Σελίδες

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2020

Γιατι ο Τραμπ, θεωρει την Κυβερνηση των Μητσοτακηδων, «Φιλιππινέζα» του Βερολίνου και ουτε ζωγραφιστους δεν θελει να τους δει;


Ως έκφραση απόλυτης δυσαρέσκειας της κυβέρνησης Ν.Τραμπ απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, λόγω των καθημερινών επιθέσεων και ύβρεων που εξαπολύονται από τα φιλοκυβερνητικά μέσα κατά του Αμερικανού προέδρου, θεωρείται η άρνηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να δεχθεί τον Έλληνα ΥΕΘΑ στην επίσκεψη που προγραμμάτιζε ο τελευταίος στην Ουάσιγκτον.

Είναι η δεύτερη φορά που ακυρώθηκε η επίσκεψη του ΥΕΘΑ Ν.Παναγιωτόπουλου στις ΗΠΑ και πάλι υποτίθεται λόγω του κορωνοϊού.

Είναι πρωτοφανές και φυσικά δεν υπήρχε λόγος να πραγματοποιηθεί η επίσκεψη στην παρούσα φάση, καθώς λόγω της πανδημίας που επικαλέστηκε η αμερικανική κυβέρνηση, δεν ήθελε να προγραμματίσει κατ’ ιδίαν συνάντηση του υπουργού Εθνικής Άμυνας με υπουργούς της κυβέρνησης Τραμπ.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η αμερικανική κυβέρνηση δεν επιθυμεί να μιλήσει με τον ΥΕΘΑ Ν.Παναγιωτόπουλο και να ακούσει τις ελληνικές θέσεις στην παρούσα περίοδο αφού δεν κάνει τον κόπο να διαθέσει ούτε έναν υπουργό της και γενικά δεν θέλει να μιλάει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Το διήμερο 20 -21 Ιουλίου, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε προγραμματιστεί να βρίσκεται στην Ουάσινγκτον, προσκεκλημένος του Αμερικανού ομολόγου του Μαρκ Έσπερ. Επρόκειτο για εξ αναβολής συνάντηση της 23η Μαρτίου, λόγω κορωνοϊού, κατά την επίσημη εκδοχή.

Η αμερικανική πλευρά έδειξε απροθυμία και αδιαφορία να υπάρξει κατ’ ιδίαν συνάντηση του υπουργού Εθνικής Άμυνας με υπουργούς της κυβέρνησης Τραμπ και μάλιστα προτάθηκε να πραγματοποιηθεί η επικοινωνία στην Ουάσινγκτον μέσω webinar, δηλαδή μέσω τηλεσυνάντησης.

Το απόλυτο... «γράψιμο» δηλαδή. Είναι κάτι σαν το... «μην τηλεφωνήσετε εσείς, θα σας τηλεφωνήσουμε εμείς».

Μένει να δούμε τελικά εάν θα πραγματοποιηθεί και η επικοινωνία μέσω τηλεδιάσκεψης γιατί και αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο...

Τόσο ο Τραμπ όσο και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του ούτε να «μυρίσουν» δεν θέλουν την κυβέρνηση των Αθηνών, την οποία θεωρούν περίπου ως «Φιλιππινέζα» του Βερολίνου και με μηδενική δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.