Η Χάρη της Παναγίας να δώσει στον καθένα μας ότι επιθυμεί και να τον απαλλάξει από ότι υποφέρει...
Σεϊντανάγια στα αραβικά σημαίνει «Κυρία Δέσποινα»
Η Εικόνα της Παναγίας της Σαιντανάγια είναι το θαύμα των θαυμάτων…Μοναδικές κι ανέκδοτες πτυχές της ιστορίας της διασώζει σε κείμενό του Γερμανός περιηγητής σε κείμενο στις αρχές του 13ου αι. μ.Χ. Oλόσωμη η Χάρη της,Ολοζώντανη Σαρκωμένη, Μυροβλίζουσα εικόνα…Συναρπαστική διήγηση του περιηγητή αποκαλύπτει…
Σε αντίθεση με τους προηγούμενους Χριστιανούς προσκυνητές, ο Γερμανός προσκυνητής περιηγητής Thitmar δεν έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ, και μπορεί να ειπωθεί ότι την επισκέφτηκε εξαναγκαστικά, αλλά έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να επισκεφτεί μόνο δύο μέρη που βρίσκονται έξω από τα σύνορα των χριστιανικών Αγίων Τόπων, δηλαδή το μοναστήρι Sednaya βόρεια της Δαμασκού, όπου η περίφημη εικόνα της Παναγίας, και η Αγία Μονή Αικατερίνη στο Όρος Σινά, καθώς έγραψε για τα δύο μέρη με έντονη ευσέβεια που ξεπέρασε τα στάδια των σύντομων φράσεών του για τον Πανάγιο Τάφο στην πόλη της Ιερουσαλήμ, η οποία ήταν υπό την κυριαρχία των Μουσουλμάνων, αφού ο Σουλτάνος Saladin απέλασε τον τελευταίο σταυροφόρο από αυτήν τριάντα χρόνια πριν από την άφιξη του Thitmar.
Κανείς δεν γνωρίζει οριστικές πληροφορίες για αυτόν τον περίεργο προσκυνητή, τον οποίο γνωρίζουμε μόνο με το όνομά του, και ότι είναι από τη Γερμανία, και οι υπόλοιπες πληροφορίες που κυκλοφορούν γι ‘αυτόν είναι συμπεράσματα που αντλούνται από το ίδιο το κείμενό του. Μερικοί ερευνητές είπαν ότι ήταν σταυροφόρος, καθώς έγραψε στην αρχή του ταξιδιού του ότι πήρε τον όρκο του σταυροφόρου, αλλά δεν ήταν οπλισμένος, όπως βλέπουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Το κείμενό του δείχνει ότι ήταν πολύ καλλιεργημένος, καθώς ορισμένοι μελετητές τον αποκαλούν Γερμανό δάσκαλο, ενώ κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν κληρικός από το Westphalian και ηγέτης μιας μοναστικής ομάδας.
Αλλά το ταξίδι του συνέπεσε με την Πέμπτη Σταυροφορία…
Ο Thitmar άφησε ένα λατινικό κείμενο με τίτλο “Το βιβλίο του προσκυνήματος”, αλλά γι αυτό το κείμενο υπάρχουν τώρα δεκαοκτώ χειρόγραφα, τα περισσότερα από τα οποία είναι συντομογραφίες του αρχικού κειμένου, και μερικά από αυτά περιέχουν ένα παρεμβαλλόμενο κείμενο στο Όρος Σινά, αλλά τα πιο πιστά χειρόγραφα του πρωτότυπου είναι τέσσερα: Ένα στο Αμβούργο, ένα δεύτερο στο Βερολίνο, ένα τρίτο στο Ρόστοκ και ένα τέταρτο στο Wolfenbüttel.
Στο Acre, ανάμεσα στα πλήθη των Σταυροφόρων
O Thitmar έφτασε στο Acre το φθινόπωρο του 1217 μ.Χ. και η πόλη και τα περίχωρά της εκείνη την εποχή ήταν γεμάτα με στρατιώτες σταυροφόρων από την πέμπτη σταυροφορία, που αριθμούσαν είκοσι χιλιάδες ιππικό, και διακόσιες χιλιάδες πεζικό, σύμφωνα με ορισμένες πηγές που δεν είναι χωρίς υπερβολή.
