Θα αλλαξει κατι;
Κι αν αλλαξει, θα αλλαξει προς το καλυτερο;
ΕΙΔΩΜΕΝ.......
Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας απέσπασε εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό που εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση, υπό την έννοια της απουσίας κάθε ενδεχόμενης κίνησης αποσταθεροποίησης της ηγεσίας του στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι και αυτός ένας ξεκάθαρος νικητής των εκλογών.
Επικεφαλής μιας κυβέρνησης που πάμπολλα χίλια λάθη ουσίας, αλλά και κρίσιμες επικοινωνιακές γκάφες ολκής το τελευταίο διάστημα, το αποτέλεσμα που πέτυχε στις εκλογές είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Η δε εικόνα της επόμενης ημέρας, μοιάζει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του…
Αφού ξεκαθαρίσει την κατάσταση και χωρίς ασφυκτικές πιέσεις από εξωτερικούς παράγοντες για να “βάλει πλάτη” οπουδήποτε, θα επικεντρωθεί στο να “πετάει πέτρες” από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, με στόχο να επανέλθει στην εξουσία.
Αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο, μπορεί να φθάσει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Μια πρώτη αν και λίγο “μπακαλίστικη” τακτική, θα ήταν να αθροίσει κανείς τα ποσοστά των κομμάτων που τοποθετούνται στη μία και την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Το αποτέλεσμα που βρίσκεις είναι ένα “χονδρικό” 50-50.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχύει η εικασία ότι ένα μέρος του ΚΙΝΑΛ εξακολουθεί να κοιτάει πιο πολύ προς μια “μετριοπαθή Νέα Δημοκρατία”, παρά προς έναν “έξαλλο ΣΥΡΙΖΑ”. Εάν όμως αυτό αλλάζει λίγο το 50-50, σε περίπτωση που προσπαθήσεις να διακρίνεις στο επίπεδο της νοοτροπίας των Ελλήνων πόσοι είναι “κρατοκεντρικοί” ή “κρατοεξαρτώμενοι”, για να μην το χαρακτηρίσει κανείς αλλιώς, το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας ίσως ανεβαίνει στο 70%…
Άρα, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Εκεί που κάποιοι αφελείς (σ.σ. πιθανώς συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς στο DP) συζητούν για τα αυτονόητα που πρέπει η χώρα να κάνει, ασχέτως του ποιος θα τα κάνει, για να πορευτεί φυσιολογικά μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, ο αντικειμενικός στόχος μιας πολύ μεγάλης μερίδας του πολιτικού συστήματος δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του κλασικού “λάφυρου”: Του Δημοσίου. Ή αλλιώς, της περίφημης “κουτάλας” της εξουσίας.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις τα λόγια που ακούστηκαν από την πλευρά του απερχόμενου πρωθυπουργού που θυμήθηκε σε “χρόνο μηδέν” τις… “αντιστασιακές” του καταβολές! Κι αν υπολογίσει κανείς ότι μέσα στη Βουλή θα βρίσκεται ο Γιάνης Βαρουφάκης, ένας πρώην σύντροφος που θεωρεί εαυτόν προδομένο και πως ξεπουλήθηκε όταν προσπάθησε – ασχέτως μεθόδου – να αντισταθεί στους πιστωτές της χώρας από αυτόν που σήμερα ομνύει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού, το συμπέρασμα είναι μάλλον εύκολο…
Η ελληνική πολιτική ζωή θα έχει τρεις κομματικούς σχηματισμούς οι οποίοι θα κονταροχτυπηθούν για “τα μάτια” του Έλληνα Αριστερού, μέσω της κλασικής δοκιμασμένης συνταγής της κινητοποίησης του πεζοδρομίου! Τι κι αν αυτό είναι συνταγή καταστροφής και πρόκλησης βραχυκυκλώματος κάθε κυβερνητικού έργου;
Κι όταν λέμε θα κονταροχτυπηθούν, θα παρατηρηθούν και φαινόμενα πλειοδοσίας, με στόχο την εξασφάλιση της εύνοιας των επαγγελματιών της βίαιης αντίδρασης σε οποιαδήποτε αλλαγή στη χώρα, στην με κάθε τρόπο καθήλωση της χώρας στην υπανάπτυξη και σε όρους οικονομικούς και διανοητικούς. Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση.
