Καταργήστε Την Αριστερά Και Όχι Την Αστυνομία...
Ετσι θα παμε μπροστα...
Οταν λοιπον, λέγουμε αστυνομική βία, εννοούμε προφανώς τη δράση εκείνη αστυνομικών, που ξεπερνά τα επιτρεπτά επίπεδα καταστολής και εφαρμογής του Νόμου και της θέλησης της Εξουσίας....
Καθ’ότι η κρατική βία καθ’αυτή, αποτελεί δεδομένο και απαραίτητο εργαλείο προς επιβολή κοινών κανόνων συμπεριφοράς και διατήρηση της κοινωνικής γαλήνης, που συνιστούν και τα προαπαιτούμενα και συνάμα ζητούμενα κάθε οργανωμένης ανθρώπινης συνύπαρξης.
Εκτός φυσικά και αν νομίζει κανείς φαντασιόπληκτος, πως η κοινωνική ειρήνη και συνεργασία μπορούν να βασίζονται αποκλειστικά στην καλή θέληση των συμπολιτών του, οπότε δεν έχει παρά να μελετήσει τον εφήμερο βίο της πρόσφατης αναρχοκομμουνιστικής κολεκτίβας του CHOP (Capitol Hill Autonomous Zone) στο Σιάτλ των Η.Π.Α., που έληξε μέσα στη βία και τα ναρκωτικά, εμφανίζοντας αύξηση της εγκληματικότητας κατά 525%, σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρσι, υπό καπιταλιστική και κρατική κυριαρχία!
Ομιλώντας λοιπόν περί της αχρείαστης αυταρχικότητας αστυνομικών οργάνων, αυτή προφανέστατα είναι καταδικαστέα!
Κανείς δεν είναι υπεράνω του Νόμου· ιδίως μάλιστα εκείνος που τον επιβάλλει, καθώς η συμπεριφορά του αντανακλά άμεσα στη υπόληψη που χαίρει ο Νόμος και το Κράτος μεταξύ των Πολιτών.
Τούτο όμως, δε σημαίνει φυσικά, πως πρέπει να φθάνουμε στο σημείο να γενικεύουμε αρνητικές συμπεριφορές Αστυνομικών και να τις θέτουμε εκτός του γενικότερου πλαισίου και της πραγματικότητας, απλά και μόνο προκειμένου να προωθούμε συγκεκριμένη αντικρατική ατζέντα.
Η υπερβολική βία Αστυνομικών πρέπει να συγκρίνεται με το μέσο όρο και την απόδοση των συναδέλφων τους και μόνο και εφόσον αυτές συμπίπτουν, θα μπορούμε και θα πρέπει να ομιλούμε περί συστημικού προβλήματος βίας και αυταρχικότητας στην Αστυνομία και να απαιτούμε δυναμικά της αναμόρφωση της τελευταίας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πρέπει τέτοιες συμπεριφορές να αντιμετωπίζονται υπό το πρίσμα της ατομικής ευθύνης του παραβάτη και να τιμωρούνται ανάλογα, χωρίς συνολική δαιμονοποίηση και τιμωρία της Αστυνομίας· κάτι που ούτως ή άλλως θα λειτουργήσει ως παράδειγμα και προειδοποίηση για κάθε ανάλογη συμπεριφορά στο μέλλον.
Εκτός φυσικά και πάλι, εάν ο στόχος μας είναι η παράλυση συνολικά της αστυνόμευσης, στην οποία ξεκάθαρα συμβάλλει ο συστηματικός περιορισμός και ακρωτηριασμός της αστυνομικής δράσης, με αφορμή μεμονωμένες πράξεις ανίκανων ή επικίνδυνων οργάνων της Τάξης.
Με χαρακτηριστικότερο φυσικά παράδειγμα, τον πρόσφατο φόνο του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό στη Μινεάπολη των Η.Π.Α.· έναν από τους 5-10 φόνους άοπλων Μαύρων από αστυνομικούς στις Η.Π.Α. των 328 εκατομμυρίων, κάθε χρόνο, που αποτέλεσε αφορμή και δικαιολογία προς μαζικές ταραχές, εμπρησμούς και λεηλασίες, 20 σχεδόν δολοφονίες από ακροαριστερούς όχλους και κυρίως καλέσματα και πραγματικά νομοθετήματα προς περιορισμό της Αστυνόμευσης και μάλιστα σε περιοχές και πόλεις των Η.Π.Α., που όλως τυχαίως και συντριπτικά, κυβερνώνται επί δεκαετίες από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις και είναι οι μόνες στη χώρα, όπου το έγκλημα ενδημεί και αυξάνεται σταθερά!
Κάτι που μας φέρνει και στο ουσιώδες και ακραία υποκριτικό του σύγχρονου και τεχνητού κατά κύριο λόγο σάλου περί αστυνομικής βίας, που δεν είναι άλλο από γεγονός, πως οι κύριοι εκφραστές της όλης αυτής ρητορικής, είναι κατά βάση οι χειρότεροι εχθροί της κοινωνικής μας συνοχής και οι περισσότερο πληττόμενοι από την ύπαρξη κρατικής καταστολής και άμυνας, το σύγχρονο σκυλολόι της Νέας Αριστεράς και της Αναρχίας!
Που στην περίπτωση την ελληνική, είναι και οι κύριοι παραλήπτες της ”συστημικής αστυνομικής βίας”, την οποία εκείνοι προκαλούν, με την ατελείωτη αντικρατική δράση τους!
Πόσο βολικό αλήθεια αγαπητοί φίλοι της ευταξίας και της ευνομίας, εκείνοι που κανονικοποιούν και νομιμοποιούν την πολιτική βία και την τρομοκρατία και κηρύττουν ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα την καταστροφή του κράτους μας και την καταναγκαστική αναδόμηση της κοινωνίας μας, να ηγούνται της προσπάθειας απαξίωσης και παράλυσης της μόνης άμυνας που διαθέτουμε εναντίον τους και πόσο ηλίθιοι εμείς, που λόγω ηθικολογίας και φόβου της πολιτικής ορθότητας, αποδεχόμαστε το υποτιθέμενα ανθρωπιστικό και ανιδιοτελές των παραπάνω κηρυγμάτων!
Ξυπνήστε!
Ο εχθρός είναι προ των πυλών!
Πύλες τις οποίες εμείς του ανοίγουμε, θαρρώντας πως εκείνος είναι ο σωτήρας μας και άγγελος της Προόδου!