Στα γεωγραφικά όρια των κρατών ο υπερπατριωτισμός της Τουρκίας σχεδιάζεται πάνω στην εφαρμογή του Εθνικού όρκου, και πιο κοντά στην διακήρυξη των έξι σημείων που ψήφισε το τελευταίο Οθωμανικό κοινοβούλιο, στις αρχές του 1920, με αναφορά τις αποφάσεις των συνελεύσεων των Τούρκων Εθνικιστών .
Διεκδικώντας εκτός από την Μεσόγειο και το Αιγαίο, εδάφη που ανήκουν στην Ελλάδα, την Βουλγαρία , την Συρία και το Ιράκ, έτσι για να θυμόμαστε την πολιτική του γειτονικού κράτους, τις ρίζες του Τουρκικού εθνικισμού, αλλά και την σύνθεση του Οθωμανικού κράτους με το Ισλάμ.
Πέρα από όλα αυτά, η προάσπιση των Εθνικών τους συμφερόντων, ξεπερνούν τα γεωγραφικά όρια ενός κράτους, που οραματίζεται την ανάδυση του νέου τουρκικού εθνικισμού, την πολιτική κληρονομιά του Ατατούρκ, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας χώρας που συνδέονται με την ιστορία της Τουρκίας και με την συνέχεια του Ισλαμισμού.
Εξάλλου, ο νεοθωμανισμός βασίζεται στην επέκταση των συνόρων της Τουρκίας εις βάρος των γειτονικών της κρατών, τονίζοντας πιο πολύ τις κυρίαρχες πολιτικές ισχύος μέσα από τον θεσμό της σουλτανικής εξουσίας, παρότι η σύγχρονη διπλωματία ορίζει την παγκοσμιοποίηση, αλλά και την αναδιοργάνωση του κόσμου.
Αντίθετα εδώ στην Ελλάδα, προσπαθώντας να αποκτήσουμε εθνική συνείδηση και ταυτότητα μέσα από την καλλιέργεια και την αξία του πατριωτισμού, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός, χαρακτηρίζει υπερπατριώτες όσους ανησυχούν για την Ελλάδα, αλλά και για την ιστορική συνέχεια του Έθνους μας.
Σε μια εποχή που τα εθνικά μας προβλήματα αυξάνονται, αντί να μειώνονται, οι γεωγραφικοί χάρτες ανα -σχεδιάζονται με ευκολία και διαφορετικούς προσανατολισμούς, με μια άλλη δυναμική που ορίζει αυτή την φορά, το μεταίχμιο ανάμεσα στα γεωγραφικά σύνορα και στις επεκτατικές βλέψεις ενός κράτους που αναγνωρίζει ισχυρές εξουσίες στο όνομα της Οθωμανικής κληρονομιάς και στο σύστημα της πολιτικής ηγεμονίας.
Η χαρτογράφηση σε παλαιότερες και σε νεότερες εποχές, φανερώνουν τις διαθέσεις της γείτονας χώρας, αλλά και τα όρια ενός κράτους , που φτάνει μέχρι και την Θεσσαλονίκη .