Τι κι αν όταν οι ίδιοι κυβέρνησαν, κι έκαναν κωλοτούμπες περιωπής σε σχέση με τις διακηρύξεις τους, αλλά και χειρίστηκαν με τον τρόπο που χειρίστηκαν κάποια από τα αποκαλούμενα ως “εθνικά θέματα”, δεν αντιμετώπισαν παρόμοιες συνθήκες;
Διότι όσοι π.χ. κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο διαμαρτυρόμενοι για τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έκαψαν την πόλη. Αντιθέτως, λοιδορήθηκαν και αποκλήθηκαν συλλήβδην ως φασίστες, διότι τόλμησαν να εκφέρουν διαφορετική άποψη από τη δικτατορία των δήθεν προοδευτικών στη χώρα. Ίσως διότι η “επάρατος Δεξιά” τελικά μειονεκτεί σε αυτό το ζήτημα της κινητοποίησης του πεζοδρομίου..
Θα επιχειρήσουν να “επενδύσουν” στο πεζοδρόμιο οδηγώντας σε μια κατάσταση που θα προκαλέσει χάος στην κοινωνία, θα αυξήσει το πολιτικό κόστος του “ταξικού” (σ.σ. έρχεται τάχιστα ξανά στη μόδα…) αντιπάλου με σκοπό να μην αφήσει τον πολιτικό αντίπαλο ούτε καν να δοκιμάσει κάποια άλλη οικονομική συνταγή που θα μείωνε την εξάρτηση του Έλληνα πολίτη από το Δημόσιο.
Κι επειδή ο ελληνικός λαός ίσως και να έχει τελικά μνήμη… χρυσόψαρου, ενώ κατά πλειοψηφία μετράει τα πάντα με το τι φιλοδώρημα θα του δώσει ο πολιτικός που είναι στην εξουσία, χωρίς καν να μπαίνει στον κόπο να αναλογιστεί τι του πήραν πρώτα, αφού μονίμως κάποιος άλλος φταίει για ό,τι μας συμβαίνει, η πρόβλεψη για την επόμενη μέρα της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι ζοφερή και να προκαλεί μεγάλο προβληματισμό.
Ζούμε σε μια δυτική – υποτίθεται – χώρα όπου στα σοβαρά συζητάμε για το αν μπορούν να ανοίξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια! Όχι υπό ποιους όρους αυτά θα μπορούν να ανοίγουν! Για να πάρουμε ένα μόνο απλό παράδειγμα...
Οι κύριοι υποστηρικτές της απαγόρευσης, προστατεύουν το κατεστημένο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, που έχει γεμίσει τα πανεπιστήμια με φελλούς, που έχουν μηδενική παρουσία συγγραφική, που για να σου γράψουν ένα άρθρο 500 λέξεων θέλουν στην καλύτερη των περιπτώσεων μερικές μέρες, πρόσωπα καταφανούς επιστημονικής και όχι μόνο ανεπάρκειας, που όμως έπαιξαν το παιχνίδι επιτυχώς, με τους νεοελληνικούς του κανόνες.
