμένη λεμονόκουπα.
Το καθεστώς Μαδούρο στη Βενεζουέλα μπορεί να μην έχει μεγάλη διάρκεια πλέον. Έτσι οι επιλογές του Ερντογάν θα περιοριστούν στο Κατάρ ή το Αζερμπαϊτζάν.
Εάν ο Ερντογάν έχει προοπτική να αγοράσει ακίνητα στην μία ή στην άλλη χώρα πριν ο διάδοχός του ή οι εχθροί του στη διεθνή κοινότητα παγώσουν τους πολλούς λογαριασμούς του, αυτό είναι δικό του θέμα .
Φυλάκιση
Οι δικτάτορες συχνά εξαπατώνται και σκέπτονται ότι μπορούν να ανακτήσουν την εξουσία, ακόμα και όταν η λαϊκή οργή αρχίζει μαζικά να στρέφεται εναντίον τους.
Ο Χόσνι Μουμπάρακ μετακόμισε επίσης από το παλάτι που ζούσε στη φυλακή, αν και αργότερα έλαβε χάρη.
Εάν ξεσπάσει η τεράστια δημόσια οργή του τουρκικού λαού μαζικά και επέλθει αλλαγή καθεστώτος στην Τουρκία, οι εισαγγελείς μπορούν να επιλέξουν τα εγκλήματα με τα οποία θα χρεώσουν τον Ερντογάν.
Για παράδειγμα όταν εξελέγη πρωθυπουργός ο Ερντογάν, υπήρχαν ήδη εκκρεμείς κατηγορίες διαφθοράς που χρονολογούνταν από τότε που ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης.
Η συσσώρευση τεράστιου πλούτου δεν έχει καμία νομική εξήγηση. Οι δικοί του συνάδελφοι του στο AKP έχουν λογαριασμούς του σε ξένες τράπεζες.
Παρόλο που ο Τούρκος ηγέτης απορρίπτει πολλές διαρροές τηλεφωνικών συνομιλιών που τον «καίνε» ως κατασκευασμένες, κανένας Τούρκος αναλυτής πληροφοριών στην ΜΙΤ πραγματικά δεν το συμμερίζεται, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την αστυνομία.
Υπάρχουν δεκάδες έγγραφα που μπορούν να αποκαλύψουν ολόκληρη την ιστορία νομιμοποίησης εσόδων του Ερντογάν από παράνομες δραστηριότητες.
Επίσης η ολοκληρωτική καταστροφή κουρδικών πόλεων όπως το Cizre, το Nusaybin, το Sur και το Σιρνάκ αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τα οποία θα δικαστεί στο μέλλον ο Τούρκος ηγέτης.
Εν ολίγοις, εάν ο Ερντογάν βρεθεί εν μέσω πολιτικών αναταραχών, μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με δεκαετίες φυλάκιση , αν όχι χειρότερα.
Εκτέλεση
Ο Ερντογάν δεν θα ήταν ούτε ο πρώτος Τούρκος ηγέτης που θα ήταν φυλακισμένος, αν οι επικριτές του ζητήσουν εκδίκηση και το σύστημα δικαιοσύνης το επιτρέψει, ούτε όμως ο πρώτος ηγέτης που θα εκτελούνταν.
Το 1950, ο Adnan Menderes του Δημοκρατικού Κόμματος έγινε πρωθυπουργός μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές της χώρας. Συνέχισε να διαχειρίζεται την εξουσία για τα επόμενα 10 χρόνια, προεδρεύοντας όχι μόνο της εισόδου της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αλλά και της άνευ προηγουμένου οικονομικής ανάπτυξης.
Ωστόσο, το 1960, ενόψει των υποψιών του Ψυχρού Πολέμου για σχέσεις με την ΕΣΣΔ και την ανοχή του στο Ισλάμ στη δημόσια ζωή, ο τουρκικός στρατός προκάλεσε πραξικόπημα με το οποίο ο Μεντερές φυλακίστηκε.
Τελικά, ένα δικαστήριο τον βρήκε ένοχο υπεξαίρεσης, ενώ στηλιτεύτηκε για παραβίαση του συντάγματος διότι διέταξε πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο κόστισε τη ζωή πολλών εκατοντάδων Ελλήνων πολιτών της Τουρκίας. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1961, η τουρκική χούντα τον οδήγησε στην κρεμάλα.
Το 1990 όμως, το τουρκικό κοινοβούλιο όχι μόνο αποκατέστησε τον Μεντερές, αλλά επέτρεψε να κατασκευαστεί και ένα μαυσωλείο προς τιμήν του.
Ενώ η εκτέλεση του Μεντερές συγκλόνισε την Τουρκία, έθεσε ένα προηγούμενο. Αφού ο Μεντερές κρεμάστηκε ενώ ήταν αθώος κατά κάποιους Τούρκους, τι θα γίνει με τον Ερντογάν, ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένοχος με αδιάσειστα στοιχεία ;
Με λίγα λόγια ο Μεντερές ήταν κατά πολλούς Τούρκους εθνικιστές ένας μάρτυρας ο οποίος εκτελέστηκε, δίνοντας όμως στην τουρκική πολιτική σκηνή ένα προηγούμενο σε όσους έχουν εμπλακεί σε εθνοκάθαρση, εγκλήματα πολέμου, τρομοκρατία και μαζική διαφθορά, να πληρώσουν την τελική τιμή της.
Πολύ συχνά στη Μέση Ανατολή και στην Τουρκία, ειδικά στις άθλιες κοινωνίες, καθηγητές, τύπος και πολιτικοί, μπερδεύουν την ανάλυση με την υπεράσπιση κάποιου πολιτικού.
Κάποιοι μπορεί να αντιδράσουν αρνητικά στην έκφραση τυχόν σεναρίων που δεν συμμορφώνονται με τις φιλοδοξίες του τουρκικού καθεστώτος.
Μια ματιά όμως γύρω από τον άμεσο ορίζοντα του Ερντογάν υποδηλώνει ότι το μέλλον του δεν είναι φωτεινό και ότι η ταπείνωση και η δικαιοσύνη θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή, να αντικαταστήσουν την πολυτέλεια και την εξουσία την οποία απολαμβάνει αυτός και η οικογένειά του εδώ και τόσα χρόνια.
πηγη
