Πολὺ καλά! Καὶ ἀργήσανε μάλιστα!
Κι ἀφῆστε τὴν γνωστὴ φιλολογία περὶ φιλορωσικοῦ ὀπαδισμοῦ καὶ γηπεδικῆς διαμάχης -βολικῆς γιὰ τοὺς ταρτούφους ἰσαποστάκηδες καὶ κατάλληλης γιὰ τοὺς δυσκοίλιους ναιμεναλλᾶδες.
Τὸ μοναδικό μας «γήπεδο» εἶναι ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ μοναδική μας «ὁμάδα» εἶναι ἡ Ἑλλάδα.
Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ οὐσιαστικὸς λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ὀρθὰ-κοφτὰ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία.
Καὶ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ἡ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ ποὺ κάνει στὴν Οὐκρανία εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα τὸ 1974 στὴν Κύπρο.
Ἡ Ρωσία εἰσβάλλει στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ προστατεύσει τοὺς ὁμοεθνεῖς της, ποὺ βάλλονταν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη ἀπὸ τοὺς ἐπιθετιστὲς ἀμερικανοκίνητους πραξικοπηματίες τοῦ Κιέβου.
Κάνει δηλαδὴ ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔκανε μόλις ἡ Τουρκία ἐπιτέθηκε στὴν Κύπρο.
Ὅσοι ἀφελῶς ἤ κακοβούλως συγκρίνουν τὴν Ρωσία στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν Τουρκία στὴν Κύπρο ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα.
Λησμονοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα καὶ μποροῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ εἰσβάλει στὴν Κύπρο γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὸν Ἀττίλα προασπιζόμενη Ἑλληνικὴ Γῆ καὶ προστατεύοντας τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου -ποὺ ἦταν καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ.
Καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀκόμη ἕναν ἀκόμη λόγο παραπάνω ἀπὸ τὴν Ρωσία γιὰ νὰ τὸ κάνει, στηριζόμενη πάνω στὸ διεθνὲς δίκαιο (μιᾶς καὶ γίνεται τόσος λόγος γι' αὐτό).
Ἡ Ἑλλάδα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ρωσία, ἦταν -καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, γιὰ ὅσους τὸ λησμονοῦν ἤ τὸ ἀγνοοῦν- ἐγγυήτρια δύναμη τῆς ἀκεραιότητας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.
Καὶ γι' αὐτὸ ἦταν ὄχι μόνο τὸ πατριωτικὸ καθῆκον ἀλλὰ καὶ ἡ διεθνὴς νομιμότητα αὐτὴ ποὺ τῆς ἐπέβαλε νὰ στείλει στρατὸ στὴν Κύπρο καὶ νὰ πετάξει τὸν Ἀττίλα στὴν θάλασσα.
Δὲν τὸ ἔπραξε ὅμως. Καὶ δὲν τὸ ἔπραξε δύο φορές.
Καὶ μὲ χούντα, ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερο μὲ δημοκρατία.
Τὴν πρώτη φορὰ οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν τὸ 7%. Μὲ τὴν πλήρη ἀπροθυμία τῆς Μεταπολίτευσης νὰ ἐπέμβει στρατιωτικὰ -καὶ μετὰ τὴν ἀπίθανη ὁμιλία τοῦ Μακαρίου, ποὺ δικαίωνε τὸ ἐπιχείρημα τῆς εἰσβολῆς τους- οἱ Τοῦρκοι ἀποθρασύνθηκαν ἐντελῶς καὶ κατέλαβαν τὸ 38%, τὸ ὁποῖο κατέχουν μέχρι σήμερα.
Καὶ ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ὄχι μόνο θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ τὸ κατέχουν, ὄχι μόνο ὅτι ἡ κατοχὴ ἔχει σχεδὸν νομιμοποιηθεῖ ὡς «τουρκοκυπριακὴ κοινότητα», ἀλλὰ ὅτι τὸ μέλλον ποὺ ἑτοιμάζουν καὶ οἱ ἑλληνικὲς ἡγεσίες, καὶ οἱ Ἀμερικάνοι καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, εἶναι ἡ παράδοση τοῦ σημερινοῦ κυπριακοῦ κράτους σὲ μία λύση πού, μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλον τρόπο, θὰ νομιμοποιεῖ τὰ τετελεσμένα τῆς τουρκικῆς κατοχῆς.
Ἡ Ρωσία, σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ἑλλάδα, δὲν ἀφήνει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας στὸ ἐπιθετικὸ ἔλεος τοῦ ἀμερικανοκίνητου Κιέβου.
Ἀφοῦ ἔκανε ὑπομονὴ ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια, βλέποντας τὸ Κίεβο νὰ παραβιάζει τὰ συμπεφωνημένα τοῦ Μίνσκ καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐγγυήτριες δυνάμεις νὰ κάνουν τὸν Κινέζο, ἀποφάσισε νὰ παρέμβει δυναμικὰ γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας -τοῦ λίκνου τοῦ ἀρχικοῦ Ρωσικοῦ Κράτους- καὶ νὰ προασπίσει τὸν ἑαυτό της ἀπέναντι σὲ ἕνα κράτος ποὺ μετατρέπεται, μέσα στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, σὲ ἀμερικανικὸ ὑβρίδιο, μὲ τὸ ΝΑΤΟ νὰ ἐπεκτείνεται στὴν Εὐρώπη καὶ νὰ παρεμβαίνει συστηματικὰ στὸν Καύκασο (μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πρόσφατη πορτοκαλὶ ἐπανάσταση στὸ Καζακστὰν) προκειμένου νὰ τὴν περισφίξει.