Είχαν και το “σπρωξιματάκι” τους, είχαν και την επαφή τους με τους καθηγητάδες, όταν δεν πάει σόι το “βασίλειο” είναι πασιφανώς και βρέθηκαν να διδάσκουν σε πανεπιστήμιο. Την ίδια στιγμή, αυτοί που συντηρούν την κατάσταση κρατικοδίαιτης αναξιοκρατίας, τα δικά τους παιδιά τα στέλνουν σε ιδιωτικά σχολεία κάθε βαθμίδας της εκπαίδευσης, ενώ και οι ίδιοι ενίοτε συμπληρώνουν το εισόδημά τους διδάσκοντας σε ξένα πανεπιστήμια στην αλλοδαπή.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, το μόνο θετικό είναι η έξωση από τη Βουλή της Χρυσής Αυγής. Αντί αυτής από τον χώρο της άκρας δεξιάς μπήκε η “Ελληνική Λύση” του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος είναι προφανές από τις πρώτες δηλώσεις, ότι θα προσπαθήσει να μην επαναλάβει τις εξαλλοσύνες των Χρυσαυγιτών για να καθιερωθεί ως μια “σοβαρή” πολιτική δύναμη.
Στόχος του ενδεχομένως είναι να αποτελέσει και “εφεδρεία” του ευρύτερου δεξιού χώρου, εάν το ΚΙΝΑΛ αποφασίσει να ακολουθήσει την κούρσα της αριστερής “αντιστασιακής” πλειοδοσίας…
Παρά το αξιοπρεπές ποσοστό που απέσπασε στις εκλογές το ΚΙΝΑΛ, το κόμμα της Φώφης Γεννηματά βλέπει ξεκάθαρα ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι είτε να το λεηλατήσει είτε να το ενσωματώσει σε μια “νέα κεντροαριστερά” υπό την ηγεσία Τσίπρα, αφού τελικός στόχος είναι η παλινόρθωση του δικομματισμού.
Μόνο που από την άλλη πλευρά δεν θα βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίσαμε με τα στραβά του και τα καλά του τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά μια πολύ πιο συντηρητική και δογματική – με αριστερούς όρους – παράταξη που θα παριστάνει την σοσιαλδημοκρατία, διατηρώντας όμως ανέπαφες τις τακτικές και τις πρακτικές της άκρας αριστεράς, αφού αυτό βολεύει για την επιδίωξη κατάληψης της εξουσίας.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θα συνέλθει ούτε τώρα. Η χώρα θα συνεχίσει να υποφέρει από την αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, έστω σε κάποια ελάχιστα που πρέπει να γίνουν από όλους για να προχωρήσει η Ελλάδα ομαλά στο μέλλον, με την φυσιολογική εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
Δύσκολα θα αποφύγει η χώρα την απλή αναλογική, με αποτέλεσμα ο σχηματισμός κυβέρνησης να είναι δυσχερής. Δυσχερέστερη θα είναι όμως η διακυβέρνηση της χώρας, αφού όλα θα γίνονται… μεσοβέζικα. Όσο ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αριστερές ή δεξιές ιδεοληψίες και να δει τι έχουν κάνει οι προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, ακολουθώντας έστω με την παραδοσιακή (μας) καθυστέρηση, καλά μαντάτα δεν μπορούν να αναμένονται.
Σε όλο αυτό το σκηνικό της ιδιοτελούς αντιμετώπισης της πολιτικής, η Ελλάδα θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει δυσανάλογα σοβαρές απειλές ασφαλείας. Αντί αυτές οι απειλές να κάνουν τις πολιτικές δυνάμεις να σοβαρευτούν και να υπάρξει ένα ελάχιστο συνεννόησης, αφήνοντας εκτός του πολιτικού παιχνιδιού κάποιους τομείς κρίσιμους για τη συλλογική μας επιβίωση, αυτό που θα συμβεί πιθανότατα, είναι η χρήση των δεδομένων που θα προκύπτουν από τις εξελίξεις ως όπλο κατά των πολιτικών αντιπάλων.
Επειδή όσα προαναφέρθηκαν περιγράφτηκαν ως δυνητικό “σενάριο ανησυχίας”, ας ελπίσουμε ότι δεν θα το βρούμε μπροστά μας. Πόσοι όμως πιστεύουν ότι όσα περιέχονται σε αυτό, απέχουν πολύ από την πρόσφατη και την παρελθοντική εμπειρία μας; Πάλι θα πορευτούμε στο περίπου…
phgh
Κι αν αλλαξει, θα αλλαξει προς το καλυτερο;
ΕΙΔΩΜΕΝ.......
Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας απέσπασε εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό που εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση, υπό την έννοια της απουσίας κάθε ενδεχόμενης κίνησης αποσταθεροποίησης της ηγεσίας του στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι και αυτός ένας ξεκάθαρος νικητής των εκλογών.
Επικεφαλής μιας κυβέρνησης που πάμπολλα χίλια λάθη ουσίας, αλλά και κρίσιμες επικοινωνιακές γκάφες ολκής το τελευταίο διάστημα, το αποτέλεσμα που πέτυχε στις εκλογές είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Η δε εικόνα της επόμενης ημέρας, μοιάζει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του…
Αφού ξεκαθαρίσει την κατάσταση και χωρίς ασφυκτικές πιέσεις από εξωτερικούς παράγοντες για να “βάλει πλάτη” οπουδήποτε, θα επικεντρωθεί στο να “πετάει πέτρες” από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, με στόχο να επανέλθει στην εξουσία.
Αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο, μπορεί να φθάσει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Μια πρώτη αν και λίγο “μπακαλίστικη” τακτική, θα ήταν να αθροίσει κανείς τα ποσοστά των κομμάτων που τοποθετούνται στη μία και την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Το αποτέλεσμα που βρίσκεις είναι ένα “χονδρικό” 50-50.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχύει η εικασία ότι ένα μέρος του ΚΙΝΑΛ εξακολουθεί να κοιτάει πιο πολύ προς μια “μετριοπαθή Νέα Δημοκρατία”, παρά προς έναν “έξαλλο ΣΥΡΙΖΑ”. Εάν όμως αυτό αλλάζει λίγο το 50-50, σε περίπτωση που προσπαθήσεις να διακρίνεις στο επίπεδο της νοοτροπίας των Ελλήνων πόσοι είναι “κρατοκεντρικοί” ή “κρατοεξαρτώμενοι”, για να μην το χαρακτηρίσει κανείς αλλιώς, το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας ίσως ανεβαίνει στο 70%…
Άρα, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Εκεί που κάποιοι αφελείς (σ.σ. πιθανώς συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς στο DP) συζητούν για τα αυτονόητα που πρέπει η χώρα να κάνει, ασχέτως του ποιος θα τα κάνει, για να πορευτεί φυσιολογικά μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, ο αντικειμενικός στόχος μιας πολύ μεγάλης μερίδας του πολιτικού συστήματος δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του κλασικού “λάφυρου”: Του Δημοσίου. Ή αλλιώς, της περίφημης “κουτάλας” της εξουσίας.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις τα λόγια που ακούστηκαν από την πλευρά του απερχόμενου πρωθυπουργού που θυμήθηκε σε “χρόνο μηδέν” τις… “αντιστασιακές” του καταβολές! Κι αν υπολογίσει κανείς ότι μέσα στη Βουλή θα βρίσκεται ο Γιάνης Βαρουφάκης, ένας πρώην σύντροφος που θεωρεί εαυτόν προδομένο και πως ξεπουλήθηκε όταν προσπάθησε – ασχέτως μεθόδου – να αντισταθεί στους πιστωτές της χώρας από αυτόν που σήμερα ομνύει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού, το συμπέρασμα είναι μάλλον εύκολο…
Η ελληνική πολιτική ζωή θα έχει τρεις κομματικούς σχηματισμούς οι οποίοι θα κονταροχτυπηθούν για “τα μάτια” του Έλληνα Αριστερού, μέσω της κλασικής δοκιμασμένης συνταγής της κινητοποίησης του πεζοδρομίου! Τι κι αν αυτό είναι συνταγή καταστροφής και πρόκλησης βραχυκυκλώματος κάθε κυβερνητικού έργου;
Κι όταν λέμε θα κονταροχτυπηθούν, θα παρατηρηθούν και φαινόμενα πλειοδοσίας, με στόχο την εξασφάλιση της εύνοιας των επαγγελματιών της βίαιης αντίδρασης σε οποιαδήποτε αλλαγή στη χώρα, στην με κάθε τρόπο καθήλωση της χώρας στην υπανάπτυξη και σε όρους οικονομικούς και διανοητικούς. Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση.
