Μὲ τὴν Ἑλλάδα γρυποκρατούμενη, τὴν μισὴ καμμένη, τὴν ἄλλη μισὴ πνιγμένη, ὁλόκληρη νὰ βουλιάζει ἀπὸ λαθρομετανάστες καὶ πανταχόθεν ἐπήλυδες· μὲ ἀποχαυνωμένους, Ζωίλους, ἀποκτηνωμένους βαρβαρόφρονες, ἀνθέλληνες καὶ μὲ μία μακρόθεν ἐν ἐξελίξει καλῶς ὀργανωμένη μὲ διαφόρους τρόπους γενοκτονία βιολογική, ἠθική, ἰδεολογικὴ κάποιοι ἀκόμα θεωροῦν πὼς ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἐλευθέρα καὶ εἰς θέσιν νὰ ἑορτάζει τὴν «ἐλευθερία» της.
Κι ἀκόμη χειρότερα κάποιοι ἀκόμη πιστεύουν ὅτι ἡ ἐλευθερία κερδίζεται μὲ πανώ, συλλαλητήρια, ἀναίμακτα μὲ ῥόδα καὶ διαμαρτυρίες.
Τιμὴ καὶ δόξα σὲ ὅσους ἔπεσαν διαχρονικῶς γι' αὐτὰ τὰ ἱερὰ χώματα τῆς Ἑλλάδος· γιὰ τὰ πάτρια ἐδάφη τους· σὲ ὅσους βασανίστηκαν, ἀκρωτηριάστηκαν, θυσιάστηκαν...
Τιμὴ καὶ δόξα καὶ στὸν πρῶτον πεσόντα τοῦ ἑλληνοαλβανικοῦ μετώπου, τὸν «Πρωτεσίλαον» Ἀλέξανδρον Διάκον καὶ σὲ ὅσους ἔχυσαν τὸ αἷμα τους διαχρονικῶς γιὰ νὰ μὴ κουβαληθοῦν στὰ πάτρια ἐδάφη μας Ἀλβανοὶ καὶ λοιποὶ ἐχθοδοποί· καὶ μεγίστη ντροπὴ καὶ αἶσχος στοὺς ἀπογόνους τους ποὺ δὲν ἐσεβάσθησαν οὔτε τὸ αἷμα τῶν προγόνων τους, οὔτε τὴν ἱστορία, οὔτε τὰ ἑλληνικὰ ἰδανικά, οὔτε τίποτε καὶ ὑφέρπονται δίπλα σὲ παράσιτα.
«...Σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ῥωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὅσσα,
ῥαγιᾶδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι,
κούφιοι καὶ ὀκνοὶ καταφρονοῦν τὴν θεῖα τραχειά σου γλῶσσα,
τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι.
Καὶ δημοκόποι Κλέωνες καὶ λογοκόποι Ζωΐλοι,
Καὶ μαμμωνᾶδες βάρβαροι, καὶ χαῦνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, ὦ κοπάδια οἱ πιστικοὶ καὶ ψωριασμένοι οἱ σκύλοι
Κι οἱ χαροκόποι ἀδιάντροποι, καὶ πόρνη ἡ ῥωμιοσύνη!»,
Κωστὴς Παλαμάς, 1908.