Κάνει δηλαδὴ κι ἐδῶ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 1974 καὶ δῶθε, ποὺ ἀφοῦ ἄφησε τὴν Τουρκία νὰ καταλάβει σχεδὸν τὴν μισὴ Κύπρο, ἀντιμετωπίζει ἔκτοτε τὴν διαρκῆ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα στὴν γραμμὴ Θράκη-Αἰγαῖο-Κύπρος, κι ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίζει τὴν κλιμακούμενη τουρκικὴ περίσφιξη -ποὺ τὰ τελευταία χρόνια περιλαμβάνει καὶ τὸν ὑβριδικὸ πόλεμο τῶν ὅπλων μαζικῆς λαθρομεταναστεύσεως- ὑποχωρεῖ διαρκῶς, κινδυνεύοντας νὰ ὑποστεῖ τὴν διχοτόμηση τοῦ Αἰγαίου ἀπέναντι σὲ μία νεοθωμανικὴ Τουρκία ποὺ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἀποθρασυμένη.
Δὲν εἶναι, λοιπόν, μόνο (καὶ κυρίως) ὅτι ἡ Ρωσία διεξάγει σήμερα ἕναν δίκαιο, πατριωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία, ἀλλὰ ὅτι ἀποτελεῖ παράδειγμα γιὰ τὸ τί ἔπρεπε νὰ κάνει τὸ 1974 ἡ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ τί πρέπει (ἐπιτέλους) νὰ κάνει ἀπέναντι στὴν τουρκικὴ ἐπιθετικότητα.
Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ μόνη πραγματικὴ ἰσχὺς εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ὅπλων.
Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι μόνο μία ρωμαλέα στάση ὑπεράσπισης τῶν ἐθνικῶν δικαίων μπορεῖ νὰ κάμψει ἕναν ἀδιάλλακτο ἀντίπαλο.
Κι ὅποιος θέλει νὰ ἀποκλείσει τὴν ἔννοια τῆς ἰσχύος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα εἶναι -δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἄλλη ἔκφραση- ἁπλούστατα ἠλίθιος.
Τὸ Οὐκρανικὸ θέτει -γιὰ πολλοστὴ φορὰ- ἐπὶ τάπητος τὸ κρίσιμο ζήτημα τῆς ἰσχύος στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ποὺ δὲν σημαίνουν τίποτε περισσότερο ἀπὸ στρατό-ἀεροπορία-ναυτικό, καὶ τὸ κυριότερο μιὰ ἐθνικὴ ἡγεσία ἀποφασισμένη καὶ καλὰ προετοιμασμένη γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ ἐθνικοῦ δικαίου.
Ὅταν ἡ Ρωσσία ἀπειλεῖ τὴν Οὐκρανία, ὅλη ἡ Δύση κινητοποιεῖται καὶ εἴμαστε στὰ πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου.
Ὅταν ἡ Τουρκία ἀπειλεῖ ἀνοιχτὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διεκδικεῖ ἐδάφη της, ἡ Δύση τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις καὶ συνιστᾶ διάλογο κάνοντας πλάτες στὴν Ἄγκυρα.
Ἡ πειθήνια Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀνταλλάξιμο μέγεθος γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Δύσης.
Τὸ Οὐκρανικὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίσει γιὰ τὸν νέο, ρευστὸ καὶ ἀκόμη δυσκολότερο κόσμο, ποὺ ἔχει ἤδη ἔρθει -ἕναν πολυπολικὸ κόσμο, μὲ μία Δύση σὲ παρακμὴ καὶ μία Ἀνατολὴ ποὺ ἀναδεικνύεται στὸ ἀναδυόμενο κέντρο ἰσχύος (δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν σημερινὴ ἐγκεφαλικὰ νεκρὴ Εὐρώπη).
Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὰ συμφέροντα τῆς Ρωσίας, ἄν δὲν εἶναι συμβατὰ μὲ τὰ δικά μας.
Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ δὲν θέλουμε νὰ λιώσουμε στὶς συμπληγάδες μιᾶς θνήσκουσας «Εὐρώπης» ποὺ μᾶς ἔχει διαλύσει.
Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ὁ σφικτὸς ἐναγκαλισμός μας μὲ τὴν Ἀμερικὴ κινδυνεύει νὰ μᾶς πνίξει.
Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ μᾶς δίνει μαθήματα γιὰ τὸ τί θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε καί, κυρίως, τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ μὴν καταλήξουμε λαὸς χωρὶς ὑπόσταση, ἀνίκανος νὰ ὑποστηρίξει τὰ ἐθνικά του δίκαια καὶ προορισμένος νὰ ἀφανιστεῖ μέσα στοὺς ἀδυσώπητους ἀγῶνες ποὺ θὰ σημαδέψουν τὸν σημερινὸ αἰῶνα.
Κι ἄν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ρωσία μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει καὶ τὸ Κίεβο ἕνα μάθημα, αὐτὸ εἶναι τί παθαίνουν ὅσες πανηλίθιες καὶ διεφθαρμένες ἡγεσίες γίνονται πιόνι τὸν Ἀμερικανῶν περιμένοντας ὅτι στὴν κρίσιμη στιγμὴ θὰ τὶς ξελασπώσουν.