Τι κι αν όταν οι ίδιοι κυβέρνησαν, κι έκαναν κωλοτούμπες περιωπής σε σχέση με τις διακηρύξεις τους, αλλά και χειρίστηκαν με τον τρόπο που χειρίστηκαν κάποια από τα αποκαλούμενα ως “εθνικά θέματα”, δεν αντιμετώπισαν παρόμοιες συνθήκες;
Διότι όσοι π.χ. κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο διαμαρτυρόμενοι για τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έκαψαν την πόλη. Αντιθέτως, λοιδορήθηκαν και αποκλήθηκαν συλλήβδην ως φασίστες, διότι τόλμησαν να εκφέρουν διαφορετική άποψη από τη δικτατορία των δήθεν προοδευτικών στη χώρα. Ίσως διότι η “επάρατος Δεξιά” τελικά μειονεκτεί σε αυτό το ζήτημα της κινητοποίησης του πεζοδρομίου..
Θα επιχειρήσουν να “επενδύσουν” στο πεζοδρόμιο οδηγώντας σε μια κατάσταση που θα προκαλέσει χάος στην κοινωνία, θα αυξήσει το πολιτικό κόστος του “ταξικού” (σ.σ. έρχεται τάχιστα ξανά στη μόδα…) αντιπάλου με σκοπό να μην αφήσει τον πολιτικό αντίπαλο ούτε καν να δοκιμάσει κάποια άλλη οικονομική συνταγή που θα μείωνε την εξάρτηση του Έλληνα πολίτη από το Δημόσιο.
Κι επειδή ο ελληνικός λαός ίσως και να έχει τελικά μνήμη… χρυσόψαρου, ενώ κατά πλειοψηφία μετράει τα πάντα με το τι φιλοδώρημα θα του δώσει ο πολιτικός που είναι στην εξουσία, χωρίς καν να μπαίνει στον κόπο να αναλογιστεί τι του πήραν πρώτα, αφού μονίμως κάποιος άλλος φταίει για ό,τι μας συμβαίνει, η πρόβλεψη για την επόμενη μέρα της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι ζοφερή και να προκαλεί μεγάλο προβληματισμό.
Ζούμε σε μια δυτική – υποτίθεται – χώρα όπου στα σοβαρά συζητάμε για το αν μπορούν να ανοίξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια! Όχι υπό ποιους όρους αυτά θα μπορούν να ανοίγουν! Για να πάρουμε ένα μόνο απλό παράδειγμα...
Οι κύριοι υποστηρικτές της απαγόρευσης, προστατεύουν το κατεστημένο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, που έχει γεμίσει τα πανεπιστήμια με φελλούς, που έχουν μηδενική παρουσία συγγραφική, που για να σου γράψουν ένα άρθρο 500 λέξεων θέλουν στην καλύτερη των περιπτώσεων μερικές μέρες, πρόσωπα καταφανούς επιστημονικής και όχι μόνο ανεπάρκειας, που όμως έπαιξαν το παιχνίδι επιτυχώς, με τους νεοελληνικούς του κανόνες.
