Ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα εποχή μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης να εξαπολύουν εκ νέου κατηγορίες εναντίον του.
Οι κατηγορίες περιλαμβάνουν χαρακτηρισμούς όπως "φασίστας" και "ακροδεξιός", ενώ επιχειρείται να παρουσιαστεί η δημοκρατική διαδικασία ως η μόνη νόμιμη πορεία. Ωστόσο, αν δούμε ψύχραιμα τα αποτελέσματα που έχει φέρει η λεγόμενη δημοκρατία στη ζωή μας, γεννιούνται πολλά ερωτήματα.
Ανελευθερία στο όνομα της ελευθερίας
Πόσο έχει ωφελήσει, τελικά, η δημοκρατία την ανθρωπότητα;
Αυτή η "δημοκρατία" δεν ήταν που προώθησε πολέμους, όπως στην Ουκρανία και το Ισραήλ, με αμέτρητα θύματα και καταστροφές; Τα τραγικά αποτελέσματα αυτών των πολέμων, που πολλές φορές πλήττουν τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού, είναι ορατά.
Επιπλέον, μέσα από δημοκρατικούς νόμους, οι κυβερνήσεις δεν είναι αυτές που εξώθησαν την οικονομία σε κρίση, εκτοξεύοντας τις τιμές στην ενέργεια, στα καύσιμα, στα βασικά καταναλωτικά αγαθά; Πολλοί πολίτες, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, βρέθηκαν σε απόγνωση.
Κι όμως, αυτή η ίδια "δημοκρατία" δεν επέβαλε υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, lockdown, και πρόστιμα που περιορίζουν τις ελευθερίες των πολιτών; Οι απαγορεύσεις μετακίνησης και η αυστηρή επιτήρηση εισήχθησαν με πρόσχημα τη δημόσια υγεία, αλλά πόσοι άνθρωποι στριμώχτηκαν στα όρια της ανοχής τους;
Αυτή η "δημοκρατία" είναι που ελέγχει την πληροφορία, φιλτράροντας τις ειδήσεις μέσω κοινωνικών δικτύων και διαμόρφωσης απόψεων. Αν το Facebook ή άλλες πλατφόρμες θεωρήσουν ότι κάτι δεν είναι «συμβατό», απλώς εξαφανίζεται από το κοινό.
Και όταν οι πολιτικές αποφάσεις οδηγούν σε βαριά φορολογία, όταν οι αγρότες αναγκάζονται να βγουν στους δρόμους, ποιος ακούει τη φωνή τους; Τα κρατικά όργανα και οι νόμοι στρέφονται ενάντια στους πολίτες που υποτίθεται πως προστατεύουν.
Είναι σαφές πως η εφαρμογή της δημοκρατίας όπως την ξέρουμε έχει φτάσει σε ένα σημείο κρίσης. Το να αναρωτηθούμε αν υπάρχει άλλος τρόπος διακυβέρνησης δεν σημαίνει υποστήριξη ενός απολυταρχικού καθεστώτος, αλλά ανάγκη για κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό από αυτό που μας έφερε εδώ.
Μήπως θα έπρεπε να δούμε εναλλακτικές; Να αναζητήσουμε μια μορφή ηγεσίας που πραγματικά φροντίζει για το καλό του συνόλου, χωρίς να παγιδεύεται σε πολιτικές ατζέντες και προσωπικά συμφέροντα; Στο κάτω κάτω, το να στραφούμε προς κάτι άλλο μπορεί να είναι και η μόνη διέξοδος από ένα μοντέλο που φαίνεται να έχει χάσει την επαφή με τις ανάγκες και τα προβλήματα των ανθρώπων.
Η αμφισβήτηση της δημοκρατίας ως έχει δεν σημαίνει παραίτηση από την ελπίδα, αλλά έκκληση για ουσιαστική αλλαγή, μακριά από την πολιτική εξάρτηση και τις καταστροφικές αποφάσεις που οδήγησαν την κοινωνία στον όλεθρο.