Και αφού έμεινε στο Acre για ένα χρονικό διάστημα, ίσως για να προετοιμαστεί για το ταξίδι του στη Μονή του Sednaya, βόρεια της Δαμασκού, για να δει την εικόνα της Παναγίας που εξέχεε λάδι, ο Thitmar ταξίδεψε στη Ναζαρέτ και την Κανά συνοδεύτηκε από έναν μουσουλμάνο οδηγό, και είδε .. και το Όρος Θαβώρ, το οποίο καταλήφθηκε από τους Μουσουλμάνους, καθώς και λέει, τότε πέρασε από Hittin και Tabgha για να φτάσει στην Τιβεριάδα, και από εκεί περπατούσε στη νότια όχθη της λίμνης, διέσχισε τον ποταμό Ιορδάνη και περπάτησε στο χωριό Φαίκ στο Γκολάν, και από εκεί προς το Khosfin, τη Nawa, Maliha, και al-Sanamayn, και από εκεί στο al-Kiswah, φτάνοντας στη Δαμασκό, στην οποία έφτασε τον Νοέμβριο του 1217 και έμεινε εκεί, είπε, για έξι ημέρες.
Η Δαμασκός είναι ο επίγειος παράδεισος
Αφού περιέγραψε την είσοδό του στη Δαμασκό, συμπεριλαμβανομένων των αμοιβών που έπρεπε να πληρώσει, ο Thitmar αρχίζει να μιλά για την ίδια πόλη που συνέδεσε με τον τόπο όπου ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του Άβελ, μια ιστορία που εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται στη Δαμασκό μέχρι σήμερα και υπάρχει ένα ιερό σε ένα βουνό το Qasioun που σχετίζεται με αυτήν την ιστορία.
Σχετικά με τη Δαμασκό, λέει: «Δεν είναι ισχυρά οχυρωμένη, αλλά είναι γεμάτη με ανθρώπους τόσο πολυσύχναστη που δεν έχω ξαναδεί σε μια πόλη αυτού του μεγέθους. Είναι απίστευτα πλούσια, γεμάτη τεχνίτες υψηλού επιπέδου και υπέροχη στην ποικιλομορφία της. Μια πλούσια πόλη και τα γεωργικά εδάφη της είναι ευχάριστα, είτε καλλιεργούνται είτε είναι κατάλληλα για βοσκότοπους. Όσο για την πόλη, διασχίζεται από υπέροχα τεχνητά κανάλια που ξεπερνούν την ανθρώπινη νόηση, σε κάθε σπίτι και σε κάθε δρόμο υπάρχουν υπέροχα λουτρά ή μέρη για πλύσιμο μέσα από καταπληκτικά σιντριβάνια που δωρίζονται από τους πλούσιους, και γύρω από την πόλη περιβάλλεται από πολύ ενδιαφέροντες κήπους , ποτίζεται με φυσικό τρεχούμενο νερό. Τονίζοντας την ομορφιά της, τον ήπιο καιρό, τη χαρά των πουλιών και τη φωτεινότητα των χρωμάτων των λουλουδιών.
Και αν θέλει κανείς να δει την ομορφιά όλης της φύσης ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό το μέρος, στο βαθμό που μπορεί πραγματικά να ειπωθεί ότι η Δαμασκός είναι ένας άλλος παράδεισος.
Το μόνο σχόλιο που παίρνει ο Thitmar στη Δαμασκό είναι ότι ήταν γεμάτη με “μουσουλμάνους”. Μεταφέρει τις ιδέες που επικρατούν στην Ευρώπη για το Ισλάμ εκείνη την εποχή, που σχετίζονται με την πολυγαμία και την παράξενη νηστεία και την πλύση, στηριζόμενη σε τυποποιημένες έννοιες που προέρχονται από τον Χριστιανισμό ως την αληθινή θρησκεία.
Ενώ βρισκόταν στη Δαμασκό, ίσως στo ύψωμα, ο Thitmar προσπάθησε να δει τους κρατούμενους σταυροφόρους να κρατούνται “στο λάκκο του Σουλτάνου”, αλλά το θέμα ήταν πολύ επικίνδυνο και επικοινωνούσε μόνο με τους αδελφούς του μέσω επιστολών, είπε.