Είχαν και το “σπρωξιματάκι” τους, είχαν και την επαφή τους με τους καθηγητάδες, όταν δεν πάει σόι το “βασίλειο” είναι πασιφανώς και βρέθηκαν να διδάσκουν σε πανεπιστήμιο. Την ίδια στιγμή, αυτοί που συντηρούν την κατάσταση κρατικοδίαιτης αναξιοκρατίας, τα δικά τους παιδιά τα στέλνουν σε ιδιωτικά σχολεία κάθε βαθμίδας της εκπαίδευσης, ενώ και οι ίδιοι ενίοτε συμπληρώνουν το εισόδημά τους διδάσκοντας σε ξένα πανεπιστήμια στην αλλοδαπή.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, το μόνο θετικό είναι η έξωση από τη Βουλή της Χρυσής Αυγής. Αντί αυτής από τον χώρο της άκρας δεξιάς μπήκε η “Ελληνική Λύση” του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος είναι προφανές από τις πρώτες δηλώσεις, ότι θα προσπαθήσει να μην επαναλάβει τις εξαλλοσύνες των Χρυσαυγιτών για να καθιερωθεί ως μια “σοβαρή” πολιτική δύναμη.
Στόχος του ενδεχομένως είναι να αποτελέσει και “εφεδρεία” του ευρύτερου δεξιού χώρου, εάν το ΚΙΝΑΛ αποφασίσει να ακολουθήσει την κούρσα της αριστερής “αντιστασιακής” πλειοδοσίας…
Παρά το αξιοπρεπές ποσοστό που απέσπασε στις εκλογές το ΚΙΝΑΛ, το κόμμα της Φώφης Γεννηματά βλέπει ξεκάθαρα ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι είτε να το λεηλατήσει είτε να το ενσωματώσει σε μια “νέα κεντροαριστερά” υπό την ηγεσία Τσίπρα, αφού τελικός στόχος είναι η παλινόρθωση του δικομματισμού.
Μόνο που από την άλλη πλευρά δεν θα βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίσαμε με τα στραβά του και τα καλά του τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά μια πολύ πιο συντηρητική και δογματική – με αριστερούς όρους – παράταξη που θα παριστάνει την σοσιαλδημοκρατία, διατηρώντας όμως ανέπαφες τις τακτικές και τις πρακτικές της άκρας αριστεράς, αφού αυτό βολεύει για την επιδίωξη κατάληψης της εξουσίας.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θα συνέλθει ούτε τώρα. Η χώρα θα συνεχίσει να υποφέρει από την αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, έστω σε κάποια ελάχιστα που πρέπει να γίνουν από όλους για να προχωρήσει η Ελλάδα ομαλά στο μέλλον, με την φυσιολογική εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
Δύσκολα θα αποφύγει η χώρα την απλή αναλογική, με αποτέλεσμα ο σχηματισμός κυβέρνησης να είναι δυσχερής. Δυσχερέστερη θα είναι όμως η διακυβέρνηση της χώρας, αφού όλα θα γίνονται… μεσοβέζικα. Όσο ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αριστερές ή δεξιές ιδεοληψίες και να δει τι έχουν κάνει οι προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, ακολουθώντας έστω με την παραδοσιακή (μας) καθυστέρηση, καλά μαντάτα δεν μπορούν να αναμένονται.
Σε όλο αυτό το σκηνικό της ιδιοτελούς αντιμετώπισης της πολιτικής, η Ελλάδα θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει δυσανάλογα σοβαρές απειλές ασφαλείας. Αντί αυτές οι απειλές να κάνουν τις πολιτικές δυνάμεις να σοβαρευτούν και να υπάρξει ένα ελάχιστο συνεννόησης, αφήνοντας εκτός του πολιτικού παιχνιδιού κάποιους τομείς κρίσιμους για τη συλλογική μας επιβίωση, αυτό που θα συμβεί πιθανότατα, είναι η χρήση των δεδομένων που θα προκύπτουν από τις εξελίξεις ως όπλο κατά των πολιτικών αντιπάλων.
Επειδή όσα προαναφέρθηκαν περιγράφτηκαν ως δυνητικό “σενάριο ανησυχίας”, ας ελπίσουμε ότι δεν θα το βρούμε μπροστά μας. Πόσοι όμως πιστεύουν ότι όσα περιέχονται σε αυτό, απέχουν πολύ από την πρόσφατη και την παρελθοντική εμπειρία μας; Πάλι θα πορευτούμε στο περίπου…
phgh
