Ο μαχητικότατος, παρά την ηλικία του, Σεβασμιότατος πρώην
Μητροπολίτης Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος, αναδεικνύεται, ακόμα και τώρα που
εφησυχάζει έχοντας παραιτηθεί οικειοθελώς από τον θρόνο του, ως ο Φάρος της
Ορθοδοξίας στην Ελλάδα. Μαζί με έναν ή δύο αρχιερείς και μερικούς δεκάδες ιερείς,
αποτελεί την αιχμή του δόρατος της (παραδομένης) Εκκλησίας της Ελλάδος.
1) Ο Σεβασμιότατος κ. Αμβρόσιος, με την «παραίτησή» του, δεν έχει
«παραιτηθεί» εκκλησιολογικά μιλώντας και από την ιδιότητά του ως Επισκόπου.
Αυτό σημαίνει ότι ιερουργεί κανονικότατα, τελεί όλα τα καθήκοντα του Ιεράρχη
εγκύρως, πλην όμως, όπως λέγεται στην γλώσσα της Εκκλησίας «εφησυχάζει»,
έχοντας παραχωρήσει την διοίκηση της Μητροπόλεώς του στον νόμιμο διάδοχό του.
2) Ο αφορισμός (μεγάλος αφορισμός για να διακρίνεται από τον
μικρό) είναι η δυσμενέστερη πράξη που μπορεί να ληφθεί από έναν Ιεράρχη κατά
ενός λαϊκού στην Ορθοδοξία. Είναι μια φοβερή κατάρα που έχει συγκεκριμένο
τυπικό και που ακολουθεί τον αφορισμένο ακόμα και μετά τον θάνατό του, εκτός αν
μετανοήσει ειλικρινά και το δηλώσει στον αφορίσαντα ή την Ιερά Σύνοδο, οπότε
διαβάζεται σε αυτόν η λεγόμενη «συγχωρητική ευχή». Το πόσο φοβερή είναι η
κατάρα του αφορισμού, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι παρατηρείται
τυμπανισμός στα πτώματα εκείνων που έχουν αφοριστεί (δεν λιώνουν όπως τα
φυσιολογικά πτώματα), χρειάζεται δε ειδική ευχή, που ακολουθεί ιδιαίτερο τυπικό,
προκειμένου το σώμα του αφορισμένου να λιώσει, αν τυχόν έχει αποβιώσει ο
Ιεράρχης που τον αφόρισε, χωρίς να του χορηγήσει την συγχωρητική ευχή εν ζωή.
Για το πόσο όλα αυτά είναι «παραμύθια» ή όχι, ρωτήστε τον γνωστό Δήμο Βερύκιο
(όχι και τον πιο..πιστό χριστιανό) να σας πει τι βίωσε μετά τον αφορισμό του από τον
Μητροπολίτη Αμβρόσιο. Αναγκάστηκε δε, ναι αυτός ο Βερύκιος, να στείλει επιστολή
δημόσιας μετανοίας προς την Ιερά Σύνοδο η οποία έγινε δεκτή, προκειμένου στη
συνέχεια να του διαβαστεί η συγχωρητική ευχή για να γλιτώσει.
3) Από τα παραπάνω απαντάται συνακόλουθα και το τρίτο λογικό
ερώτημα, αν δηλαδή «ισχύει» ένας αφορισμός αν δεν έχει γίνει από την Ιερά Σύνοδο,
όπως συνήθως για ευνόητους λόγους, διαδίδεται. Προφανώς και είναι έγκυρος, αν
πληρούνται οι πνευματικές προϋποθέσεις που απαιτούν οι Ιεροί Κανόνες. Αν δεν
ήταν έγκυρος, στην παραπάνω περίπτωση, ποιος ο λόγος να ασχοληθεί η Ι. Σύνοδος
με την επιστολή Βερύκιου και να συγχωρήσει τον μετανοήσαντα; Το γεγονός ότι
σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας (Ν. 590/1977 άρθρο 4), ο
μεγάλος αφορισμός επιβάλλεται με απόφαση της Ι. Συνόδου, δεν αφορά παρά μόνο
το «τυπικό» σκέλος και όχι ασφαλώς το πνευματικό. Σύμφωνα με το Κανονικό
Δίκαιο κάθε Ιεράρχης, ως διάδοχος των Αποστόλων, έχει την ίδια εξουσία με
εκείνους «δεσμείν και λύειν τας αμαρτίας»
4) α) Προϋπόθεση της εγκυρότητας ενός αφορισμού είναι να αφορά
σοβαρό ζήτημα πίστεως (όπως είναι η αμφισβήτηση, λόγω αθεϊας, της αγνότητας της
Παναγίας εν προκειμένω), ο οποίος μάλιστα προβλέπεται στους Ιερούς Κανόνες ότι
είναι και «αυτεπάγγελτος» λόγος, δηλαδή δεν χρειάζεται καν την παρέμβαση προς
αφορισμό από κάποιον Ιεράρχη, επειδή προβλέπεται απευθείας από την Αγία Γραφή
(θα αρκούσε δηλαδή η «ανακοίνωση του αναθέματος» στην Εκκλησία) και β) ο
αφορισμός να μην είναι καταχρηστικός, δηλαδή να μη γίνεται για πολιτικούς καθαρά
λόγους (έστω και αν μπορεί χωρίς πρόβλημα να αφορά ακόμα και κατ΄ιδιότητα
πολιτικά πρόσωπα). Δεδομένου ότι έγινε για σημαντικούς λόγους που αφορούν το
«πιο» Άγιο πρόσωπο από όλους του Αγίους (την Παναγία) , ο αφορισμός επιβάλλεται
δίκαια και κανονικά.
5) Προβλέπεται «έφεση», προσφυγή δηλαδή του αφορισμένου
ενώπιον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ώστενα αμφισβητηθεί το
«δίκαιο» του αφορισμού, όπως έγινε με την περίπτωση Βερύκιου, εφόσον προηγηθεί
ειλικρινής μετάνοια.
6) Πνευματική «ασφαλιστική δικλείδα» του αφορισμού είναι η εξής:
Αν αυτός είναι άδικος, τιμωρείται ο αφορίσας. Ο Σεβασμιότατος όχι μόνο
μακροημερεύει αλλά και είναι πνευματικά ακμαίος όσο ποτέ. Επομένως, όσους
αφορισμούς μέχρι σήμερα έχει τελέσει, τους έχει τελέσει ευρισκόμενος εν δικαίω.
7) Σε όσους (άσχετους) σπεύσουν να μιλήσουν για «μεσαίωνα» ή για
«αναχρονισμούς των παπάδων», να τους πληροφορήσουμε ότι αφορισμούς κάνει και
η παπική εκκλησία, με πιο γνωστό απ’ αυτούς τον συνθέτη Μάρκο Βαμβακάρη (που
ήταν καθολικός από τη Σύρο), του οποίου όμως ο αφορισμός ανακλήθηκε.
Επειδή, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι για γέλια, προτείνω στους δυο
αφορισμένους να το ξανασκεφτούν όσο είναι καιρός και να πράξουν τα δέοντα,
αφήνοντας στην άκρη εγωισμούς και σαχλαμάρες, στις οποίες αμφότεροι μας έχουν
συνηθίσει, διαφορετικά, πολύ σύντομα θα καταλάβουν στο πετσί τους, τι σημαίνει να
είσαι αμετανόητος..