Στο μοναστήρι Saydnaya, Oλόσωμη η Χάρη της
Ο Thetamar έφτασε στη Saydnaya. Να δει το θαύμα κατά το οποίο η εικόνα της Παναγίας μεταμορφωνόταν σε ζωντανό σώμα. Εκχέει ιερό λάδι από το στήθος της. Και φαίνεται ότι αυτό το θαύμα από την εμφάνισή του, ίσως τον 9ο αιώνα μ.Χ., είχε μετατραπεί σε μια ετήσια γιορτή στην οποία γιόρταζαν μουσουλμάνοι και χριστιανοί, και ο Abd al-Rahim al-Jubri, ο οποίος ζούσε στη Δαμασκό κατά την άφιξη του Thitmar στη πόλη, έγραψε γι ‘αυτήν, προσπαθώντας να εξηγήσει το θαύμα ως ένα τέχνασμα εκ μέρους των μοναχών του μοναστηριού. Επεξήγηση των λεπτομερειών του στο βιβλίο του “Al-Mukhtar fi Kashf al-Asrar”.
Φαίνεται ότι η εικόνα εμφανίστηκε στους επισκέπτες σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, όπως λέει ο Thitmar, “Η καλόγρια ετοίμασε ένα αξιοσέβαστο μέρος για να τοποθετήσει την εικόνα και ζήτησε από έναν συγκεκριμένο ιερέα, που είχε εμπιστοσύνη, να την πάρει και να την τοποθετήσει στη θέση που προετοιμάστηκε για αυτήν. Ο ιερέας φόρεσε τ΄άμφια με φόβο και πήγε στην εικόνα, αλλά όταν την άγγιξε με τα μαραμένα χέρια του, προσβλήθηκε από μια ασθένεια σε όλο το σώμα του για τρεις ημέρες, μετά την οποία πέθανε. Μετά από αυτό, κανείς δεν τολμούσε να την αγγίξει ή να την μετακινήσει την εικόνα.
Ο Thitmar εξήγησε πώς η εικόνα της Saydnaya σαρκώθηκε, λέγοντας: «Η καλόγρια ετοίμασε ένα δοχείο κάτω από το εικονίδιο, όπου έπεφταν οι σταγόνες λαδιού. Παρ ‘όλα αυτά, λίγο-πολύ η εικόνα της Μητέρας του Χριστού άρχισε να φέρει σάρκα. Όσο για την εικόνα, όπως μαρτυρούν οι αδελφοί που την είδαν, όπως ο αδελφός Τόμας, ο οποίος την άγγιξε επίσης με το δάχτυλό του, και πολλοί άνθρωποι που ανακοίνωσαν ότι την είδαν, είπαν ότι η εικόνα έφερε το σώμα από τα στήθη προς τα κάτω. Από εκεί στάζει το ιερό υγρό/μύρο. “Προσθέτει σημαντικές πληροφορίες που σχετίζονται με τους Ιππότες Ναίτες, οι οποίοι συνήθιζαν να έρχονται στη Saydnaya για να προσευχηθούν όταν είχαν ανακωχή με τους μουσουλμάνους, καθώς μετέφεραν το ιερό υγρό, μύρο στα σπίτια τους.
Ο Thitmar αναφέρει ιστορίες σχετικά με τις θεραπευτικές δυνάμεις αυτής της εικόνας, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας ενός μουσουλμάνου σουλτάνου, του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται, που τυφλώθηκε και ήρθε στη Saydnaya και βρισκόταν μπροστά από την εικόνα κι ενώ προσευχόταν, είδε το φως της λάμπας που ήταν στο δωμάτιο και μετά είδε τα πάντα. Ορκίστηκε στον Θεό ότι θα έδινε εξήντα βάζα λαδιού κάθε χρόνο για να φωτίσει την ίδια την εκκλησία. Ο Theatmar είπε ότι μέχρι τη βασιλεία του Nur al-Din, σουλτάνου της Δαμασκού, λάμβαναν τη δωρεά.
Μίλησε επίσης για την ιστορία ενός από τους Ιππότες Ναίτες που συνελήφθη στη Δαμασκό το 1204 μ.Χ, και πώς του εμφανίστηκε κρέας στο μπουκάλι λαδιού που έφερε από τη Saydnaya, και πώς έρεε αίμα από αυτό το κρέας όταν έβαλε το μαχαίρι του σε αυτό. Αφηγήθηκε επίσης μια ιστορία που είχε δει για μια μουσουλμάνα που έκλαιγε στη γιορτή της Παναγίας επειδή δεν είχε μαζί της ένα δοχείο για να το γεμίσει με μύρο-λάδι και μια ολόκληρη μπουκάλα/δοχείο εμφανίστηκε στα χέρια της θαυματουργικά.…..
