Ρε, αει στο διάολο...
Η έκφραση που χρησιμοποιείται από πολίτες που ξαφνικά, καλοκαιριάτικα, ακούν τον πρωθυπουργό της χώρας τους να τους απευθύνει δημόσιο μήνυμα, στο οποίο περιγράφει όλες τις επιτυχίες της κυβέρνησής του [έξοδο από την Ενισχυμένη Ευρωπαϊκή Εποπτεία, ανάσταση Γιώργου Μάγγα, υψηλή ανάπτυξη, εξαφάνιση της τρύπας του όζοντος, πτώση της ανεργίας, μείωση φόρων, εισφορών και ΕΝΦΙΑ,
διάβαση της Ερυθράς θάλασσας, αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 63€, εξόντωση της Λερναίας Ύδρας και του Βόλντεμορτ, στήριξη στοχευμένα των αδύναμων πολιτών, επίτευξη της ανάταξης της χώρας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), χάραξη νέων τροχιών στην παιδεία και τα πανεπιστήμια, διαλεύκανση του μυστηρίου από πού κλάνει το μπαρμπούνι, αύξηση των συλλογικών εσόδων απο την υπεραπόδοση της οικονομίας,
μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο εργοτάξιο με εκατοντάδες μεγάλα και μικρά έργα, μετατροπή κάρβουνου σε χρυσό, νερού σε κρασί, και χρυσαυγιτών σε αρσακειάδες, ψηφιοποίηση του κράτους με το Gov.gr, κ.ά.), καθώς αισθάνεται ότι, για μια ακόμη φορά, τον εμπαίζουν και υποτιμούν τη νοημοσύνη του οι ίδιοι εκείνοι που όχι μόνο δεν πρόκειται να αναλάβουν ποτέ καμία ευθύνη για τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει,
αλλά φαίνονται αποφασισμένοι να συνεχίσουν να διαστρεβλώνουν το νόημα των λέξεων μέχρι να τον πείσουν ότι τα πράγματα δεν ήταν ποτέ καλύτερα κι ότι απλώς ο ίδιος δεν έχει αντιληφθεί πόσο τυχερός είναι.